ტრიუმფალური თაღი (ნაწილი III)

მართალია ბაიას ბევრი ტანსაცმელი არ ჰქონდა, მაგრამ რაც ჰქონდა ძალიან გემოვნებით შერჩეული. ტანისამოსის შესაფერისი, ოდნავ შედგმულ ძირებზე ფეხსაცმელი გამოიღო, არც უჭამია ისე ჩანთა აიღო და სკოლისაკენ გაეშურა. დღეს დილის ათზე ჰქონდა გაკვეთილი. ყველაფერს

ბედნიერია გოგონა?! (7)

დილით თვალებს ვახელ თუ არა, მაშინვე ვგრძნობ ვიღაცის თბილ სხეულს. ჯერ კიდევ მძინარე მისი სხეულისკენ შევტრიალდი და მივეკარი. ვიღაცის ირონიული სიცილი ჩამესმა. თვალები გავახილე და სებასტიანი დავინახე. მერე ისევ დავხუჭე. გავიაზრე. ეს სებასტიანია?! უცებ

მაინც მოგარჯულებ(7 ნაწილი)

იმ დღეს აღარსად არ წასულან. კატო მთელი დღე თავის ოთახში იყო და ქვემოთ არ ჩადიოდა. ნამდვილად არ უნდოდა ბექას ნახვა. საღამოს მარი გაახსენდა. თავისი გიჟი დაქალი... მაშინვე ტელეფონი აიღო და დაურეკა: -ოჰჰ, ეს ვის გავახსენდი!!!(მარი) - ჩასძახა დაქალმა

ჯარის ქალი (11)

დამიანის ჩანაწერებიდან. ავღანეთი/25 ნოემბერი/2014წ. დღეს 10 ჯარისკაცი დავკარგეთ საშინელი სიტუაციაა, ყოველ წამს ველოდებით ბაზაზე თავდასხმას. ვერც ვერავის ვეხმიანები, უბრალოდ კომუნიკაციის საშუალებები არ გვაქვს გარდა რაციებისა. არავინ იცის ცოცხალი

"სიყვარული სიცოცხლის ფასად"(დასასრული)

ჩვენთვის, ადამიანებისთვის უამრავი "რადიკალური", განსაცდელის შეგრძნება არსებობს, რომელიც გამოწვეულია ან ღალატით, ტყუილით, რაიმე საფრთხის შეგრძნებით ან თუნდაც დაკარგვით..ადამიანების დაკარგვით..უკანასკნელს განსაკუთრებით გამოვყოფ მისი სიმძაფრის გამო..

მე შენ აგირჩიე, პატარა ქალბატონო! 16

დილით ვიღაც კაცმა გამაღვიძა -გოგონა, აქ ყოფნა არ შეიძლება, თუ შეიძლება გადით და მალე დაგიძახებთ. მე არაფერი მითქვამს. დივნიდან ავდექი, დიტოს ერთხელ შევხედე და გარეთ გავედი. ბატონი კახა და ლია დეიდა ისევ აქ იყვნენ. ლია დეიდა მომიახლოვდა

ორმაგი ტკივილი - {9}

- ცოტნეე. - ჰაა - ვკითხე როდესაც სახლის ეზოში, ხის ქვეშ გაშხლართული ვიწექი და ეზოს საოცარ სიმწვანეს მივშტერებოდით. - ასე მალე როგორ შეგიყვარდი? ნუ თუ მართლა გიყვარვარ. – გაბრაზებულმა შემომხედა.

ვერეს მსხვერპლი(თავი7)

-მართლა? შემოდი,გაგამხიარულებ. -დავიღალე.დასვენება მჭირდება. ქალს გაუკვირდა,მაგრამ არ შეწინაღმდეგებია ირაკლის: -კარგი,ჯერ გაკოცებ. -არ ვარ ხასიათზე-სწრაფად გააღო კარი და გარეთ გავიდა.

მარიამი (თავი 1)

მოკლედ,ვცხოვრობ თბილისში.21 ვარ.ასე მგონია ტო,ბავშვი ვარ ისევ,მაგრამ აი ვალდებულელებზე და რამე რო დამიწყებენ ხოლმე მაგრად მაბეზრებენ თავს.აი დედაჩემი პროსტა რაა.აი სულ ტო,“ნიკუშ მაგის დრო აღარ გაქვს“,“მალე მოდი“,“შეეშვი ტიპობას“ და მსგავსი ი

ფიროსმანიც ხომ ვარდებს ჩუქნიდა...! (თავი 4)

მთელი გზა დაძაბული ვიჯექი, ვერ ვისვენებდი, მე ფანჯარას თვალს არ ვაშორებდი, ის-მე... -როგორ ხარ?!-მისმა კითხვამ გამაკვირვა. -კარგად-გამეცინა. -რატომ იცინი?! -ახლა რომ მეკითხები მაგას მაგიტომ. -რომ გნახე დამავიწყდა და...-თავი იმართლა ვაჟბატონმა.