სიცრუე რომელიც არ ვიცოდი 03

ხომ იცი მიყვარხარ გოგა. ერთ საწოლში ამოვიზარდეთ ლამის, არის რამე რაც შენ არ იცი ჩემზე და მე შენზე? შენც იცი განვიცდი ასე რომ გიყურებ

წარსულის მოჩვენება [თავი1]

მე გადავარჩინე ის ჩემი მისია შევასრულე და ერთ ადამიანს მაინც დავეხმარე ამ გულისამრევ სამყაროში იმაზე დიდი ხანი ეცხოვრა ვიდრე ეს ბედისწერამ არგუნა. აქ კი უკვე აღარაფერი მესაქმება სახლი დავტოვე და წვიმის წვეთებს შევუშვირე ჩემი ცასავით

პირველი და უკანასკნელი 4 თავი (დასასრული)

მეორე დღეს თავის საშინელმა ტკივილმა გაღვიძა. თვალები რომ გახილა სხვის ოთახში იყო უფრო სასტუმროს გავდა ვერ მიხვდა რა ხდებოდა მის თავს მგრძნობელობა რომ დაუბრუნდა მიხვდა რომ შიშველი იწვა ლოგინში -არა ოღონდ ეს არა

უადამიანო სახლში შუქი ანთია

გზაჯვარედინზე , სადაც მია მარკს ელოდებოდა მისთვის ბავშობის საყვარელი ადგილი იყო. ვინ იცის რამდენჯერ უთამაშია გვერდით მიტოვებულ სკვერში სადაც დანგრეული საქანელის კვალი დღესაც ინარჩუნდებდა გარკვეული დოზის იერსახეს , იმ იერსახეს , რომელსაც "ტკბილი"

ლაე (ნაწილი I - ლამპრობა)

-წყეულო ონიანო, მორჩი წმინდანის როლის თამაშს და უკანასკნელი სიტყვები წარმოსთქვი, აქა ვარ და გისმენ. სანამ სიკვდილი არ დაგვაშორებს... -შენ მე ვერ მომკლავ, დადე!

არ დამივიწყო

მელანო -ერთხელ ერთ პატარა ქალაქში ცხოვრობდა პატარა გოგონა სახელად მელანო და ბიჭი სახელად რატი. გოგონა 6 წლის იყო, ბიჭი კი 7- ის. ისინი ყოველ ზაფხულს ხვდებოდნენ ერთმანეთს. მათ დადეს ფიცი, რომ არასდროს მიატოვებდნენ ერთმანეთს, მაგრამ ნელ-ნელა მათ აღარ

რატომ ყვირიხარ

მე მზად ვარ ამ ამბის მოსაყოლად , თბილად მოკალათდი საშენოა უნდა იცოდე. მე ხომ დღეს გაგიცანი , და ვინ იცის რამდენი დრო დაგვიკარგავს ერთად? და შენი აზრით რატომ გაიქცევა ? გიფიქრია ამაზე? მარტო მიზეზე რატო ფიქრობ ან მოტივზე და საერთოდ შენთვის ხომ

აღმოსავლეთის მზე (სრულად)

გაჩაღებულ ომში, სიკვდილის ქვეყანაში გაქცეული პოლკოვნიკის შვილი, სამხედრო პირს იძულებულს გახდის მის უკან დასაბრუნებლად უკიდურეს ზომებს მიმართოს...

გაურკვეველი წელი,მარადისობა...! (V)

საკმარისი იყო საკუთარი სისუსტისკენ მიმემართა ძალა და იმ წამს ვხვებოდი თუ რა იყო მთელი ადამიანური ცდუნების საიდუმლო. თუმცა არასდროს,ამ ფორმით,რა ფორმის მარცხზეც მაქვს საუბარი.არასდროს არ მიმიცია ჩემი თავისთვის უფლება რომ "დავცემოდი".როდესაც უკვე არა

ცხოვრების შანსი (თავი პირველი.)

შესაძლოა ბედნიერება სწორედ ამაში იმალება.ფასეულია ის რომ შეგიძლია შენი პრობლემები ვინმეს გაანდო და მან მოგვარების გზა განახოს.