ერთმანეთს ვყავართ

რა კარგია ერთმანეთს რომ ვყავართ! შენ უბრალოდ წარმოიდგინე: მე არ ვარ, შენ ზიხარ მარტო და არავინაა ისეთი, რომ დაელაპარაკო. - შენ სად ხარ? - მე არ ვარ.

"ქილერზე შეყვარებული" (თავი 1)

შუა დღე იყო, სავარძელში ვიჯექი და იარაღს ვწმენდდი, რა დროსაც ერნესტომ დამირეკა, მისი ნამდვილი სახელი ყველამ დაივიწყა და ერნესტოს ნაცვლად ტონი შეარქვეს, მე მახსოვს რადგან ბავშვობიდანვე ერთად ვიზრდებოდით, ყურმილი ავიღე და ერნესტოს (ტონის)

ნაკვალევი მეორე ნაწილი (11 თავი)

მე და დიმკა ვახოსთან შეხვედრით კმაყოფილნი წამოვედით. ემოციებით დატვირთული, ისეთი ხალისიანი ვიყავი, მინდოდა ხმამაღლა მეყვირა, ყველას გაეგო, რომ ბედნიერი ვიყავი. რა მიხაროდა? ზუსტად არ ვიცი. უბრალოდ შიგნიდან ვიყავი აღტკინებული.

სანდრო ფილფანის საკუთრება (2 თავი)

დილით ზარის ხმამ გააღვიძა, თუმცა ადგომა არც უფიქრია. თავი საშინლად ტკიოდა. რა გასაკვირია, როგორც ყოველთვის გუშინაც გონისდაკარგვამდე გამოთვრა ფილფანი თავის საძმოსთან ერთად. ბოლოს ის ახსოვს თუ როგორ მიაშურა კლუბის საპირფარეშოს ვიღაც წითურ ნა*ასთან

ის სხვანაირია (თავი 1)

მე სამყაროს ყურება შავ-თეთრ ფერებში დავიწყე მე ჩემს დარდს და გულის ტკივილს ვერასოდეს ვერავის ვერ ვუყვებოდი რატომ? დამიჯერებთ? მცხვენოდა! ჩემთან ყველას სხვანაირი დედა ჰყავდა სხვანაირი მამა და ალბათ ზუსრგს უკან დამცინებდნენ

სასიამოვნო ლაშქრობა (თავი 1)

ვერასდროს ვერ ვიტანდი ლაშქრობებს, წოწიალს, ვარჯიშზეც უარს ვამბობდი და ბავშვობიდან მხოლოდ ფისკულტურაში მყავდა დაბალი ქულა. ვერ ვიტან წუწაობა-გუნდაობებს და მსგავს მაიმუნობებს. ყველანაირ სპორტს ვერიდები. ალბათ იმიტომ, რომ აღნაგობით ბავშვობიდან სუსტი

შენ ჩემი გახდები?!.... (თავი 2)

ცხოვრება ვერაგია,ვერაგიამეთქი ხომ ვამბობ,მაგრამ ამისთვის ყველა მკიცხავს.... არავინ იცის რას მოუტანს ის ისედაც ტკივილისგან დასნეულებულ ადამიანებს.ასე მოხდა ნინუცა გედენიძის ცხოვრებაშიც,ისეთი რამ მოუტანა ვერაგმა ცხოვრბამ რასაც ვერასდროს

მე სულს მოგცემ

„ყურადღებიანი ადამიანი,აი რა მიყვარს.თითქოს ხომ არაფერი,მაგრამ ერთი წვეთი სთბო და ყურადღება რომ მოდის, ცარიელი გული ყოვეთბის სიყვარულით ივსება“ შონ აბრამი.ასე დამემართა მეც, დაიწყო ყურადღებით შემდეგ მოწონებით,ბოლოს კი სიყვარულით და ქორწილით

მე ის აღმოვაჩინე [4]

უკვე კარგად შებინდებულიყო. ჩაბნელებული "ტრასის" პირას ადვილად შეამჩნევდით ჩემოდანზე დამჯდარ გოგონას,რომელიც სიცივისგან თუ შიშისგან "მობუზულიყო". გზაზე მანქანის ჭაჭანება არ იყო.ბარბარემ დამჯდარ ტელეფონს კიდევ ერთხელ დახედა და შეწუხევულმა ამოიგმინა.

შემიყვარდი(ნაწილი 4)

ლუკას ისე საყვარლად ეძინა არ მინდოდა რომ გამეღვიძებინა. ლუკაზე ფიქრში გუშინდელი ღამე გამახსენდა და ტირილი დავიწყე. ტირილი არ მინდოდა თუმცა ცრემლები თავისით მომდიოდა როცა მივხვდი რო ჩემი სანატრელი ძმა რომელზეც ამდე წელი ვფიქრობდი, ვოცნებობდი,