მე შენ აგირჩიე, პატარა ქალბატონო! 2

-ეგღა მაკლია, გოგო გვერდით გყავს და ჩემთან რა გინდა? ასეთი გგონივარ თუ რა?-მომისმინე გოგონი, შენნაირ მახინჯს რომ ჩემნაირი ცეკვას შეთავაზებს მადლობა უნდა თქვას. აი ეს ვეღარ ავიტანე და ისე ძალიან ვლეწე როგორც არავის არასდროს. ყველა ჩვენ გვიყურებდა და

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 42)

ლელუკა ჩემთან წავიყვანე, დღეს ჩემთან დარჩი თქო ვუთხარი, ისიც დამთანხმდა, ხვალ ჩვენი ძველი მეგობრის დაბადების დღეა და ამიტომაც პირდაპირ ჩემიდან წავიდოდით, გოგოებმა უარი განაცხადეს, ეხლა ვერა და მერე წამოვალთო, არანაერმა ხვეწნამ და მუდარამ არ გაჭრა.

უსახელო გრძნობა (5)

-რეზი აბულაძე-ამის გაგონებაზე ნინა გაშტერდა. სახეზე ფერ არ ედო მკვდარს გავდა. რეზი! მისი რეზი მაგრამ.. გაბრაზებული რომ იყო? მერე რა? იქნებ რეზიმ ბოდიში მოუხადოს? მაგრამ ნიკა? ხომ მოწონს? არა არა! ხვალ ცხუბი არ ატყდეს და მეტი არაფერი მინდაო გაიფიქრა.

უწესო გრძნობები (3)

_ტკივილმა , საძაგელმა ტკივილმა გამოაფხიზლა და სახეზე შეხებამ , ვერგაიაზრა რახდებოდა ვერც იმას მიხვდა, რატომ აცლიდა უცხო სხეული მთელს ენერგიას და უსასრულობაში ექაჩებოდა, ვერაფერი გაეგო თვალების გახელაზე კი უბრალოდ არფიქრობდა იმდენად მტანჯველი იყო

ტკბილი სამაგიერო (2)

ხელის კვრით მოიშორა მასზე აკრული სხეული,თვალებში ჩააშტერდა და მერე გაშლილი ხუთი თითი მოხვდა სახეში ბატონ კონსტანტინეს. -გემრიელო-ტუჩები გაილოკა მამაკაცმა და კმაყოფილმა ჩაიღიმა. ვისღა ახსოვდა იქვე,პირდაღებული და აკანკალებული ლელი რომ იდგა. -მოდი

გამყრელიძე (19)

პროლოგი: რაც არ უნდა უარყოთ ყველა ადამიანის ცხოვრებაში დგება მომენტი როცა გინდათ რომ ვიღაცას ძალიან მაგრად უყვარდეთ დიდი ბოდიში დაგვიანებისთვის. მაგრამ გამოცდებისთვის ბევრი სამუშაო მაქვს. იმედია მოგეწონათ. თქვენი კომენტარები მაკლია ,თვალებს რომ

ჩვენი ქორწინება ჯოჯოხეთია!!! (17)

ჩემს გონებაში ნათურა აინთო და ნაცნობი სახლისაკენ მიმავალ ნაცნობ ქუჩებს დავადექი... რამდენი ხანია აქ აღარ ვყოფილვარ, მომენატრა... ამ სახლში ხომ მუდამ სიხარული და სიყვარული სუფევდა...

მეგობრობიდან შეყვარებამდე ერთი ნაბიჯია (ნაწილი 4)

ორი დღე კომიდან არ გამოსულა.მეც მის საწოლთან ვიჯექი და მისი, როგორც ყოველთვის, თბილი მტევანი ჩემი აკანკალებული ხელით ძლიერად მეჭირა და არ ვუშვებდი.მეორე დღეს ექთანი შემოვიდა,მთხოვა სახლში წავსულიყავი და თუ რაიმე სიახლე იქნებოდა შემატყობინებდა.არ

აწმყო მომავალში

მეტი აღარ შეუძლია.მირბის და სადაცაა წაიქცევა.ფეხები აღარ ემორჩილებიან, მაგრამ მაინც ცდილობს გადარჩენას. უნდა რომ გაასწროს, გაექცეს, გადარჩეს. ეშინია, არ სრს ასე უბრძოლველად დანებდეს. აი, უკვე ეწევა. იგრძნო და სიჩქარეს უმატა..

"გპირდები" - (17) - მეორე ნაწილი

ნოემბრის სუსხიანი დღეები. კატასტროფიდან რამოდენიმე თვე გავიდა. განადგურებული ვარ. ვერ ვხვდები სამყარომ ასე რატომ დამსაჯა, რატომ წამართვა ძლივს-ძლივობით ნაპოვნი სიყვარული, რომელიც მართლა ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მიყვარდა. არა არ დავიჯერებ რომ ის