მისი სამყარო. თავი 4

მოგონებებს შეუძლიათ გახადონ ბალიშები მოუხერხებლები და ღამეები უსასრულოები... მოგონებებისავით არაფერს შეუძლია თავი მოაბეზროს ადამიანს, განსაკუთრების ღამის სიჩუმეში, როცა თითოეულ მათგანს კრივის რინგზე ხვდები როგორც მოწინააღმდგეებს და მოწინააღმდეგეების

ბიზნესმენი შემიყვარდა (3 თავი)

სახლში როდესაც ავედი დედაჩემი მაშინვე მომვარდა –ვაიმე მარი რა გჭირს! –არაფერია დედა დავეცი და ფეხი ვიღრძე გამივლის მალე დედამ თავი უკმაყოფილოდ გაატრილა და სამზარეულოში დაბრუნდა –მამა სადაა?

სურვილი აგისრულეთ მე შევიცვალე (10)

რავი გოგო უახლოეს მომავალში ვაპირებდ სერიოზულ ფიქრს უკვე ჩემი ძმაც კი იცნობს ...(მარი ) - ვუ რა მაგარია შემატყობინე რას იზამმმ. ოღონდ ქორწილამდე მერე არა... - ჰაჰაჰ კაი .. შენ რას შვრები რას აპირებ ? (მარი) - რავი გოგო ჯერ არავის სჭირდება

ზღაპრული რეალობა (11)

რამოდენიმე თვე იყო უკვე რაც ჩაათაისთან მუშაობდა და პირნათლად ასრულებდა თავის საქმეს..ჰო ზუსტადაც პირნათლად...მერე რა,რომ უფროსი სულ ნერვებს უშლიდა,არც თვითონ აკლებდა მააგრამ..ეგ სულაც არ აისახებოდა მის მოვალეობებზე.კარგად იცოდა რისთვისაც იყო იმ

რიგითი საქმე, N101 (8, დასასრული)

–ამ ქვეყანაში ყველაფრის ყიდვა შეიძლება, ყველასი და ყველაფრის მოსყიდვა, თვით ამ დარბაზისაც, მაგრამ ამ ქალის გული გაუტეხელი, დაუმხობი და ჯიუტია. ამიტომ მიყვარს და ამიტომაა ჩემი ცოლი! – კიდევ ერთხელ აკოცა უკვე დანიშნულ ცოლს კამერების წინ ფიფიამ.

ბიჭი მდინარიდან [1]

ჩვეულებრივ 7-ზე ვდგები სარბენად გავდივარ,ნაცრისფერ ნაიკის შორტსა და ამავე ფერის მაისურს ვუხამებ..შავი ბოტასები ჩემი Mp3player-ი და მზად ვარ,ძაან მიყვარს დილის თბილისი სუფთა ჰაერი,კარგი მუსიკა და ჯანსაღი ცხოვრების წესი.

ვამპირის ირონია 25

გოგონა მძიმეთ ჩამოდიოდა კიბეებზე და თავი დაბლა ჰქონდა დახრილი.ერთი ამოიოხრა და კარებისკენ გაიწია.კარების სახელურს ხელი ჩაავლო,მაგრამ ისევ გაუსვა როცა ზურგს უკან ვიღაც იგრძნო.ისევ დამიანი ეგონა და უხეშათ შეხედა. -(ანნა) ჩვენ ხომ უკვე ვილაპ...........

ორმაგი ტკივილი - {1}

- სახელი, გვარი, ასაკი? - ელი გოგიჩაიშვილი, 16 წლის. - ქურდობის მიზეზი? რატომ მოიპარეთ? - მაგას ვერ გაიგებთ... და ისე არც მინდა, რომ გაიგოთ!

ჩემი ცისფერთალება.... (თავი 2)

ასე სეირნობაში მდინარესთან მივედით რომელშიც სავსე მტვარის ანარეკლი იხატებოდა ,შესანიშნავი სანახაობა იყო.. ისევ სიჩუმემ დაისადგურაა ,მე მხოლოდ მდინარეს უყურებდი ,მაგრამ ვგრძნობდი როგორ მიყურებდა დემეტრე...უეცრად ჩვენი თალები ერთმანეთს შეხვდა და ვერ

ბედის მარიონეტი

ამბობენ ცხოვრება წელიწადის დროსავითააო... ხან ზამთარივით სუსხიანი, „ბოროტი“ და რთულია.ზოგჯერ გაზაფხულივით გადაამწვანებს,გაალამაზებს ირგვლივ ყველაფერს და ახალ სიცოცხლესაც გვაჩუქებს ხოლმე... შესაძლოა, შემოდგომასავით ლამაზი, ოქროსფერი მაგრამ გრილი იყოს.