შენი არსებობა ნულს ჰგავდა (თავი 2)

–ყოველ დღე, ქალბატონო თამუნა–ნერვიულობდა მაკა –ყოველ დღე ჩემი გოგო ატირებული ბრუნდება სახლში, როდემდე უნდა გაგრძელდეს არ მესმის, ჩემი ქმარი გამწარებულია, ძალიან ვღელავთ. –რა ვქნა მაკა–ცრემლები წასკდა ქერათმიანს –ხომ არ მოვკლავ? ვერ ვიმორჩილებ, აღარ

მენატრებოდი

ნია სულ თავის ოთახში იწვა და ტიროდა.აღარ შემეძლო მისთვის მეყურა და იდეა შევთავაზე.მალე მე და თორნიკე ქორწილის ამბებს ვჩალიჩობდით ამაში სანდროს და ეკაც გვეხმარებოდა.. მერე ერთმანეთი გავიცანით ერთს თორნიკე ერქვა ხოლო მეორეს სანდრო.თურმე ნიას სანდრო

ნაცნობი (სრულად)

თურმე შეიძლება ყველაზე მეტად სწორედ მაშინ ელოდო ვინმეს, როცა ზუსტად იცი, რომ არ მოვა. და მაინც, სისულელეა, არ მინდოდეს ახლა მის გვერდით.ყველაფერი მოხდა ისე, როგორც უნდა მომხდარიყო და მეც მივხვდ რომ ვერაფერს შევცვლიდი საკუთარი თავის ჩათვლით, უბრალოდ

კვამლი [1]

-დღეს ვერაფერი ვერ გავაკეთეთ, ახალ დასს ველოდებოდით და ვერ მოვიდნენ, დარეკეს, ხვალ დილიდანვე ნამდ ვართო. - მხრები აიჩეჩა და გრძელი ფეხები მოაჯირზე შემოაწყო - ჯინსების თაობას ვდგამთ. -ვინ იქნები? - თვალები აუკიაფდა მაკას.

ნიკუშა ყაზბეგის გოგო ხარ (თავი 2)

მივტრიალდი და ხელში საოცრად სიმპატიური ნიკუშა ყაზბეგი შემრჩა. -არ ვიცოდი ნია თუ დაგპატიჟებდა -რატომ? - მკითხა და თვალები ოდნავ მოჭუტა თან მაგარი ნაპასი დაარტყა და სიგარეტი გადააგდო. ღმერთო ხმის ტემბრიც როგორი საოცარი აქვს. მხრები ავიჩეჩე და ხელები

სიმპატიური უფროსი (დასასრული)

ამის გარდა ყველაფერს წარმოვიდგენდი... მე სალომე გიორგობიანს, ზუკა ჯოხაძე ხელა თუ მთხოვდა ერათად ყოფნიდან 9 თვის თავზე.... დაბნეულობისგან ვერც "კი" ვთქვი და ვერც "არა"... დაახლოებით თხუთმეტი წუთი გაშტერებული ვიდექი... -ე გოგო ამოიღე ხმა ნუ

როდესაც მარტო რჩები (6)

ძალიან დამეხმარა, მართლა მჭირდებოდა თანაგრძნობა... რამოდენიმე წუთში ლილი ბებოს სახლს მივუახლოვდი რომელიც ჩაბნელებული იყო, კარზე დავაკაკუნე მინდოდა მას კარი გაეღო მაგრამ როგორ გააღებს ის ხომ აღარ არის.

შემიყვარდი სულელო(ოცდამეცხრამეტე თავი)

-ნუ მაბრაზებ დაისჯები(ვაკო) -რამე მითხარი?(მე)სიცილით ვუთხარი -მაჭამე(ვაკო) -არა(მე) -არაა?(ვაკო)ეშმაკუარდ შემომხედა -არა(მე)მეც გავუცინე -ხოდა გაიქეცი(ვაკო)სიცილით მითხარ უცებ ვერ მოვწვი რა მითხარ მაგრამ როცა სიცილით წამოხტა ფეხზე მეც სიცილით

მგონი ვიპოვე...

მე ჩაგიყვან გავაჯავრე და დავდექი დებილივიტ ვერაფერს ვხედავდი და სად წავიდოდი აბა უცებ წელზე რაღაც თოკები დამამაგრა და ვგრძნობდი,რომ 14 სართულიდან დაბლა ვეშვებოდით ეს სრული სიგიჟე იყო კიდევ კარგი სახვევი მეკეთა და ვერაფერს ვხედავდი, თორემ ალბათ გულიც

მენატრებოდი

მე ბარბარე ვარ ,22 წლის.ვცხოვრობ ქუთაისში .დიდი ოჯახი მაქვს.მამასთან და დედასთან ერთად ვცხოვრობ.მამას კახა ქვია და 25 წლისაა.ის ბიზნესმენია და საკუთარი ფერმა აქვს.დედა ულამაზესი მყავს ხათუნა 40 წლისაა.კიდევ 3 და მყავს,ჩემს შემდეგ ნიაა,მერე ნინო,და