მაინც მოგარჯულებ (4 ნაწილი)

ბექასთვის ეს ადგილი ძალიან ძვირფასი და ამავდროულად, მტკივნეული იყო. -ლამაზია(კატო) - უთხრა სიჩუმის დასარღვევად, თუმცა მამაკაცი ხმას არ იღებდა. თითქოს რაღაცას იხსენებსო, თავში ალაგებსო... რამდენიმეწამიანი დუმილის შემდეგ კი ხმა ამოიღო

ორმაგი ტკივილი - {6}

გადიოდა დღეები, მე კიდე ამ პატარა ოთახში ვიყავი გამოკეტილი, გარეთ არ მიშვებდა. საშინელი სოლმკა მქონდა, ახლა გასვლაზე მეტადაც კი წამალი მინდოდა, ცუდად ვხდებოდი, მაკანკალებდა, დრო და დრო ასე წამომივლიდა ამაკანკალებდა და მერე ისევ მიყუჩდებოდა.

ვერეს მსხვერპლი(თავი4)

ცხოვრბეა მოულოდნელობითაა სავსე...ბედნიერება და უბედურება ჩანაცვლებადია...თითქოს მზე გიღიმის..აიხედავ ზემოთ,უყურებ მოლივლივე ვარსკვლავბს,რომლებიც პატარა,იალქნებიანი გემებივით დაცურავენ ცაზე და ფიქრობ,რომ ცხოვრბეა მშვენიერია მანამ,სანამ ღრუბლები არ

შეთავსებით ძიძა (დასასრული)

გაოგნებისგან და განცდილი შოკისგან ხმის ამოღება არ შემეძლო. იმდენად აბსურდულ, მოულოდნელ და პარადოქსულ სიტუაციაში ვიყავი რომ ადგილიდან დაძვრას ვერ ვახერხები. თავში რამდენიმე ჩაქუჩი მირახუნებდა და გულის რევის შეგრძნებას გზავნიდა მუცელში. უსიამოვნო

ზღაპრული რეალობა (13)

დილიდან რაღაც ძალიან აფორიაქებული იყო...ისე ღელავდა თითქოს ქორწინდებოდეს და პატარძალი იყოს..არადა,უბრალოდ წვეულებაზე მიდის.რამდენიმე დღის წინ მერთმა,რომ დაპატიჟა.როგორც იქნა დადგა ეს დღეც,როცა სახლიდან გავა და ხალხს

უსახელო გრძნობა (9)

უბრალოდ იცინოდნენ და მხიარულობდნენ. მაინც ამდენი დრო გავიდა და ისევ ერთად არიან..დრო ვერ დაგვაშორებსო ამბობდნენ.არ ჩქარობდნენ ქორწილს ჯერ მხოლოდ 18 წლისები იყვნენ ყვეაფერი წინ ქონდათ..მოასწრებდნენ,ახლა რომ დაოჯახებულიყვნენ სწავლას ვეღარ

თავხედებო, მოგესაჯათ ერთად ყოფნა! 17

ლუკა ერთადერთი ნათელი წერტილი და პოზიტივი იყო ჩვენს ნაცრისფერ შენობაში. გულგრილს არავის ტოვებდა. მალე წამოიზარდა, ბაჯბაჯი და ტიტინი დაიწყო. აი მაშინ კი საბოლოოდ დავკარგე მისი გზა–კვალი. ხან სად არმოვაჩენდი, ხან ვის ხელში მოვკრავდი თვალს. რა

"სიყვარული სიცოცხლის ფასად"15

-სად ვართ?- დაძაბული ხმით ვკითხე ორსაათიანი მგზავრობის შემდეგ და შევეცადე გარემო შემეთვალიერებინა, მაგრამ უკვე საკმაოდ ბნელოდა, ირგვლივ კი არანაირი განათება არ იყო, მხოლოდ მანქანის ფარების განათება მანიშნებდა იმას რომ აშკარად ტყეში ვიყავით.

-ჰეი, კაიპში ჩაკარგულო (1)

-ვა გიუშ მოხვედი ძმაა? კაიფნარევი მზერა მომაპყრო ბექამ და მხარზე ხელი გადამხვია. -სახლში არმიშვებს ტოო.მუშტი ვკარი იქვე მდგარ ხეს . -მეც ეგრე ვარ ძმა.ამოიოხრა ბექამ და ხის ძირას მდგარ გრძელ სკამზე ჩამოჯდა.კოკაინის პაკეტი ამოიღო და ყნოსვას შეუდგა

უკუნეთს უხდება რითმა ( მეოთხე თავი)

ყველაფერი რაც ახლაა ოდესღაც არ იყო და ოდესმე აღარ იქნება ყველაფერი ის, რაც ახლაა. მიდის ცხოვრება ვისთვის ფეხაკრეფით და ვისთვის სირბილით, სხვისთვის შეიძლება მიფრინავდეს წუთები, დღეები, წლები. ენაცვლება დღე და ღამე ერთმანეთს. სინდისისგან შეწუხებულ