ხმაურიანი სიჩუმე (სრულად)

- მაინც და მაინც მე რატომ მომეცი ეს საქმე?-ცივი იყო მისი ხმა და თვალები. სიგარეტის ანთებით დაკავებულმა კაცმა გვერდულად ახედა. - შენს გარდა იმ გოგოს ვერავის ვანდობდი- ორაზროვნად უპასუხა- ჯერ კიდევ შემრჩენია ადამიანობა.- თვალი ჩაუკრა და სიგარეტი

სასრულეთი (თავი 38) +18

-ორით ორი დავუდ, ანგარიში თანაბარია. თვალი ჩამიკრა, სწრაფად წამოდგა და კარისკენ გაიქცა. - რაა? რას აკეთებ? სად მიდიხარ? - აზრზე მოსვლა ვერ მოვასწარი და გაოცებისგან ენა დამება, ჯერ კიდევ ორი წუთის წინ მისი სხეულის სიმხურვალე თითებს მიწვავდა. - ხვალ

ჩემი სასჯელი ხარ ( 17 თავი)

ალექსანდრე ამღვრეული თვალებით ჩააცქერდა გოგონას აწყლიანებულ ცისფერ სფეროებში -ცუდად არ ხარ-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან- უბრალოდ ჩემგან გაქცევა გინდა

"დაბრუნება ორი კვირით" (12)

ფრთხილი,მოზომილი ნაბიჯით მივიდა, სახე თავის ხელისგულებში მოიქცია და შუბლზე მიაწება ტუჩები.მერე გაუღიმა და ჩემი წასვლის დროაო უთხრა...ისე უცებ გაიხურა კარი, ისე უცებ მოსწყდა ქალის თვალთახედვას,რომ გაშეშებულმა კატომ ვერ გაანალიზა რა მოხდა

გამვლელი (სრულად)

კარგი, უნდა დავმშვიდდე! სანამ დავუნახივარ სახლიდან უნდა გავიდე და პოლიციას შევატყობინო. ფეხაკრეფით მივდივარ კართან, შიშველ ფეხს სწრაფად ვყოფ ბოტასში და გასაღების ასაღებად კალათისკენ ვიხედები. ის ცალიელია. რა? სადაა გასაღები? შიშისგან ხელები

სწორი არჩევანი (12-თავი)

ტყვიები ერთი მეორეს მიყოლებით კვეთდნენ ჰაერს, სროლის გამაყრუებელი ხმა ირგვლივ ყველაფერს ფარავდა. კიდევ რამდენიმე მანქანა გაჩერდა და ხმაური გაორმაგდა. რეზის ერთი ხელი თავზე ქონდა ნამსხვრევებისგან თავის დასაცავად, მეორე ხელი კი ნუთისთვის ქონდა

ჩემი სასჯელი ხარ (16 თავი)

ალექსნდრეს ოთახიდან გასვლის შემდეგ შეშინენული და დამფრთხალი ანა კედელს მიეყრდნო ზურგით და უღონოდ დაეშვა იატაკისკენ, მისი ეს სასოწარკვეთა სულ რამდენიმე წუთს გაგრძელდა რადგან

"დაბრუნება ორი კვირით" (11)

ცარიელი მზერით მიაშტერდა და როცა მიხვდა საუბრის დაწყებას ცდილობსო, დიალოგის გამართვამდე სცადა გაცლა.სანამ გაუთანაბრდებოდა,მანამ მიაწება კაცმა ხელისგული მუცელზე და უკან დახია.შეხებისას ყოფილმა გაბრიჩიძემ თვალები მაგრად დახუჭა და დილანდელი დანაპირები

"რკინის ლედი"

ბავშვობა,რომელიც ძალიან ლაღი და თავისუფალი იყო შეცვალა მუქმა ღრუბელმა... ჭექა-ქუხილივით გავარდა ეს ამბავი და მეხივით დამეცა თავზე.მაშინ 14 წლის ვიყავი.ყველაზე დიდმა ტკივილმა მომიცვა და მთლიანად დაისადგურა ჩემს გულში.ვიგრძენი აუტანელი უსუსურობა და

დღიური

დილით ადრე ავდექი რომ მევარჯიშა.წამოვდექი,ჩავიცვი,ვისაუზმე და წავედი ბეილისთან ერთად.სამი მილი გავირბინე და ისე დავიღალეე.მაგრამ ონკანამდე ცოტა რჩებოდა,ბეილისაც წყუროდა ამიტომ გავუშვი,მეც ნელ ნელა მივდიოდი მასკენ.