მეგობრის შეყვარებული (თავი 7)

როცა ყველაფერი დავასრულეთ დასაძინებლად წავედი,დედა და ქეთი რაღაცას უყურებდნენ ტელევიზორში.თორმეტ საათზე ვიღაცის ზარმა გამაღვიძა ტელეფონისთვის არც კი დამიხედია ისე ვუპასუხე. -გისმენთ -დაბადების დღეს გილოცავ მარიკუნა

სიზმრის ქურდი (თავი XI)

გამეღიმა. თავი დაბლა დავხარე და ფიქრი დავიწყე. იცით გულრწფელად რომ ვთქვა. ის ერთადერთი ადამიანია ვინც გაცნობამდე "გავიცანი". 16 წლის ვარ. ბევრი ვინმე მომწონებია. შეიძლება ვინმეს უბრალოდ ქუჩაში გაევლო და ასე მომწონებოდა, თუმცა რასაც გაბრიელისადმი

14 თებერვალი ( თავი 6)

იმ ღამით დარჩენა ვთხოვე.არ დაგვიძინია, აივანზე ვისხედით და ერთმანეთის შესახებ ვუყვებოდით. რამდენიმე დღემ უინტერესოდ ჩაიარა. ჩვეულებრივად, როგორც ყოველთვის გოგებს შევხვდებოდი ან სანდრო მომაკითხავდა და სადმე გავდიოდით ხოლმე.

არ შეიძლება ! თავი 4

ტელეფონი მივანათე და დავინახე, როგორ იჯდა შაკო და თავი ხელებში ქონდა ჩარგული, რომ ამომხედა, გავშრი, ტელეფონის შუქზეც კი ნათლად ჩანდა, რომ თვალები ჩაწითლებოდა და დასიებოდა. -რა ხდება ? - ვკითხე შეშინებულმა და მისკენ წავედი

TEEN GAME ანუ ორნი სიბნელეში

მობილური კვლავ გამოვრთე და ფიქრი გავაგრძელე, რომელიც არასდროს ყოფილა ჩემთვის ასეთი სასიამოვნო და ამავდროულად დამრთგუნველი... -თინეიჯთამაში... და მაინც, რა საოცარი, ტკბილი სურნელი ჰქონდა, რაღაც ბავშვური...

უთხარით, რომ ვიღიმოდი / Tell her I was smiling [1]

კიდევ ის იცოდა, რომ საოცრად თამაშობდა სპექტაკლებში და ყოველთვის ანათებდა სცენას. იმასაც ხვდებოდა, დედამიწის ცენტრად საკუთარი თავი რომ წარმოიედგინა ნუცას. ეს, მისი ოჯახისთვის დამახასიათებელი სენი მასაც გადასდებოდა. ამ გოგოს რატომღაც ეგონა, რომ

მიჯაჭვული (III თავი)

დღეს კვლავ ნაცრისფერი იერი გადაჰკრავდა, ზუსტად ისე, როგორც ათი წლის წინ. ნელა მიუყვებოდა უკვე უცნობ ქუჩას და ყურსასმენებში კარგად ნაცნობ მელოდიას უსმენდა. ბოლომდე გაუყვა ქუჩას და ბავშვობის მოგონებებმაც გაიღვიძეს მასში. უკვე საკმაოდ შორს იყო წასული

არ შემიყვარდები!*სრულად*

მარიამ და მარიტა დები არიან,მაგრამ ერთმანეთს ისე გვანან ყველას ტყუპები გონიათ..სიმართლე ვთქვათ მათ შორის განსხვავება არც ისე დიდია,ორივე მაღალი და გამხდარია,მხოლოდ მარიამს მწვანე თვალები აქვს,მარიტას ღია ცისფერი და რათქმაუნდა ასაკი მარიამი 14 წლისაა

წყვდიადის შეთქმულება -4-

''-მაპატიე, რომ არ გითხარი, კონსტანტინე. სხვა გზა არ მქონდა.-ჩურჩულებს და მაგიდის გადასაფარებელს ხელში ჭმუჭნის. -გაპატიებ, ოღონდ ჯერ ყველაფერი უნდა მომიყვე.-ისე გულგრილად ვპასუხობ, რომ მე თვითონვე მიკვირს. -ეფი მკვდარია, კონსტანტინე. უნდა იცოდე

გოცირიძე.1

საიდან იწყება ჩვენი ცხოვრება ან სად მთავრდება ის? სად ვხვდებით ერთმანეთს? სად ვკარგავთ? სად გვიხარია? სად გვწყინს? სად ეკარგება ან ეძლევა ცხოვრებას აზრი? სად ვყლაპავთ სევდისგან დასიებულები ცრემლებს, ან სად ვტირით სიხარულისგან? სად გავურბივართ ყველას