ემა (მესამე თავი)

-დილამშვიდობის.-თქვა გოგონამ და გაიღიმა -პატარა მაიმუნო-უთხრა ემამ დას და ცვირზე უჩქმიტა. -დღეს წავიდეთ სადმე?-თქვა ნინიმ და თვალები მოიფშვნიტა -არვიცი არმგონია შევძლო-უპასუხა ემამ და ფეხზე წამდგა -კაი რა

ნუთუ ეს ჩემი ცხოვრებაა? (8)

-დაგეხმარები აბა რასვიზავ(ლუკა) -ფრანებით ანგელოზო რომ დავუწეროთ და ბევრი ფრანი გავუშვათ მიწაზე ცეცხლოთ გული და მიყვარხარ დავუწეროთ და ხო კიდევ ბევრი ბუშტები და ვარდები საგვჭირდება რომელიმე ჯგუფს დავურეკოთ და ვუმღეროთ რასიტყვი? გაოცებული მიყურებდა

ოჰ,ნიუ-იორკ, ნიუ_იორკ....

გარეთ საშინლად წვიმდა,მთელი ნიუ-იორკი წყალს მიჰქონდა ყველა სადღაც მიიჩქაროდა, წვიმას გაურბოდა,მაგრამ მე არა მხოლოდ მე ვიყავი თავსხმა წვიმაში ერთ ადგილას გაყინული და კიდევ ერთი აუხსნელი უარის გამო ვიტანჯებოდი,ღმერთო რატომ?ამდენი იმიტომ ვისწავლე,რომ

ბიჭი სახელად 66-33-XX (5)

ჩურჩულით ვთქვი: -„ვიცოდი, რომ შენ იყავი“... დავამთავრე თუ არა წინადადება, ვაჩე ტუჩებზე დამწვდა და ისე გამალებით მაკოცა, თითქოს წლების განმავლობაში გეგმავდა ამას და როგორ იქნა აასრულა ჩანაფიქრი... ციებ-ცხელება დამემართა... შიგნიდან მცხელოდა...

სექსუალური ბოსი! [დასასრული]

-კაწ არ ვიცი რა ვქნა– თავის ქნევით ამბობს და საწოლზე ვარსკვლავის ფორმაში წვება. გონება ისევ უფრთხის და იმის განხილვაშია მისცეს თუ არა შანსი, რომ მისი შეცდომა გამოასწოროს. –რა კითხვაა?– შეიცხადა კატერინამ– რასაკვირელია უნდა მისცე შანსი, გონებას ნუ

სიყვარულის ძალა (7 თავი)

-შენ რა, ტირი?-შეშლილი სახე ჰქონდა რომ შემომხედა,-მოდი ჩემთან,-მითხრა და უნდოდა გულში ჩავეკარი. -შემეშვი, -ვუთხარი და ხელი გავაშვებინე. -რა გჭირს, მითხარი, რა მოხდა?-საოცრად განერვიულდა, ვერ ხვდებოდა რა ხდებოდა,-რამე დავაშავე?

შვიდი მილიარდი სახიდან მხოლოდ შენია ჩემი ფავორიტი

- ბეა ადექი დროზე! -მმმ... ცოტახანი დამაცადე და ავდგები შენ თავს ვფიცავარ -ისევ არ დგება ხო? ოთახში თავი თათულიმ შემოყო -ხო არ დგება, ამიტომაც იძულებული ვარ გეგმა ბ-ზე გადავიდე ღიმილით გადავხედე თათულის -ხო კაი ვდგები თქვენ ხო კაცს არ დაასვებებთ

ბედისწერა (თავი 3)

ფიქრობდა მომავალზე, იმ ამოუხსნელ ფენომენზეც, რასაც ბედისწერა ერქვა და ყოველთვის ეფიქრებოდა საკუთარ თავში ჩამალულ პოტენციალზე, რომელიც სიტყვებით უბრალოდ შეუძლებელი იქნებოდა ვინმეს გადმოეცა. თოვლი ათეთრებდა ქალაქს, იმ ქუჩის გასწვრივ კი ყველა ხელიხელ

ჩანახატი (38 თავი)

ოცდამეთვრამეტე თავი - თეკლე ხომ არ გინახავთ? - მეფე-დედოფალთან მოიკითხა აკამ. - არა, ნიკასთან ერთად ცეკვავდა... - იქვე მდგომ ვაჟს გახედეს წყვილმა. - ისიც აივანზე აპირებდა გამოსვლას, შემდეგ მეც ვერ მივხვდი რა დაემართა, დაიბარა, აკას გადაეცით

არასდროს უშენოდ! (5)

მაშინ თქევსმეტი წლის ვიყავი და როგორც ალექსანდრე ყაზბეგი აღწერს ამ ასაკს: „მაშასადამე იმ ხანში, როცა ძარღვებში აღელვებული სისიხლი ქაფდება, სდუღს და ჩუხჩუხით მიმდინარეობს, როდესაც გული მიილტვის რაღაც ჯერედ უცნობის ბედნიერებისაკენ და