"დაბრუნება ორი კვირით" (12)

ფრთხილი,მოზომილი ნაბიჯით მივიდა, სახე თავის ხელისგულებში მოიქცია და შუბლზე მიაწება ტუჩები.მერე გაუღიმა და ჩემი წასვლის დროაო უთხრა...ისე უცებ გაიხურა კარი, ისე უცებ მოსწყდა ქალის თვალთახედვას,რომ გაშეშებულმა კატომ ვერ გაანალიზა რა მოხდა

გამვლელი (სრულად)

კარგი, უნდა დავმშვიდდე! სანამ დავუნახივარ სახლიდან უნდა გავიდე და პოლიციას შევატყობინო. ფეხაკრეფით მივდივარ კართან, შიშველ ფეხს სწრაფად ვყოფ ბოტასში და გასაღების ასაღებად კალათისკენ ვიხედები. ის ცალიელია. რა? სადაა გასაღები? შიშისგან ხელები

სწორი არჩევანი (12-თავი)

ტყვიები ერთი მეორეს მიყოლებით კვეთდნენ ჰაერს, სროლის გამაყრუებელი ხმა ირგვლივ ყველაფერს ფარავდა. კიდევ რამდენიმე მანქანა გაჩერდა და ხმაური გაორმაგდა. რეზის ერთი ხელი თავზე ქონდა ნამსხვრევებისგან თავის დასაცავად, მეორე ხელი კი ნუთისთვის ქონდა

ჩემი სასჯელი ხარ (16 თავი)

ალექსნდრეს ოთახიდან გასვლის შემდეგ შეშინენული და დამფრთხალი ანა კედელს მიეყრდნო ზურგით და უღონოდ დაეშვა იატაკისკენ, მისი ეს სასოწარკვეთა სულ რამდენიმე წუთს გაგრძელდა რადგან

"დაბრუნება ორი კვირით" (11)

ცარიელი მზერით მიაშტერდა და როცა მიხვდა საუბრის დაწყებას ცდილობსო, დიალოგის გამართვამდე სცადა გაცლა.სანამ გაუთანაბრდებოდა,მანამ მიაწება კაცმა ხელისგული მუცელზე და უკან დახია.შეხებისას ყოფილმა გაბრიჩიძემ თვალები მაგრად დახუჭა და დილანდელი დანაპირები

"რკინის ლედი"

ბავშვობა,რომელიც ძალიან ლაღი და თავისუფალი იყო შეცვალა მუქმა ღრუბელმა... ჭექა-ქუხილივით გავარდა ეს ამბავი და მეხივით დამეცა თავზე.მაშინ 14 წლის ვიყავი.ყველაზე დიდმა ტკივილმა მომიცვა და მთლიანად დაისადგურა ჩემს გულში.ვიგრძენი აუტანელი უსუსურობა და

დღიური

დილით ადრე ავდექი რომ მევარჯიშა.წამოვდექი,ჩავიცვი,ვისაუზმე და წავედი ბეილისთან ერთად.სამი მილი გავირბინე და ისე დავიღალეე.მაგრამ ონკანამდე ცოტა რჩებოდა,ბეილისაც წყუროდა ამიტომ გავუშვი,მეც ნელ ნელა მივდიოდი მასკენ.

დღიური

გოგონა ყვება თავის ამბავს თუ როგორ ცხოვრობდა და უცბად როგორ შეიცვალა მოვლენები და მისი ცხოვრება თავგადასავლებით და სიყვარულით სავსე გახდა.

"დაბრუნება ორი კვირით" (10)

არცერთს ამოუღია ხმა სანამ მაღალსართულიან კორპუსამდე არ მივიდნენ.თვალები არ გაუხელია,არ ვიცი საკუთარ თავს ატყუებდა თუ კაცს,მაგრამ ეგონა თუ მეთვითონ ვერ დავინახავ ჩემ გარშემო რა ხდება, სამყაროსთვისაც დამალული ვიქნებიო.

არაფრისმომცემი ყოველდღიურობა

ერთხანს გაშტერებული ვუცქერდი ბოლოს მთელი ძალა მოვიკრიბე და წერილს დავწვდი. -მინდა ყოველი დილა შენი ღიმილით იწყებოდეს.წამით თავბრუ დამეხვა და თვალს დამიბნელდა. ამ წამს ის უფრო მახარებდა, ისევ ჩემთან რომ იყო.