ის, რაც შეუძლებელი მეგონა!!! (6)

ჩანთა ავიღე და გზას ფეხით დავუყევი. მალე ერთ-ერთ პარკს მივუახლოვდი კიდეც, შესვლა გადავწყვიტე. წყნარი ადგილი ჩანდა. ძირითადად სულ წყვილები იყვნენ ან მოხუცები ნა თუნდაც ჩემსავით მარტოსულები. არანაირი გასართობი ატრაქციონები. სიმწვანე, სიმყუდროვე

ქაოსური გრძნობები (10)

-მოიცა....შენ რა მართალს მეუბნები-თითქოს ეხლა გამოერკვაო ელენე და მსუბუქად წამოიკივლა. ის რასაც ახსნა ვერ უპოვა ეხლა ყველაფერი გასაგები გახდა. რატომ დააპირა დიმამ დაბადების დღის კოჯორში გადახდა,რატომ აუჩემა ნანომ აქ წამოსვლა,მერე მისი უეცარი

უსაზღვროდ სიმპათიური და ნახევარად შიშველი მეზობელი (2 თავი)

ისე მიღიმოდა,სულ დამავიწყდა ვინ ვიყავი, რა მინდოდა და საერთოდ რატომ ვიდექი აქ ასე გამოშტერებული მის წინ. გონზე მისმა ხრინწიანმა ხმამ მომიყვანა.-რაო ლამაზო, კიდევ დიდხანს უნდა მომაშტერდე , თუ დამდებ პატივს და მეტყვი რა გინდა?...._საშინლდ

ნაყიდი სილამაზე [3 თავი]

კარი ფრთხილად გავაღე, რომ არავინ არ გამეღვიძებია. დედას თავის ოთახში ეძინა. ანას კი, როგორც ჩანს ტელევიზორის ყურებაში ჩასძინებოდა. ფრთხილად შევაქანე. მაშინვე თვალები დაჭყიტა და ფეხზე წამოხტა.-რა მოხდა ევა?!-ჩუ, რა

როგორ მოვარჯულოთ ჭირვეული ანუ შენ ჩემი გახდები !! ( 2 თავი)

სკოლაში,რომ მივედი ბატონი ალექსანდრე კლასში იყო ბიჭებთან ერთად და ჩემი შესვლა არ გამოპარვია. გამარჯობა გადავუგდე და ჩემს მერხს მივუჯექი, ტელეფონი ამოვიღე და ნინის მივწერე. -მოდიხარ? -ხო, ხო შემოვედი სკოლაში უკვე. მესიჯი ვნახე და ტელეფონიდან

არ გაგიშვებ! (1)

გამარჯობა, მე ანა ვარ.. თავისი საშინელი და უინტერესო ცხოვრებით. ჰო, კარგად გაიგეთ: ვერ ვიტან ჩემს ცხოვრებას! და იცით რატომ? ახლავე აგიხსნით: მყავს ფსიქოფატი დედა მოძალადე ძმა, არ მყავს მეგობრები, (რასაკვირველია არც მეყოლება)

სიზმრების სამყაროში [1]

სადღაც 20 წუთის სიარულის შემდეგ, რაღაც გზაზე გადავუხვიეთ. გზა წრესავით ჩახლართული იყო. ცოტა შემეშინდაკიდევაც. გარშემო ყველაფერი გაქრა მხოლოდ გზა ჩანდა რომელიც დახვეული იყო და ქვემოთ მიდიოდა.დედას დავემშვიდობე თუ არა, იმ წამსვე ჩემი ოთახისკენ ავიღე

მზე და მთვარე...(სრულად)

მიყვარხარ...იმეორებდა სანდრო-შენს გარეშე ვერ ვიცოცხლებ მართლა...გთხოვ არ წახვიდე...ანა გთხოვ_ლამის დაუჩოქა. - არა უბდა წავიდე_თქვა მტკიცედ მაგრამ ვინ იცოდა რა ხდებოდა მის გულში...როგორ ტკიოდა. -ალბათ არც არასდროს გყვარებივარ..ალბათ _ტკივილით

Bed girl

მე არც დედა, არც მამა და არც რომელიმე დედმამიშვილი მაღვიძებს დილით...ჩემი გავმღვიძებელი ბებოა, რომელიც სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს... მე ვარ ანამარია გელოვანი.. 17 წლის მეთორმეტე კლასელი... ვარ შაშუალო სიმაღლის, მოკლე შავი თმით და მწვანე

ძვირფასი განძი [14]

გაიღვიძა თუ არა, თომას გადახედა. როცა დარწმუნდა რომ ეძინა, ჩუმად ადგა ლოგინიდან, სარკის წინ დადგა, საღამურის ზედა მუცელზე აიწია და ღიმილით შეავლო თვალი საკუთარ სხეულს. ერთი სული აქვს როდის გაეზრდება მუცელი,