ქაოსი. #5

-ძმობას გაფიცებ, აქ მოსვლამდე თავი მიარტყი რამეს თუ რა დრამებს მიმართავ აქ? -რამხელა ირონიაა შენში. უმადური და დაუნახავი გოგო ხარ! -გვერდი სწრაფად ამიარა -რატომ დაიჭირეს? -როგორც კი განყოფილებასთან მივედით, ვკითხე ანერვიულებულ ლისას. -მოსაწევი

დროს არაფერი მიაქვს (სრულად)

– ნახე აი ასეთი ვუყიდოთ – ნიკუშ დარწმუნებული ხარ, რო ბავშვის კაბას კუდი ჭირდებაა? – არ მოგწონს ტოო? – მე კი მომწონს ბავშვებს თუ მოეწონებათ

ზღვის ცისფერ ლაჟვარდზე (4)

საპირფარეშოში შევედი თუ არა მობილური აწკრიალდა ნორა:სად ხარ გოგო?მთელი სოფელი შენ გელოდება, ბაბუამ გაუხარდებაო და შენი დაქალებიც ჩამოიყვანაააა სად ჯანდაბაში ხარ ესმააა? - ღმერთოოო წვეულება მომკლავენ 'მობილური სწრაფად გავთიშე და კაბა მაღლა ავიწიე,

ექიმი დეტექტივი 2

-თქვენს ადგილას ისევ დონატებს მივხედავდი და ნაკლებად დავიწყებდი თვალების ცეცებას, აუცილებლად უნდა შემიშვათ, თორემ მომიწევს საჭირო ხალხთან დარეკვა, მე კი ნაკლებად მიდა რიკი ჩარლზის შეწუხება -უკაცრავად ვისი? -როგორ რიკი ჩარლზი არ იცით ვინ არის? ახლავე

უცნობი სარკეში //6//

ბოდიში შეცდომებისთვის და მადლობა ყველას ვინც კითხულობთ-ეს რა არის? გაკვირვებული უყურებდა ალექსანდრე ლილეს გალურჯებულ მტევანს და თავს ამ გოგოს წინაშე უკვე მერამდენედ გრძნობდაა არაკაცად თავს თვითონაც კი ვერ გეტყვით

მინდა ანგელოზი ვიყო 9

შემდეგ რა ხდება? შემდეგ, თვალდახუჭულიც გრძნობს, ქეთოს თვალების გახელას, შემდეგ თვითონაც აღებს და ყველაზე თბილად უღიმის, არა ძალით კი არა, ბუნებრივად, ლაღად, საოცრად, ქეთოს კი ჰგონია რომ სიზმარშია, არა ეს მართლაც ჰგავს სიზმარს, მაგრამ ეს სიცხადეა,

ჭირვეული სტუმარი (5 თავი)

როგორც იქნა ნინიკოს მოფერებისა და მოკითხვის შემდეგ ქალბატონებმა ჩემთვისაც მოიცალეს, ძნელი მისახვედრი არ იყო, ვინ იქნებოდა ნინიკოს დედა, ქალბატონ თამარსაც ძმისა და შვილის მსგავსად ლურჯი-მომწვანო ჰქონდა. ეს ნიშა აშკარად გამოარჩევდათ დანარჩენი

თვით ირონიავ, მე შენ მიყვარხარ (11)

იმით რომ მართლა ძალიან მომენატრე, იმით რომ მთელი ერთი კვირა ველოდებოდი შენ მონაწერს, რომ მთელი ერთი ჯვირაა ვნატრობდი ამ დღეზე, როდის გნახავდი... დაკმაყოფილდი?! ტირილის პირა მისულმა ვუთხარი და ძლივს შეკავებული ცრემლებით ავხედე... სახეზე არანაირი

სვანეთის ტყის ბნელი ანგელოზი (თავი 13 დასასრული)

მკოცნის და თითქოს სხვაგან მივდივარ. სადღაც შორს მაგრამ არ ვიცი სად. რას მიკეთებს? მეც არ ვეწინააღმდეგები, ხელს კისერში მიცურებს, არ ვიცი რა უნდა ვქნა მაგრამ თითებით მის ყელს ვეხები. ცოტახანში ვეღარ ვძლებ და ვშორდები. – მაპატიე! – უკან იხევს. თავი

იყავი ბედნიერი - სრულად

სახე ხელებში ჩავმალე და მოხდა ის რისიც მეშინოდა ! გაუჩერებლად ვტიროდი , ამდენი წლის ნაგროვებ სევდასა და ბრაზს ამ ცრემლებს ვატანდი და ვგრძნობდი , როგორ მშორდებოდა გულიდან რაღაც დიდი ლოდი. ცას ავხედე და თვალები დავხუჭე.