ჩემი ბიჭი (თავი 11)

მართალია ჩემი ოცნებები და რეალობა რადიკალურად განსხვავდებოდა ერთმანეთისგან, თუმცა ვგრძნობდი რომ ალექსანდრეს ბავშვი უკვე სიგიჟემდე უყვარდა.

შეუძლებელია!{4}

აფორიაქებულ ქალს მშვიდი მონოტონური ტონით პასუხობდა. წავიდა, მაგრამ არა მხოლოდ სოფლის სახლიდან, მეორე დღეს ქვეყანაც დატოვა და მისი კადრები ვარჯიშიდან მწვრთნელმა გაავრცელა . ბრძოლამდე მოსამზადებლად დიდი დრო ჰქონდათ, რომელსაც ბოლომდე იყენებდა. ამ

ჩემი ბიჭი( თავი 10)

საბედნიეროდ თუ ჩვენდა სამწუხაროდ ყველაფერი ისე არ ხდება როგორც ჩვენ გვინდა.ცხოვრებისეულ გაკვეთილებს სანამ ამ სამყაროში ვართ ვერავინ გავექცევით .თუმცა დროის უკან დაბრუნება ჯერ ვერავინ შეძლო.

შეგიყვარდები! {თავი 1}

-თორე?-ხალისობდა მისი უსუსურობით. -მოგკლავ-თითი გამაფრთხილებლად დაუქნია. -მიდი-კიდევ უფრო ახლოს მივიდა. ქალის სავსე მკერდს სხეულზე გრძნობდა. სხეულში დავლილ ვნების კორიანტელს ლოკალურად ებრძოდა.

შეუძლებელია! {3}

წინ მნიშვნელოვანი შეხვედრა ჰქონდა, ქვეყანა უნდა დაეტოვებინა და იმ ფულსაც ვერ ეხებოდა რომელიც დარჩა. თავშესაფარს ბევრი მისცემდა, მაგრამ მათხოვარივით კარზე არავის მიადგებოდა. ყველაფრის თხოვნა შეეძლო, სხვის დასახმარებლად, საქმის მოსაგვარებლად ყველა

მე მანიაკი და თვითმარქვია გამომძიებელი ( 3 )

- პოლნოებს უყურებ ხოლმე პატალავ? -ენის მოჩლექით, მოგუდული ხმით მითხრა და სიცილი აუტყდა, ისე გულიანად იცინოდა მეც ვერ შევიკავე ღიმილი, ბოლოს როგორც იქნა დაწყნარდა და თვალზე მომდგარი ცრემლი მოიწმინდა...

ჩემი ბიჭი ( თავი 8,9)

გერმანიაში ძალიან ბევრს ვფიქრობდი ჩემს ცხოვრებაზე.როგორ აეწყო, რაშემეშალა ,რატომ მაინცა და მაინც მე. დიდხანს ვფიქრობდი მეთქვა თუ არა ალექსანდრესთვის შვილის შესახებ .მერე მამაჩემი გამახსენდა და გამახსენდა რა დრო გავიარე.როგორ მტკიოდა დაროგორ მტკივა

ყვავილები 1970-დან II (UNCHAINED MELODY/თავი 3)

“აბა”, - ჩარლი ჯორჯის წითელ დივანზე ჩამოჯდა, - “ჩემი აზრით უკვე დროა მას ნამდვილი მიზეზი გაუმხილო, თუ რატომაც ხარ აქ”, - მიუგო ქლეის. “როცა ბოლოს გადავამოწმე, მას ჩემი არ ესმოდა!” - აღნიშნა ქლეიმ.

შეუძლებელია! {2}

-ცოტას...სულ , სულ ცოტას -სკოლა კი არა ჯოჯოხეთია და ერთი კი არა ათობით ეშმაკი ბუდობს - გამწარებულმა თქვა ,ზურგი აქცია და სწრაფი ნაბიჯებით დაიძრა სკოლისაკენ. ბიჭის მზერას გრძნობდა და ისიც ზუსტად იცოდა ,რომ იცინოდა,მაგრამ უკან არ მიუხედავს.

მე, მანიაკი და თვითმარქვია გამომძიებელი ( 2 )

- გგონიათ ვენები გადავიჭერი? არა, მე უფრო ჭკვიანური რამ მოვიფიქრე, ახლა საავადმყოფოში მოხვედრა ნამდვილად არ მაწყობდა ასე რომ ბასრპირიანი მინა მთელი ძალით დავუსვი ხელზე ჩემთან შედარებით ახლოს მდგომ პოლიციელს...