სტოქჰოლმის სინდრომი (ნაწილი 1)

ადამიანის ფსიქიკა შეუცნობელია, ერთი შეხედვით არ შეიძლება მოგწონდეს ადამიანი, რომელიც გამუდმებით დაგცინის, გამცირებს,ნერვებს გიშლის თუმცა მსგავსი ანომალიებიც გვხვდება ცხოვრებაში.

უშენოდ(16,17)

-ვერ გიტან დაგავიწყდა- ჩაიფრუტუნა და ზურგი მაქცია -არ დამავიწყდა... უბრალოდ დამასწარი ხოდა ვერ გიტან -არც მე მეხატები გულზე -ხოდა ძალიან კარგი მშვიდად ვიქნები - ისე ზერელედ ვლაპარაკობდით ,ნაკლებად ვგავდით იმ ხალხს ვისაც ერთმანეთი სძულდა . უბრალოდ

შენი სიყვარულის ფობია მემართება (28)

- ვინ წარმოიდგენდა დადა დემეტრაძეს თუ ასეთი სიყვარული შეეძლო? ( დანიელი ) ვცდილობდი მისი სიტყვებისთვის ყურადღება არ მიმექცია და სიმშვიდე შემენარჩუნებინა. - ნიტა სად არის?

M.I (თავი მეთერთმეტე)

მათ უკან კატო იდგა, ორივეს გაღიმებული უყურებდა. მარი გაოცებული იყო მისი თავხედობისგან ირაკლი კი ისევ ისე იდგა თითქოს არ გაკვირვებია მასთან შეხვედრა

ჩემი-ანი (7)

-რა ქენი გოგოოოოოოო????-გაოცებულმა შეჰყვირა მაშომ,-სრულ ჭკუაზე ხარ? -კარგი რა ისედაც ძალიან უხერხულად ვგრძნობ თავს! -ყველა ყველა და კაკი ნიჟარაძე?! სრულ ჭკუაზე ხარ?! -აუ, იძახე ეხლა სრულ ჭკუაზე ხარო და რას გამოასწორებ? მართლა მეუხერხულება რა.. ჩემი

უსასრულობაშიც შენ მეყვარები! (3)

ბოლო ერთი საათია უკვე, რაც ფანჯრის რაფაზე ვზივარ და ერთ წერტილს მივშტერებივარ. რა იქნება შემდეგ? რა მოხდება?? ვინ ვიქნებით? ამ კითხვეზე პასუხი არ მაქვს.... მიკვირს ცხოვრების გასიებულ სტომაქში რამდენი უბედურება ეტევა?! ნუთუ? არის ვინმე ბედნიერი? თუ

შენ ჩემი გახდები?!...(თავი 34)

თითზე პატარა ხელი, წამავლო გეგამ, ისე ძლიერად,რომ გულმა წამში ორი დარტყმა გააკეთა ბედნიერებისგან, იგივე ქნა ალექსმაც, მათ ამ რეფლექსზე მივხვდი, რომ მარტო აღარ ვიყავი და თუ არსებობდა ბედნიერების წამები მე უკვე მათი უმრავლესობა დაჭერილი მყავდა, ჩემი

მოულოდნელი აღმოჩენა (1,2,3 თავი)

იმ ღამით ნაინა დამესიზმრა. ზღვის ნაპირზე კისკისით მორბენალი. და საოცარი სანახავი იყო ერთად ბობოქარი ზღვა და მწვანეთვალება ნაინა. დილით ტელეფონის წკრიალი მაღვიძებს. ყველაზე მეტას ეს მომენტი მეზიზღება. ადრესატისაკენ რამდენიმე გინება გავუშვი და ძლივს

საბოლოო არაფერია (სრულად)

- ყვავილები გიყვარს? (ბიჭი) - კიი როგორ არა.. (გოგო) - ვარდებს გაჩუქებ :) - არ მიყვარს ვარდები :/ - რატომ? - ვარდი სიკვდილ

14 თებერვალი

14 თებერვალია. ვიხედები ფანჯრიდან და მიხარია რომ ამ დღეს დავიბადე. ვიწყებ ფიქრს, მაგრამ ვინ გაცლის, ოთახში შემოდის დედაჩემი, რომლის სახეზე ვხედავ უსაზღვრო სიყვარულსა და ბედნიერებას და მეც ყველაფერი მავიწყდება. ბედნიერი ვარ...