დაცემული სულის გამოძახილი (პირველი და მეორე თავები)

-მთავარია გაიღიმო- ვიგრძენი , რომ ჩემი ბაგეები გაიპო და ნაზი, მცირე ღიმილიც შემეპარა. განა მისი თვალების შემხედვარე შემეძლო ყოველი მისი ნათქვამი სიტყვა არ მერწმუნა? რა თქმა უნდა, არ შემეძლო. ტაქსი დაიძრა , როგორ არ მინდოდა მზერა მომეშორებინა,

პირველი გრძნობები

ელენეს გააცნო თავისი მეგობრები და შეუდგნენ მომზადებას ნინას ძალიან ეშინოდა რაიმე არ წამოსცდენოდა. გიო ერთადერთი მეგობარი ბიჭი იყო ნინას რომელიც დემეტრემ არ იცოდა.ელენე და ნინა გვერძე სალაპარაკოდ გავიდნენ.

რა იქნებოდა თუ...(5 თავი)

-გისმენთ? ნანატრი ხმის გაგონებისთანავე ტაომ დამიარა,გამიხარდა მისი ხმის კვლავ გაგონება,მოთმინებადაკარგულმა უმალ ვუპასუხე მეც -გიო მე ვარ,ლალო-როგორც კი ორო სიტყვა ვუთხარი ეგრეე გამაწყვეტინა -ლალო,მადლობა ღმერთს,როგორ ხარ,შეგიძლია მითხრა სად

უფლის იმედი....(4თავი)

ნანას პასუხის მოლოდინში მშვიდად ჩაჰყურებდა ბლოკნოტს სადაც შეკვეთა უნდა ჩაეწერა..- ჯერ ვისკით დავიწყებთ..3 ვისკი-უთხრა ერთ-ერთმა და აათვალიერა ნანა, რაც ძალიან არ ესიამოვნა და ელვის სისწრაფით მოშორდა მათ მაგიდას..შეკვეთაც მალევე მიუტანა,ისინი

იბრძოლე ბედნიერებისთვის....

სარკეში საკუთარ გამოსახულებას დააკვირდა და სევდიანად გაუღიმა.დღეს მისთვის დამოუკიდებელი ცხოვრება იწყებოდა.ეხლა სრულიად მარტო დარჩა.მარტო,საკუთარ ოცნებებთან და ტკივილთან.ზუსტად ერთი წლის წინ ის ბედნიერი და უდარდელი იყო.ჰყავდა მშობლები,რომლებსაც

თურმე სიზმარიც რეალობად იქცევა (თავი 2)

კახეთში წასვლისთვის მზადება//საათს როდესაც შეხედა ღამის 1 საათი ხდებოდა,დედა და მამა უკვე სახლში იყვნენ, დზილის შებრუნება ცადა მაგრამ რატომღაც ვერ დაიძინა ისევ თავის კომპიუტერს მიუჯდა და ისევ და ისევ ფეისბუქშიც შეიხედა. სამი შეტყობინება ქონდა, 2

ორი ჭიქა ვისკი (12)

ისტერიაა ალბათ, შენი თაროები რომ ისევ ცარიელია და არაფრით ვეკარები, ალბათ კიდევ მგონია რომ შეავსებ. ყველას შუბლზე რომ აწერია როგორ უყვარხარ და ენატრები. დამნაშავე კიდე ყველას მე ვგონივარ. რა იციან?! მაგრამ არაუშავს.

ბრძოლა სიცოცხლისათვის თავი 1

მისმინე ყველაფერს შევძლებ, ყველაფერს გავაკეთებ, შენ კარგად იქნები გესმის? ყველაფერი კარგად იქნება, აი ნახავ მოგარჩენ დედის საფლავს გეფიცები მოგარჩენ! - ის კი უბრალოდ თვალებში მიყურებდა და ნელ ნელა წყნარდებოდა.არ ვიცი ამდენი რამ როგორ რანაერად მაგრამ

გ ა ც ვ ლ ა....3

მთელი დღე მოუსვენრად ვიყავი,გული ვერაფერს დავუდე. რომ ვიცოდი სახლში სალომე დამხვდებოდა ერთი სული მქონდა როდის მივიდოდი...სულ მის ზღვისფერ თვალებზე ვფიქრობდი...გაახსენდა წუხანდელი დღეც როგორი ლამაზი და მიმზიდველი იყო,

stokholm syndrome #5

კაცს ბრძოლის სურვილი სულ ცოტა ხნის წინ დაუბრუნდა,მაგრამ ენერგია,რომელსაც ტკივილთან ბრძოლა მოითხოვდა დიდი ხნის წინ გაცამტვერებულიყო.ბებია გამუდმებით ტელეფონთან ათენ-აღამებდა,იმედი ჰქონდა რომ ლილიზე რამეს შეიტყობდა,