სლიზერინის პრინცის ისტორია,თავი 14

ბუნება მთელი თავისი ძალით უტევდა ჯადოქრულ სამყაროს. ისე გამეტებით წვიმდა გეგონებოდა საცაა ცა ჩამოიქცევაო. ხის ტოტები უხეშად ეხეთქებოდნე ფანჯრის მინებს. მათი ყოველი მსგასი ქმედება შიშის ზარს მცემდა. ეს ღამე ალბათ ყველაზე საშინელი იყო ჩემთვის...

ჩემი აკო (2)

ილით ვიღაცის შეხებამ გამაღვიძა, ნელა გავახილე თვალები და კითხვის ნიშნის თვალებით შევხედე - იცი რომელი სათიაა? - არა და რომელი ?

მეტყვი წადიო, მეც წავალ... (თავი პირველი)

უკვე 4წელი გავიდა.... ვხედავ როგორ იტანჯება ჩემი სიყვარულით... უი, სულ დამავიწყდა, ჰომ, მე ანასტასია თოფურია ვარ, ირაკლი აბესაძის 4წლის ოცნება. ალბათ გაინტერესებთ ვინაა ირაკლი აბესაძე?!

პირადი მცველი [11]

ახლა თბილისში,დღის 12 საათზე,წვიმაში,მეტროს წინ მდგარი დვალი ისეთ გრძნობას გრძნობდა იშვიათად რომ ეწვევა ხოლმე ადამიანს,თუმცა არსებობენ ისეთები რომელთათვისაც ეს გრძნობა მუდმივი და ცხოვრებისეულია,ძალიან მეცოდებიან ასეთი ადამიანები,შეიძლება

ვამპირის ირონია 12

გოგონა ისევ საწოლზე მოკუნტული იწვა.უკვე მზის სხვიები შემოდიოდა მის ფანჯრაში და იუწყებოდნენ ახალ დღეს. ანნას გამოეღვიძა, ნამტირალევი თვალები მოისრისა და თავი მძიმედ წამოსწია.რაღაც ხმაური მოესმა გვერდითა ოთახიდან ამიტომ ფეხზე წამოდგა ამბის

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [13]

თვალებს ნელა ვახელ. სახეზე მზის სხივები ურცხვად დათარეშობდნენ ჩემს სხეულზე. გამახსენდა უტას თბილი მკლავები და გვერდით გადავბრუნდი. გულში რაღაც ჩამწყდა, როდესაც ცარიელი დამხვდა. ოთახს თვალი მოვავლე. ჩემსაში ვიყავი. ფეხზე წამოვხტი და დაკუჭული

ზეცაში დაწერილი ბედი (თავი 6)

აუ კოცონი დავანთოთ ეზოში რა-ავიტეხე ბავშვები, ყველას მოეწონა ეს აზრი ამიტომაც საქმეების განაწილებას შევუდექით. -ესე იგი, გოგოები მოვიტანთ კოცონისთვის ფიჩხებს, ბიჭები სამწვადეზე წადით და რო მოხვალთ კოცონს, პლედებს და გიტარას დაგახვედრებთ, თქვენ კიდე

არ მინდა გერქვას ჩემი ძმა!მეხუთე თავი

ცხოვრება კლდესავითაა,რთულად დასალაშქრი,გზად ბევრ ხიფათს,იმედგაცრუებას გადაიტან,მაგრამ არ დანებდე,ნუ მიცემ უფლებას ვინმეს ხელი შეგიშალოს,გააგრძელე გზა,ცრემლების,ტკივილის ფასად ნუ შეგაშნებს დაღლილობა,გულში გაჩენილი ბევრი იარა,ცხოვრება გრძელდება.

ვიცოდი, რომ არ გამიმეტებდი... (1)

სახლიდან განერვიულებული გამოვიქეცი, მინდოდა სადმე წავსულიყავი, იქ, სადაც არავინ იქნებოდა, სადაც შემეძლებოდა ფიქრი, დამშვიდება, ჩემს თავში ჩაღემავება, აღარ მინდოდა იქ დაბრუნება, იქ მხოლოდ უპატივცემულობაა, სიცივეა... ამის ატანა აღარ შემეძლო, სასწრაფოდ

ჭორვეულის მორჯულება ( დასასრული)

ადამიანი საოცარი არსებაა, გრძნობს რომ უყვარს, მაგრამ არ ცდილობს დაუმტკიცოს, ბევრი კაცი დღემდე ეგრეა უყვარს მაგრამ არ ბრძოლობს ჰგონია ადვილად მივა ყველაფერი ეგრე არააა ნაღდად, გიყვარს იბრძოლე ეს ცხოვრებაა და ცხოვრება ხშირად უსამართლოა და შენ იმდენი