ავღანელი ტალუ თავი III

გაიღვიძე შე მრუშო? მეკითხება ზიზღით. - არც მძინებია. - არაუშავს მალე სამუდამოდ დაიძინებ. მის თვალებში საშინელი სიძულვილია. - გული დედა? - რაა? - გული საერთოდ არ გაქვს? ვეკითხები გაკვირვებული.

სიყვარული გრძნობების გარეშე (IIნაწილი) 16 თავი

გეგამ მაგიდაზე დადებული შავი ღვინის ბოთლი გახსნა და ჭიქები ბოლომდე შეავსო, შემდეგ კი საყვარელ ქალს გაუწოდა, ქეთიმ მაშინვე გამოართვა და ცოტა მოსვა

ბზარი აბჯარში ( 10 )

- ოთახში თითქოს ჰაერი შედედდა, დაცხა, ყველაფერს სიამოვნების საბურველი გადაეფარა და დავრჩით მხოლოდ ჩვენ, ჩვენი ერთქმნილი სხეულები ერთ რიტმში მოძრაობდნენ და სხვას აღარაფერს ჰქონდა მნიშვნელობა...

ავღანელი ტალუ თავი II

- აბდუმ გადაწყვიტოს რა გავუკეთოთ ამ ბოზზს. მამაჩემი წინადადებით გამოვიდა. - შენ უფროსი ძმა ხარ და შენ გადაწყვიტე, როგორ მოვიქცეთ. - ის უნდა მოკვდეს. თქვა აბდუმ სევდიანად დამხედა და დამაფურთხა.

სიყვარული გრძნობების გარეშე(IIნაწილი) 15 თავი

მცხეთამდე ისე მივიდნენ რომ მთელი გზა, ხმა არცერთს არ ამოუღია -მარიანა-დაიწყო აღელვებულმა ბიჭმა როცა მანქანა გააჩერა და გოგონა კარის გასაღებად მიტრიალდა

ერთი კვირა ერთ ოთახში (მეთერთმეტე თავი)

მწვანე ღილაკს დავაჩერდი. ცერა თითი ჰაერში გამიშეშდა. ვცდილობდი, თავისთვის ძალა დამეტანებინა და დამერეკა, მაგრამ ვერაფრით ვაიძულე - ეს ერთადერთი მოძრაობა. მინდოდა აღმედგინა ის, რაც გავტეხე ახალგაზრდული ეგოიზმითა და სილაჩრით, მაგრამ ნივთებისგან

გზაჯვარედინი (თავი 16)

-გამარჯობა, სესილია!- იმდენად ამაზრზენად ეჩვენა მისი პირიდან წარმოთქმული ,,სესილია" -გამარჯობა-მოვალეობის მოხდის მიზნით დაუბრუნა პასუხი და გვერდის ავლა სცადა. უხეშად რომ ჩააფრინდა მკლავში აკა.

ერთი კვირა ერთ ოთახში (მეათე თავი)

ლუკას, ჩვენ სუფთა ფურცლად ვიბადებით; მერე კი ყოველი ადამიანი, რომელიც ჩვენს ცხოვრებაში ხვდება - ღრმად აღწევს თუ ირიბად ჩაგვიქროლებს - წარწერას ტოვებს მასზე; ზოგი გრძელს, ზოგი - მცირეს, ზოგიც მხოლოდ სასვენ ნიშნებს სვამს. არ გეგონოს რომ სასვენი

მექალთანეს სათამაშო 13

– საერთოდ არ ვწუხდები ქართველო. სიცილით უთხრა ჰარლიმ, ელენეც მიხვდა რომ კამათი არ ღირდა წინა სავარძელზე დაიკავა ადგილი და ღიმილით უთხრა. – რადგან არ იშლი შენსას ჰითროუს აეროპორტისკენ.

შენ ხარ აისი. I თავი

ასაკთან ერთად ჩემი შეხეედულებები უფრო მკაფიო ხდებოდა და მეტად ვხვდებოდი, რომ მე ამ ყველაფრის ნაწილი არ ვიყავი და რაც არ უნდა მომხდარიყო, ვერასდროს ვერ გავუგებდი, მათ შორის, მშობელ დედასაც კი.