დასასრულის დასაწყისი (სრულად)

-დედა-გადაეხვია ქალს,რომელიც სკამზე თვლებდა და სახლში შესვლას არც აპირებდა. -შვილო,რა გინდა აქ? -ვერ დავიძინებ. -ალექსი? -დიდი ხანია,რაც ....რაც აღარ მელაპარაკება..-აკანკალებული ხმით თქვა და გვერდით მიუჯდა დედამთლის.

ახლანდელი მომავალი

უნივერსიტეტში ახლად ჩარიცხული გოგო იცნობს ბიჭს რომელიც მომაარა უნდა წავიდე ავდექი და წამოვედი,დედაჩემს ბიცოლამისი მანქანაში ეჯდა და მის სამკერვალოში მიდიოდნენ. მეც გავყევი. მეორე დღეს არ დამიგვიანია,დროულად მივედი და ოთახშიც ცარიელ მერხზე დავჯექი

ქაოსი. #22

-შენი გვერდში დგომით ყველაფერს მოვახერხებ. -გავუღიმე და ხელი ჩავკიდე. -მთავარია, შენ მყავხარ და მყავდე სულ. -ხო, მე გყავარ. -მანაც გამიღიმა და ძლიერად ჩამკიდა ხელი.

შენ ხარ ქარიშხალი,ჩემს უდაბნოში ( 3 )

და შენ რამ მოგიყვანა აქ? _ ბებოს ვუვლი. _ მარტო თქვენ ხართ სახლში? _ რატომ კითხულობ?_ მგონი შევაშინე კიდევ. _ იმ ინტესივობით თუ გააგრძელე მიწაზე დანარცხება,რაც ამ ორ დღეში,მეეჭვება ბებიაშენის მოვლა შეძლო,ვფიქრობ მესამეც გჭირდებათ,რომ იმან შენ, შენ

საიდუმლო [6]

მტკივნეულად გაეღიმა გეგას. მის სხეულში მუხტმა გაიარა. მარიამი მის ხელს ჩაფრენოდა თავისით. საყვარელი ქალის მარჯვენა აიღო, წვალებით მიიტანა ტუჩთან და ემთხვია ცხელი ბაგეებით. – მაპატიე, მარიამ... – თვალები დახუჭა და მის თითებთანვე ამოიჩურჩულა. –

ცივი ჟრუანტელი ( 3თავი)

კმაყოფილმა ჩემი აღფრთოვანება ვერ დავმალე როცა გაწყობილი მაგიდა დავინახე-და ასე კარგად თუ ამზადებდი. -ნუცა მასწავლიდა ხოლმე რაღაც-რაღაცეებს. ახლა კი ცოლს ვაწონებ თავს რომ არ გამშორდეს-ხუმრობით თქვა მაგრამ მე მისი სიტყვები არ მესიამოვნა. ეტყობა სახეზე

კაროლინა. (თავი პირველი)

სულს შინაგანად მიღრღნიდა და ახლაც არ მეშვება ის, რომ ამ ყველაფრის მიმართ უცხო ვარ...ბუნებაში ყველა არსებამ იცის თავისი ადგილი, ყველამ უწყის თავისი გზა, უყვართ ის და ბედნიერებიც არიან..ყველა ამ არსებას თავისი დანიშნულება აქვს და ყოველმა

რეალობა (თავი 1)

ჰმ... ახალი ისტორია, ჩემთვის დასაწერად ცოტა განსხვავეული... მეტი დიალოგი და იუმორი შეძლებისდაგვარად. ვეცადე კარგი გამოსულიყო... იმედია მოგეწონებად და კიდევ - დიდი ხანი გამომივიდა შესვენება.... მომენატრეთ!

ლუციფერი (11)

- ანუ დამეხმარები ხო ? (დეამინმა საწყალი თვალები შეანათა მალკოტს) - ჯანდაბას შენი თავი დეამინ აქაურობას რა დაალაგებს შეხედე რა დღეში ვართ (მალკოტმა თვალი მოავლო, დანგრეულ სახლს) - ეს საახლი .. - ვიცი ვიცი (სიტყვა გააწყვეტინა მალკოტმა) ვიცი დეამინ ეს

ბაბუაწვერა, ანუ გაფანტული არსებობა (3)

_ შეგიძლია წახვიდე... მე არ მინდა, რომ შეგაწუხო... მაპატიე _ დღის განმავლობაში მეორედ ვუხდი ბოდიშს. ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება, რომ მისთვის ტვირთი ვარ და თავს ვეღარ ვიკავებ ტირილისგან. ეს ასეა. კიდევ კარგი, ჩუმად ვტირი და ის უკან არ ბრუნდება. და