ჩემი აკო (4)

აი მეოთხე თავიც იმედია მოგეწონებათ, დაგვიანებისთვის ბოდიშით, აზრები არ მქონდა რა დამეწერა, შეფასებას ველი. იმ დღის მერე დიდი ხანი გავიდა, აკო ჩემს წინ გამოემშვიდობა სამუდამოდ თიკას,რამაც ძალიან გამახარა, მე და აკოც ძალიან დავახლოვდით, რატომღაც

ჩემი ახალი კლასელი (7)

მისი სიტყვები იმდენად მომხვდა გულზე თავზე კონტროლი სულ დავკარგე, საკუთარი თავი მეზიზღებოდა გიორგი სანიკიძე მეზიზღებოდა და ჩემი არეეული , გაუკუღმართებული ცხოვრება მეზიზღებოდა ყველაზე მეტად , რომელშიც ვცხოვრობდი... დავკარგე მამა რომელიც ძალიან

ატეხილი გრძნობები 6

საძინებლიდან უკან გამოვარდნილი, იმავე წამს აბაზანიდან გამოსულ ფეფოს კინაღამ შეასკდა. მკერდამდე გადაღეღილი, დაუდევრად შეკრული ხალათი. ცხელი წყლით შევარდისფერებული კანი, მასზე მოსრიალე ბრჭყვიალა წვეთები. სველი და კიდევ უფრო დაგრძელებული თმა. გაღუებული

იდეალური აზროვნება 11

მხოლოდ ახლა ხვდებოდა რომ დემეტრემ დიდი სამსახური გაუწია ნათიასთან და მარიამთან მარტო რომ არ დატოვა. ყველაფერს ეკითხებოდნენ... ნინამ აღარ იცოდა რომლისთვის ეპასუხა პირველი, ხშირ შემთხვევაში პასუხებს დემეტრე სცემდა და ნინა თვითონაც აკეთებდა აღმოჩენებს,

ღამე რომელმაც ჩემი ცხოვრება შეცვალა (თავი 1)

ადრე სანამ ჩემი მშობლები გარდაიცვლებოდნენ ქუთაისში ვცხოვრობდი უზრუნველად არაფერი არ მაკლდა დედა დიასახლისი იყო მამას კი თავისი ბიზნესი ქონდა ერთი სიტყვით უზრუნველი ცხოვრება მქონდა 1 წლის წინ ბაკურიანიდან როდესაც ვბრუნდებოდით მანქანა მოსრიალდა

შენი სიყვარული არ შემიწყვეტია (5 ნაწილი)

კარი შემოვაღე და ვის ვხედავ - შაკოს. კინაღამ გული წამივიდა, ისე გამალებით დამიწყო ცემა რომ ალბათ ამოხტებოდა იქედან. პირველად მის უძირო შავ თვალებს შევეჩეხე, შემდეგ დავაკვირდი, რამსიმაღლე გაზრდილა - ჩემზე ერთი თავით დიდი იყო, დაკუნთულიც იყო. სახეზე

მე შენ სიზმარში შემიყვარდი 4

დადგა როგორც იქნა ნანატრი დღე, 26 დეკემბერი იყო. დილით თოვლი წამოვიდა და ნელ ნელა მოათეთრა თბილისის ქუჩები.გიორგიმ ელენს და მეგის მარისთან ერთად მიაკითხა. გოგოებს იმდენი ბარგი ქონდათ გიორგიმ ეჭვის თვალით გახედა -თქვენ იქ დასათხოვრათ ხომ არ

ბავშვობაში აღთქმული [სრულად]

ამბობენ, ყველაფერი ზეცაშია დაწერილიო. რაც გიწერია, ვერ აგცდებაო. ბედისწერას ვერსად გაექცევიო. მაინც იქ მიხვალ, სადაც შენი ადგილიაო და... ყველაფერი მაშინ დაიწყო, როდესაც ძალიან პატარა ვიყავი. აი, მაშინ, მესამე თაობის მობილურები ახალი ხილი რომ იყო

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [16]

გზაში რამდენჯერმე დავიჭირე უტას ცივი მზერა და გულს მიკლავდა მის ლამაზ, დიდრონ, შავ თვალებში ჩადგმული სევდა. უსამართლობაა! არაფერი არ მომხდარა. არც მე და არც ის უნდა იტანჯებოდეს, მაგრამ მე ხომ ბედი არ მაქვს! ბავშვები სახლში დავტოვეთ. ყველა სევდიანად

ემოციებით სავსე მოულოდნელობა...(4)

სამზარეულო მივალაგე და გარეთ გავედი. უკვე მოსაღამოვებული ო, მზე ჩადიოდა და ზუსტად კარგი დრო იყო აუზში ბანაობისთვის. ამ იდეით ისე მოვიხიბლე გამმწარებული გავიქეცი ჩემი ოთახისკენ, სასწრაფოთ მოვიძიე ჩემი თეთრი, სპეციალურად აუზისთვის განკუთვნილი