"სიბრმავე" (2)

თორნიკეზე ფიქრები საეჭვოდ ეხვევიან თავს ტაისიას,მათ მოშორებას ვერ ახერხებს.ვერ შეძლო და თავიდან ვერ ამოიგდო მისი საოცრად ლამაზი თვალები და ღიმილი.საოცრად ჩაებეჭდა გონებაში,მაგრამ იცის რომ იმ პარკში აღარ წავა,რომ მივიდეს,რაიმე არასწორს ჩაიდენს,თანაც

ბედისწერა (თავი 7)

ადამიანთა ჩაციკლული მდუმარება ყურებს წვავდა, ცრემლები თავისით დიოდა, მაგრამ გრძნობების გამომჟღავნების მაგალითზე, ყველაფერი შეუდარებლად იყო. წამით უგრძვნია, როგორი უნდა ყოფილიყო ქალის გარეშე ცხოვრება, რომელიც სიცოცხლეს ერჩივნა და რომლისთვისაც უკვე

უკარება!{თავი5}

დამიანე ოთახიდან გავიდა მარიამი სააბაზანოში შევიდა აი სრულ შოკში იყო ვერ ხვდებოდა ან რახდებოდა ან რაუნდა ექნა ეხლა? იმას მიხვდა ძმების საუბრიდან გამომდინარე რომ მასთან 1თვე გიორგის ნამდვილად არ გაუტარებია და მასთან დამიანე იყო...

ჩვეულებრივი გოგონა ჩვეულებრივი ცხოვრებით?? (4)

-დედი ძალიან მიყვარხარ.- სააბაზანოში შევედი დილის პროცედურები ჩავიტარე ჩავიცვი, ვისაუზმე და სკოლაში წავედი .გზაში ვფიქრობდი თუ როგორ შემეხედა ნიკასთვის თვალებში იქნებ დამევიწყებინა ყველაფერი და ისე შემეხედა თვალებში თითქოს არაფერი

აღიარე, გაები ბაბნიკო! ! !(თავი 18)

თვალები ისევ დავხუჭე და მის მკლავებში უფრო კომფორტულად მოვკალათდი.საწოლზე დამაწვინა, ცოტა ხანი მიყურა, ბოლოს ჩემთან მოვიდა ლოყაზე ცხელი ტუჩები მომაკრო და მალე კარის ხმაც გაისმა. მაშინვე "ვჭყიტე" თვალები, ხელი იმ ადგილას ჩამოვისვი სადაც

-შენ ჩემი პატარა ხარ -შენ ჩემი დემონი (თავი 10)

საშინელმა თავის ტკივილმა გამაღვიძა. თვალები ზანტად გავახილე და ჩემს თავთან მჯდომ ალექსანდრეს სუსტად გავხედე.-გაიღვიძე ჩემო პატარა. - სწრაფად დაიხია ჩემსკენ და შუბლზე მაკოცა - როგორ ხარ?-აუ რავი თავი მტკივა. მოწყენილად ვუთხარი და მის

შენს თვალებში ვხედავ სამყაროს [3]

ჩემმა ძმაკაცმა შემომთავაზა მასთან წავსულიყავი ორი კვირით სამეგრელოში ვინაიდან დიდი ხანი არ მინახია მეც დავთანხმდი და ბარგი ჩავალაგე დილით ყველანი ჩემსკორპუსთან იყვნენ ანასტასიაც რომ ჩამოვიდა მივხვდი რომ ისიც მოდიოდა და ამჯერად

ჩემი ცხოვრების გზა (vol.6,the end)

თუმცა მოხდა ის,რისიც ასე ძალიან მეშინოდა...დავკარგე ჩემი ერეკლე,რომელმაც 3 თვის განმავლობაში შეძლო თითქმის შეუძლებელი,ამ მცირე დროის განმავლობაში თავი თავდავიწყებით შემაყვარა,მე ის საკუთარ თავზე მეტადაც კი შევიყვარე და

"მე შემიყვარდა გოგონა კრემისფერი შარფით„ (გიჟი რომანტიკოსი)

*** -ვაიმე რომელი საათიაა.. -დენდარტყმული წამოოვვარდი ფეხზე როდესაც საათს შევხედე -ვაუმე ჯნდაბა როგორ მაგვიანდება -შუბლზე ხელი მძიმედ ვიტკიცე , რადგან მასწავლებელთან ზუსტად 30 წთ-ით დავაგვიანე , საწოლზე მძიმედ დავენარცხე. თვალები კვლავ მივალულე

ყვითელი გორილა (თავი პირველი)

-საღამომშვიდობის ქალბატონო ლაურა! - მივესალმე ხნიერ,თმაგაჭაღარავებულ ქალს და მჭიდროდ შემოხვეული შარფიდან ცხვირი ამოვწიე. -უკვე მოხვედი?! ან საერთოდ,რისთვის წახვედი?ისეთი უჟმური როგორ უნდა იყო,რომ შენი,საკუთარი დაბადების დღე არ გიხაროდეს და შუა