ჩემი ბიჭი ( თავი 8,9)

გერმანიაში ძალიან ბევრს ვფიქრობდი ჩემს ცხოვრებაზე.როგორ აეწყო, რაშემეშალა ,რატომ მაინცა და მაინც მე. დიდხანს ვფიქრობდი მეთქვა თუ არა ალექსანდრესთვის შვილის შესახებ .მერე მამაჩემი გამახსენდა და გამახსენდა რა დრო გავიარე.როგორ მტკიოდა დაროგორ მტკივა

ყვავილები 1970-დან II (UNCHAINED MELODY/თავი 3)

“აბა”, - ჩარლი ჯორჯის წითელ დივანზე ჩამოჯდა, - “ჩემი აზრით უკვე დროა მას ნამდვილი მიზეზი გაუმხილო, თუ რატომაც ხარ აქ”, - მიუგო ქლეის. “როცა ბოლოს გადავამოწმე, მას ჩემი არ ესმოდა!” - აღნიშნა ქლეიმ.

შეუძლებელია! {2}

-ცოტას...სულ , სულ ცოტას -სკოლა კი არა ჯოჯოხეთია და ერთი კი არა ათობით ეშმაკი ბუდობს - გამწარებულმა თქვა ,ზურგი აქცია და სწრაფი ნაბიჯებით დაიძრა სკოლისაკენ. ბიჭის მზერას გრძნობდა და ისიც ზუსტად იცოდა ,რომ იცინოდა,მაგრამ უკან არ მიუხედავს.

მე, მანიაკი და თვითმარქვია გამომძიებელი ( 2 )

- გგონიათ ვენები გადავიჭერი? არა, მე უფრო ჭკვიანური რამ მოვიფიქრე, ახლა საავადმყოფოში მოხვედრა ნამდვილად არ მაწყობდა ასე რომ ბასრპირიანი მინა მთელი ძალით დავუსვი ხელზე ჩემთან შედარებით ახლოს მდგომ პოლიციელს...

ჩემი ბიჭი

ხანდახან დრო ისე მალე გადის რომ თვალის გაყოლებაც კო გვიჭირს.ჩემ შემთხვევაში ასე არაა, მიუხედავად იმისა რომ სამი თვეა უკვე აქ ვარ მგონია წლები გავიდა . თითქმის ყოველდღიური კონტაქტი მაქვს ელესთან.

შეუძლებელია!

რაიონში შემავალ სოფლებს არ იცნობდა, მხოლოდ მათი სახელები იცოდა და სხვა არაფერი. ზაფხულში საგვარეულო სახლში გატარებულ დღეებს რომ იხსენებდა მხოლოდ ცენტრალური ქუჩები ახსენდებოდა ახლა კი გზას მიუყვებოდა ურჩი მოსწავლის მდგომარეობის გასარკვევად.

ჩემი ბიჭი (თავი 6)

ეხლა რა იქნება ? ათასჯერ მაინც გავიმეორე თავში.ელეც კი რომელიც წუთში ას სიტყვას ამბობს დუმს.თავი ფილმის მთავარი გმირი მგონია.როგორ ავუხსნა ავადმყოფ დედას, თუ უბრალოდ აქვე დავამთავრო?!

მე, მანიაკი და თვითმარქვია გამომძიებელი ( 1 )

- ვუყურებდით ერთმანეთს და ენის წვერით ვილოკავდით ტუჩის კუთხეებში ჩამოღვრილ ნერწყვს, აშკარად ვცდებოდი, შიშველი ვასიკო ნამდვილად საინტერესო ვინმე ჩანდა. - ვასო, -ყურისწამღებად იკივლა მის ზურგს უკან მდგომმა ქერათმიანმა ქალმა, რომელიც რატომღაც აქამდე არ

გაყიდული ღირსება (თავი 16)

ირაკლი საძნებელში დავაბინავეთ, მე დ ავახო ი ჩვენ ოთახში დავბრუნდით, საწოლზე წამოვწექით და რამოდენიმე ხანი ვილაპარაკეთ, რა შეიძლებოდა ეთქვა ზახარას ირაკლისთვის, ხვადასხვა ვარიანტები ამოთვალა ვახომ, მეც მორჩილი ბავშვივით თავს ვუქნევდი,

ჩემი ბიჭი (თავი 4,5)

4 ორ საათში უკვე კახეთში ვიყავი და მისი სილამაზით ვტკბებოდი.მეგონა რამე თანამედროვე სასტუმროს დამხვდებოდა , თუმცა აშკარად შევცდი , ოჯახური გარემო უფრო იგრძნობოდა ვიდრე თანამედროვეობის პიკი.