მინდა იცოდე არადროს დაგთმობ (მეთექვსმეტე თავი)

შეშუპებული თვალები ნელნელა გაახილა. აწყლიანებული თვალები ხელით მოიწმინდა წამოჯდა და ღრმად ამოისუნთქა. დიდი ძალისხმევა დასჭირდა ტანსაცმელი რომ ჩაეცვა თუმცა უნდა ვაღიარო საერთოდ არ სტკენია უბრალოდ საშინელ სიმძიმეს გრძნობდა. თმა არც გადაუვარცხნია თავი

შენ ხარ ქარიშხალი ,ჩემს უდაბნოში ( 2 )

_ მიმასწავლი შენ სახლს თუ ჩემით გამოვიცნო_ ისეთი ცივი და მტკიცე ხმა ჰქონდა,რომ ვინანე საერთოდ ,რომ მოვედი აქ,ვყოფილიყავი დილამდე სიბნელეში,რა დამემართებოდა. _ მოვდივარ_ ოდნავ დაბნეულმა და გაოცებულმა ვუპასუხე და წინ გადავასწარი.გზადაგზა უკან უკან

შენს გვერდით სხვა ბიჭი არ დამანახო! (9)

-დეა? - გაკვირვებულმა თქვა და თან თვალები მოისრისა. არაფერი მიპასუხია, კართან დავდექი და ვიგრძენი როგორ დამიარა მთელს ტანში ცხელმა ტალღამ, როდესაც საცვლისამარა ალექსანდრე დავინახე. საბედნიეროდ გარედან ძალიან მცირე განათება შემოდიოდა და ყველაფერი

საბას+ნათია=მეგობრებს 5

-ხო...გოგასთან დაკავშირებით მინდოდა მეთქვა...გუშინ არ ვიყავი მართალი.მაპატიე.ძალიან ეგოისტურია ჩემგან იმის მოთხოვნა რომ არავის შეხვდე.შენც გაქვს ბედნიერების უფლება. -მეც უნდა მეთქვა რომ გუშინ მოგატყუე.ის უბრალოდ მეგობარია.მაგრამ არ დავმალავ რომ

ცივი ჟრუანტელი ( 2თავი)

დროს გამოაღო ალექსანდრემ კარები. -ხო მართლა ტან.-ამ ფორმაში რომ დამინახა შეჩერდა, მაგრამ მალევე განაგრძო საუბარი-ტანსაცმელი კარადაშია, დიდლით მოიტანეს. მე წავალ. ტკბილი ძილი.ქორწილია. შეგვიძლია მოგვიანებით წავიდეთ სადაც მოისურვებ-ბოლო წინადადება

ჩემი ხარ ბარნოვა ! (თავი 9)

როცა სილუეტს შევხედე და მამა დავინახე, წამიერად დავიბენი თანაც გამიხარდა.. უკვე სამი წელია არ მენახა.. როგორც სიზმარში, მოქმედება ისე ხდებახ რომ ვერ აკონტროლებ, სწორედ ასე ვიყავი.. მისკენ მივდიოდი თუმცა ამას მე ვერ ვაკონტროლებდი, ვერაფერზე ვფიქრობდი

მთვრალი კოცნები -4-

ცხრა საათი სრულდებოდა და თამო ისევ არ ბრძანდებოდა სახლში. არც ტელეფონს პასუხობდა. არ შემშინებია, ასე იკარგებოდა ხოლმე… მაგრამ სანამ მის ხმას არ გავიგებდი, ვერა და ვერ ვისვენებდი. მითუმეტეს მაშინ, როდესაც სულ მალე სანდრო მომაკითხავდა და კიდევ უფრო

ბაბუაწვერა, ანუ გაფანტული არსებობა (2)

მის სუნთქვას ჰაერის სუნი ჰქონდა. და მე ავტირდი. თვალწინ ნიკას სახე დამიდგა, მისი ქერა თმები, შემოდგომისფერი. მისი ღიმილი, როცა შოკოლადს მაძლევდა. სიცილი, როცა ამ შოკოლადს არ ვუყოფდი. მისი კოცნა გამახსენდა და გამაჟრიალა. თვალები დავხუჭე და ამდენი

ო, ეს ბედისწერა 4 თავი

_ წადი, წადი, იქნებ ცოტათი მაინც მოგეშვას გულზე. ბოლოს და ბოლოს, იმაში მაინც დარწმუნდები, ის არის თუ არა შენი უხასიათობის მიზეზი. ნიკა ჩაფიქრდა. რატომაც არა? წავა რამდენიმე დღით, ღამის გასათევი არ გაუჭირდება, ერთი-ორი ძმაკაცი კი ჰყავს იქ,

ზამთარაძის საცოლე (სრულად)

ახლაც ისე, როგორც ყოველთვის, ვჭორაობდით ნატა ზედგენიძეზე, რომელიც წინ გვეჯდა, მაგრამ არაფრის აზრზე არ იყო და სულელივით იცინოდა. 10 საათზე სალომეს ძმა, ლევან ერისთავი და მისი მეგობრები მოვიდნენ. ორი ვიცანი, ერთი ვერ – შავგვრემანი იყო, სიმპათიური,