~სხვისი ნაწილი~ “2“

დილით თავი სუსტად ვიგრძენი,ვიფიქრე სამსახურს გავაცდენ,კაჭკაჭა მაინც არაფერს მეტყვის,კარგი კაცია მეთქი,მაგრამ ,რომ დამირეკა და ამბავი მამცნო შურდულივით წამოვხტი და კარადას ვეცი.

სასახლე დაბურულ ტყეში 20

_მაპატიე ელენ.-თითქოს სიზმარში ჩაესმა ბოლო სიტყვები და გაითიშა...ანდრია დაპირდა, რომ ხვალ საღამოს დაბრუნდებოდა. ელენს ქვეცნობიერად მაინც ეშინოდა ღამით, მარტო დაძინების. მის ძილს ხომ ყოველთვის იცავდა ანდრია, ახლა კი კოშმარებისგან ვერავინ იხსნიდა.

მდიდარი და ღარიბი

ლოტი წლების მანძილზე თავის დას ბესის ერთსა და იმავეს ჩასჩიჩინებდა: არ დაგავიწყდეს, ერთ მშვენიერ დღეს სიბერე აუცილებლად მოვა და სანამ ახალგაზრდა ხარ დროს უქმად ნუ ფლანგავო. მაგრამ ბესი წლების მანძილზე ჭრიჭინობელასავით ლაღად და უდარდელად ცხოვრობდა.

je t'aime (1,2)

რომანიყველაფერი ზაფხულში დაიწყო.ოჯახთან ერთად(დედა,და-მარი,დეიდაშვილი-ეკა) ქეთი ზღვაზე წავიდა დასასვენებლად.ტაქსი ქობულეთში შევიდა,ბინის თვალიერება დაიწყეს.რამდენიმე ბინა დაიწუნეს.ბოლოს სრულიად შემთხვევით,ერთ ბინას მიადგნენ,სადაც დაბინავება

ისევ შემიყვარე... თავი (2) ნაწილი (2)

კლინიკაში ვიყავი გადასხმა ვიკეთებდი,უკვე მერამდენ სისტემა იყო ვეღარც ვითვლიდი,სივრცეს მიშტერებული ვიწექი და ვფიქრობდი,ვფიქრობდი და ისევ ვფიქრობდი,ოღონდ ჩემს ფიქრებს ადრესატი არ ყავდა,თუმცა მოგატყუებთ რომ გითხრათ დანელიაზე არ ვფიქრობდითქო.მხოლოდ

ეშმაკის იარაღი 5

დიაბლეს კაბინეტის კართან შევჩუკმა შემაჩერა და მთხოვა რომ ორი წუთით აქ მომეცადა მერე კი ქვემოთ ჩავიდოდით და კაბინეტში შევიდა, მე კართან ვიდექი , მათი ეს განმაროტება აშკარად არ მომწონდა, ალბათ შევჩუკი ყველაფერს მოუყვებოდა რაც ნახა,

ბედის ვარსკვლავი (1)

))-მამა ხელი გაწიე, ამას აღარ მოვითმენ უკვე 18 წლის ვარ და მაქვს უფლება ვიცხოვრო ისე როგორც მე მინდა აღარ ვაპირებ ყოველდღე მთვრალი მამაჩემის ცემის ატანას და დედაჩემის ვითომ ტკივილიანი სახის ყურებას დაასრულა სათქმელი კესანემ და მამის მოქნეული ხელი

გჯეროდეს ჩემი

-ნუ მაწვალებ მითხარი მალე(ანი) -მიყვარხარ მაგრამ ჩუჩუ...-არ თქვა, გულში დამალე და არსად გათქვა! მიყვარხარ ძლიერ ჩურჩულით გეტყვი, ამ სიყვარულზე უარს ნუ მეტყვი! -რა საყვარელია, რაუთხარი მერე?(ანი)

გზა,რომელიც შენკენ მოდის (თავი 1)

როგორც იქნა დასრულდა დღესასწაულები.ნამდვილად არ მიყვარს,თუმცა ჩემ პატარა დას ჯერ კიდევ არ ეწყება სკოლა.განა ეს სამართალია? როგორ არ მიყვარს,როცა შუა დღემდე კოტრიალობს საწოლში,შემდეგ კი ნერვებს მიშლის.

ისევ შემიყვარე... თავი (1) ნაწილი (2)

ყველაფერი არაჩვეულებრივად იყო,ამაზე დიდი მედნიერება თუ არებობდა არც მეგონა.ყველაფერი მიხაროდა,სულ გაღიმებული დავდიოდი, დავდიოდი კი არა დავფრინავდი,დედაჩემიც ბედნიერი იყო ასეთს გახარებულს რომ მხედავდა და მიზეზსაც ხვდებოდა,ის კი არა ყველა ხვდებოდა