უსახელო (თავი 3)

მეორე დილით სწრაფად წამოვხტი ლოგინიდან. ვისაუზმე. შემდეგ სამსახურისთვის გავემზადე. როგორც სჩანს დედას მანქანა დაუტოვებია დღეს ამიტომ გასაღები ავიღე და კომპანიისკენ გავეშურე. სიმართლე რომ ვთქვა საერთოდ არ ვნერვიულობდი. შენობაში რომ შევედი ყველა მე

მტრობა (ნაწილი 9)

- ანდრო შენგან სამახსოვროდ საჩუქარი მინდა. ანდრომ ჯერ ხმა არ ამოიღო არც განძრეულა, რამდენიმე წამის მერე გადმოტრიალდა და მარის შეხედა, მერე ყელისკენ წაიღო ხელი და ყელსაბამის შეხსნა დაიწყო. - ეგ არ მინდა, მარიმ ხელი დაუკავა.

გზა რომელიც შენამდე მოდის (7)

ცოტაახანში ჩემმა ტელეფონმა დარეკა. -ბატონო-ტელეფონს იქეთ მხოლოდ სუნთქვა მესმოდა. -რომელი ხარ?-ტელეფონი გაითიშა. მთელი ღამე ვერ მოვისვენე. ან რა მინდოდა, ან საერთოდ რას ველოდი ცხოვრებისგან? რა მოხდება როცა ნატა

ბედნიერება გაზიარებით (37)

_მეგობართან ვიყავი მაგ დროს. - თავის მართლების ტონით თქვა კაცმა და ოთახიდან გასვლა დააპირა. _ის მეგობარი ქალი ხომ არ არის შემთხვევით? შეკითხვამ კაცს თავზარი დასცა, თუმცა არაფერი შეიმჩნია. _არა. - გასცა მოკლედ პასუხი და ოთახიდან გავიდა.

მაჩუქე სიყვარული (5)

ბრალდებულ ელენე ჯოხაძეს მოეხსნას ყველა ბრალდება.. დანარჩენმა სიტვებმა ყურს იქით ჩამიქროლა, წამიერად გაფერადდა ჩემი გაშავთეთრებული ცხოვრება, თვალში მხოლოდ ნონას მომღიმარი სახე მომხვდა, საკნიდან გამომიყვანეს თუ არა მჭიდროდ მომეხუტა -შენ რომ არ

მწერლის ღამეები(თავი6)

სახლში რომ მივიდა შეშლილს ჰგავდა,მაგრამ დასვენებასმაინც არ აპირებდა.აწეწილი თმისთვისაც კი არ მიუქცევია ყურადრება,ისე შეხტა მანქანაში და თათიას სახლისკენ აიღო გეზი. -ვინ არის? ასე გვიან?-კარებისკენ გაემართა თათია

მე შენ შეგხვდი შუაღამისას

დამძიმებული ქუთუთოები ერთმანეთს დავაშორე. ზურზე ვიწექი და და ჭერს ავცქეროდი. თავი ავწიე, ადგომა ვცადე მაგრამ ხელები ვერ გავანძრიე. მაჯებით კრინის საწოლს ვიყავი მიჯაჭვული. რა ხდებოდა? სად ვიყავი? ხელების განთავისუფლებას ვცდილობდი, როცა ხმაური

მომავალ წელს ღრუბლებში ვიფრენ... (2 ნაწილი)

9 საათთან ერთად ნერვიულობაც მიახლოვდებოდა. ვიდექი სახლის წინ გარეთ, გავყურებდი გზას და თან თითებს ვიტკაცუნებდი მღელვარებისგან. მე და ბაბიმ ერთად წასვლა გადავწყვიტეთ, რადგან ეს ჩემი პირველი საღამო იყო "მათ" წვეულებაზე. ჯონი მარტო გაუშვა და ჩვენ ჩემი

პირადი დღიურებიდან : ბედნიერების ოთხი საფეხური

არსებობს უსასრულო სივრცე ადამიანის გონებაში, სადაც ის აღმართავს ათასობით ცათამბჯენს და ინახავს მათში მოგონებებს. შეიძლება ითქვას, რომ ადამიანებს უსასრულო მეხსიერების ბარათი გვავს, მაგრამ ზოგჯერ მათ ვკარგავთ და უხერხულ სიტუაციებში ვვარდებით. „ -

შემთხვევითობა არ არსებობს (1)

როცა თვალები გაახილა მიხვდა, რომ თავისი კუთვნილი სკამიდან მეორე სკამისკენ იყო გადახრილი და ვიღაცის მხარზე ედო თავი. დაფეთებულმა წამოჰყო თავი. ძლიერი და დაკუნთული მხრებიდან მზერა ნელ-ნელა სახისკენ წაიღო და გაოგნებული დარჩა როცა ნაცრისფერ, ლამაზ