"დაბრუნება ორი კვირით" (10)

არცერთს ამოუღია ხმა სანამ მაღალსართულიან კორპუსამდე არ მივიდნენ.თვალები არ გაუხელია,არ ვიცი საკუთარ თავს ატყუებდა თუ კაცს,მაგრამ ეგონა თუ მეთვითონ ვერ დავინახავ ჩემ გარშემო რა ხდება, სამყაროსთვისაც დამალული ვიქნებიო.

არაფრისმომცემი ყოველდღიურობა

ერთხანს გაშტერებული ვუცქერდი ბოლოს მთელი ძალა მოვიკრიბე და წერილს დავწვდი. -მინდა ყოველი დილა შენი ღიმილით იწყებოდეს.წამით თავბრუ დამეხვა და თვალს დამიბნელდა. ამ წამს ის უფრო მახარებდა, ისევ ჩემთან რომ იყო.

ჩემი სასჯელი ხარ (15 თავი)

ანა შეკრთა, როცა ეზოში ალექსანდრე თავისი მანქანით სიჩქარის შეუცვლელად შევარდს და მკვეთრი დამუხრუჭებით გააჩერა, მაშინვე ფეხზე წამოვარდა

ცხოვრება მაინც მშვენიერია

ამ ნოვალაში მოგითხრობთ ობოლ გოგონაზე, რომელიც ბებიასთან ერთად გაჭირვებაში ცხოვრობს. თუმცა, ყველაფრის მიუხედავად ცხოვრება რომ მართლაც მშვენიერია, ამას თავად წაიკითხავთ.

"კინაღამ დამცდა - მენატრები!"

ხანდახან ისე ვილევი, მგონია ჩემს ერთ, რომელიმე დარდში შევიმალები და ადგილიც საკმარისზე მეტი დამრჩება სხვა დარდებისთვის. ხანდახან ასეთ დღეებს "ვეღარ გავუძლებ" დღეები გადაებმება ხოლმე, იმას "სხვა გამოსავალი აღარ არის დღეები"...

#21 [ თავი IX ]

დედამიწა - ღვთაებრივი ჯოჯოხეთი და ეშმაკისეული სამოთხეა. ჯოჯოხეთური სამოთხეა დედამიწა. შენ ხარ ჩემი დედამიწა, ნილ. შენ მე სამოთხეში მაცხოვრე და გამწირე უშენო ჯოჯოხეთისთვის.

"დაბრუნება ორი კვირით" (9)

ეკატერინე გაურკვევლობის განცდამ შიშებამდე მიიყვანა,თუმცა იცოდა რომ გასაქცევი ყველა გზა მოჭრილი ჰქონდა. დაყვა, კიდევ ერთხელ ენდო ჯორჯაძის ჩანაფიქრს. სანამ კაცის მანქანა თბილისიდან არ გავიდა და დასახლებული

სხვისი ცოლი ( დასასრული) IIნაწილი

ძალიან დიდი მადლობა მეგობრებო იმისთვის რომ კითხულობთ ჩემს ისტორიებს და ასე აქტიურად მეხმიანებით. ამ ისტორიას რაც შეეხება ვაგრძელებ

შემიყვარე თავიდან! {თავი 9}

კიდევ ერთხელ თუ ასწევ ხელს, სათითაოდ დაგამტვრევ თითებს. ფეხზე წამოდგა. ქალის ზურგს ამოფარებულ გოგოს დააკვირდა. თაიას ჰგავდა. მასსავით ჭროღა თვალები და წაბლისფერი თმა ჰქონდა. -წამომყვები? მისკენ წავიდა. მთელი სხეული უხტოდა.

"დაბრუნება ორი კვირით" (8)

კაცი,ახლა უკვე რომ ზიზღს არ იშურებდა, ერთ დროს მისთვის ყველაზე ძვირფასი ადამიანი იყო და იმ ღამითაც როცა თავისი ლაქა აიკიდა, მხოლოდ იმას ფიქრობდა გაქცეულიყო, ყველაფერი მოეყოლა, ბოლო ხმაზე ექვითინა, პატიება ეთხოვა და ის საშინელი ზიზღი საკუთარი თავის