წითურო მიყვარხარ! (თავი 3)

ის ღამე ისე გავათენე ძილი არ მომეკარა,სულ მასზე ვფიქრობდი და თან იმ შეცდომის გაანალიზებას ვცდილობდი რასაც ვუშვებდი, უნდა ვეცადო რომ მასე აღარ ვიფიქრო.

ტეო (3) შავი კატა,თარსი კატა

-მითხარით რომ მეჩვენება-მარჯვენა ხელზე იჩქმიტა -სამწუხაროდ არ გეჩვენება - მუხლებზე დააჯდა კატა და რამდენიმე ბრუნის შემდეგ დაწვა -რა სიგიჟეა არა? -ანუ რეალობაა -თან რა ზღაპრული

გერგეთისკენ მიმავალნი 2 (თავი 4)

ვგრძნობ, ჯოჯოხეთი მაქვს საკუთარ სულში მოწვეული, სხვა გზა ვეღარ ვხედავ. არანაირი სხვა გზა არ არსებობს ადამიანისთვის , რომელიც უფსკრულის პირას დგას, ან უნდა გადაიჩეხოს ან უნდა განიცადოს ჯოჯოხეთი, რომ ამ უფსკრულიდან, მისი კიდიდან როგორმე თავი დააღწიოს.

არეული გრძნობები 4 თავი

ისევ უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა გადაჭარბეული სიჩქარით მიმავალ მანქანაში, რომელიც სულ რამდენიმე წუთში აღმოჩნდა ტაბახმელადან კოჯორში

ტეო (2)

ფიქრი იმის შესახებ ,რომ ტეო ადამიანისა და კატის შვილი იყო უხერხულ შეგრძნებას უტოვებდა მირანდას,დაუჯერებელად ეჩვენებოდა ეს ბავშვური ლეგენდა თუმცა პირობა პირობა იყო და იცოდა კიდეც ძალიან დიდ ხანს რომ ტეხდა,არაფერი დაშავდებოდა თუ ბებიის უკანასკნელ

შენ ხარ აისი V თავი

-მართლა აღარ გიყვარს?-იმედიანი თვალებით შემომხედა. -მართლა აღარ მიყვარს-დავემოწმე. -ანუ შანსი მაქვს,რომ შეგიყვარდები და მე და შენ ერთად ვიცხოვრებთ, როგორც ცოლ- ქმარნი

სიყვარულით ტოში (სრულად)

ჩემო საყვარელო. მაპატიე, რომ ასე მოგექეცი. მაპატიე, რომ გავიქეცი, ასე აუხსნელად. მაპატიე, რომ მარტო დაგტოვე. მენატრები ისე, როგორც არავის. მე გავნარდგურდი და ნაწილებად დავიშალე. მე არაფერი შემრჩა შენს მიმართ სიყვარულის გარდა. მჭირდებოდა გაქცევა,

გზაჯვარედინი (თავი 17)

-რაღა პატივცემულო, მეჯვარეა ჩემი.-გაიცინა ვიკომ -სესილიას წყალი მიასხით, არ სჯერა... -არ მჯერა კი არა, მოდი გავიპაროთ...-ტაში შემოჰკრა და მთელი ძალით მიეკრა გელოვანს...

ტეო (ნაწილი 1)

ჯერ კიდევ უძველეს დროში,როდესაც ცხოველებს ოჯახის მფარველებად მიიჩნევდნენ გაჩნდა ჭორი,რომ კატა იყო ერთადერთი ცხოველი რომელიც წარმოადგენდა საფრთხეს. ოჯახები რომლებსაც კატა ჰყავდათ,სტუმრებს ნაკლებად მასპინძლობდნენ,რადგან შიში საღ აზრზე ბევრად ძლიერად

იურისტები

გრძელ დერეფანში პატრა სკამზე ვიჯექი ,თავალებს დაბნეული ვაცეცებდი და საკუთარ თავს ვაიძულებდი იქ დავრჩენილიყავი სადაც ვიყავი . დერეფნის კრემისფრად შეღებილ კედლების დაყოლებაზე