ეშმაკის იარაღი

ეს მე ვარ გიგა 32 წლის, წვერი ახლახანს გავიპარსე და პატარა გაბზარულ სარკეში თმას ვივარცხნი, აქვე ნარაზე ჩემი თანასაკნელი იტალიელი ჯუზეპე წევს, მე ბადრაგს ველოდები რომელმაც ცოტახანში უნდა მომაკითხოს და დამპალი ციხიდან სამუდამოდ გამიშვას,

შენ თუ გგონია დაგთმობ როდისმე ცდები (29)

ცოტახანში კარებზე ზარიც გაისმა. - ჩემი პრინცი მოვიდა. ( ნატა ( სიცილი ) თეკო და ნატა კარების გასაღებად წავიდნენ თითქოს ერთი ვერ მოახერხებდა, მე და ლუკა კი მარტო დავრჩით. - ჩემი მწვანე თვალება. ( ღიმილი )

16 ივლისი (ნაწილი მეოთხე)

მარიამი და ნიკუშაიდევ დიდ ხანს ვიჯექი იქ და მეღიმებოდა. მერე ლანასთან ავედი.რაღაც ფილმი ჩართო და ჩამეძინა. გაბრაზდა და მეჩხუბა. -აუშენთან ერთად აღარასდროს აღარ ვნახავ ფილმს. -კარგი რა,ხელს ხომ არ გიშლიდი რატო შემჭამე. -ნახე რა,კიდევ აქეთ აქვს

მგონი შემიყვარდი?! (1)

-კარგით რა მეღადავებით?(გამარებული ვყვიროდი -არა მარიამ ხვალ თხოვდები (ლევანი- ბიძაჩემი) -ეს გადაწყვეტილია (მარინა - ბიცოლა) -როგორ შეგიძლიათ-აუუ მარინა შენ მაინც დაელაპარაკე, ჯერ მხოლოდ 19 წლის ვარ რადროს ჩემი გათხოვებაა (მე) -მარიამ დრო რომ არის

რა საოცარია ეს სამყარო (1)

მოკლედ, ეს ჩემი პირველი მცდელობაა რაღაცის დაწერის, მითხარით ღირს გაგრელება? შეცდომებისთვის ბოდიშს გიხდით... ეს არაა ნამდვილი ისტორია, იმედია მოგეწონებათ

უსასრულობა დროში [ნაწილი 1]

საოცარი, უსაზღვრო ვნებით დააცოცებდა ბაგეებზე სქელ ტუჩებს. მორიგეობით მიკოცნიდა ჯერ ზედა და შემდეგ ქვედა ტუჩს. შიშველ ფეხებზე წამავლო ხელი და მაგიდაზე შემომსვა. ერთდროულად საოცრად ნაზიც იყო და საოცრად უხეშიც. ყელზე რომ ჩააცოცა ტუჩები,

ჩემი სიყვარული აკრძალულია! /თავი IV/

_გასაღები დაგრჩა?!_იკითხა ისე რომ არც შეუხედავს ვინ იდგა კარში. _ეჭვი მეპარება, აქ რაიმე დამრჩენოდა!_ბოხი, მკაცრი ხმით უთხრა სოსომ. ვერონიკა ადგილს შეეყინა. სოსოს მზერა რომ გაუსწორა მაშნვე აიტანა კანკალმა, შეეცადა მისთვის კარი დაეხურა, მაგრამ ამაოდ

მუდამ ჩემში (სრულად)

ადგა და წავიდა.მე ის დავკარგე.დასრულდა დამთავრდა მორჩა.ვისკის ბოთლი ავიღე და მოვიყუდე.ახლა მჭირდება გაბრუება და დავიწყება.ისევ ვუშვებ წამალს ორგანიზმში და ისევ ვგრძნობ როგორ დუნდება სხეული,როგორ

სიყვარული მარადიულია 10

სირბილისგან დაღლილი,როგორც კი სკამი დავინახე იქით გავიქეცი და დავჯექი.გგონიათ ვფიქრობდი?არა,ფიქრის უნარიც დავკარგე.ნამუსთან ერთად მთელი ჩემი სიცოცხლე გავატანე დემეტრეს.მისი სახელის ხსენებაზეც ტანში მაციებს.გულში გაუსაძლისი ტკივილიც მახსენებს თავს და

გაყიდული სხეული “17“

საავადმყოფოან გამოწერის დრო როდესაც დადგა,იქ მისულ ელენეს დამიანე არ დახვედრია,მისი ამბავი მოიკითხა,მაგრამ ყველა მხრებს იჩეჩდა,გაოგნებული და აღელვებული ქალის წინაშე.თავს ძლივს იკავებდა რომ არ ეტირა.“მიმატოვა“,ამბობდა გულში და თვალებში ჩამდგარ