სასჯელი. თავი 2.

რა არის იმ ადამიანის სიცოცხლე რომელსაც მეგობარი არ ყავს. თქვენ რატომ მიყურებთ დაჭყეტილი თვალებით, რა გგონიათ მთვრალი ვარ? არა, მაგრამ სათქმელი მინდა ბოლომდე ვთქვა და ხო რას ვამბობდი? დიახ, თქვენ ჩემი მეგობრები არ ხართ, ჩემი დები ხართ და თქვენ  ჩემში

სასრულეთი (თავი 33) +18

და თუ აფროდიტე იშვა ოკეანის ქაფისგან, მე ჩემს თვალწინ ვხედავდი, როგორ იბადებოდა კიდევ ერთი ქალღმერთი ქაფისგან და ეს შენ იყავი ლეა, ქალი, რომელმაც სამუდამოდ დაიკავა იმავე წამს ჩემს გულში მთავარი ადგილი.

შემიყვარებ! (დასასრული)

ელექსანდრე თვალებში ჩააცქერდა სუნთქვა არეულს ცოლს, რომელიც მღელვარებისგან და დაძაბულობისგან ერტადგილზე მიყინულივით იდგა

ფშაური კაფია [თავი 9]

უსაშველოდ გაიწელა გზა მათურადან მაღაროსკარისკენ. ბრაზისგან კანკალებდა ლექსო, გული უდუღდა. -ლექსო, დამშვიდდი, გთხოვ. ნერვიულობით ვერაფერს იზამ. -არ შემიძლია, გიო დამშვიდება. როგორ დავმშვიდდე, როცა ვიცი ნინო ახლა რა დღეშიც იქნება. -ნინო ძლიერი

ვერის უბანი

ვერა არის ადგილი სადაც დავიბადე, გადავდგი პირველი ნაბიჯები, გავიზარდე დავიწყე ფიქრი იმაზე თუ რამდენად შავ-ბნელი იყო რეალურად ეს სამყარო და მივხვდი რომ დრო იყო მომეხსნა ვარდისფერი სათვალეები.

სასჯელი. თავი 1

შეეცადა, შეეცადა ყველაფერი დაევიწყებინა და დიდი იყო სურვილი სიკვდილის სპეტაკ ბილიკს ვახოსთან ერთად გაჰყოლოდა აქაც ხელი-ხელ ჩაკიდებული, მაგრამ ეს ყველაფრი შორეულ წარსულში დარჩა და თავად კი საყვარელი ადამიანის დაკარგვით ტკივილმა უჯრედ-უჯრედ დაშლილი და

ბავშვობიდან ერთად

დავიწყებ იქედან რომ ბავშვობიდან მქონდა ჩემ საყვარელ ადამინთან კონტაქტი სულ ერთად ვიზრდებოდით, არცერთი წუთი არ ვშორდებოდით ერთმანეს რაცუფრო ვიზრდებოდით უფრო ვატყობდით იმას რომ რაღაც შეიცვალა. რაღაც ისეთი ხდებოდა როსიც მეშინოდა და ამავდროულად

შემიყვარებ! 22 თავი

გაღიზიანებული თორნიკე დიდხანს უყურებდა თვალებში სახე ალეწილ გოგონას, რომელიც განზრახ, ჯიუტად უფროდაუფრო უახლოვდებოდა მის სახეს

უმისამართო წერილი

ტრადიციულად, 7 მარტია, მე კი ისევ წერილს ვწერ შენთვის, უმისამართო წერილს, მერამდენე წერილია უკვე ხელის თითები აღარ მყოფნის, იმდენი წელი გავიდა...

სტიმელა (სრულად)

ოთხ კედელში გამომწყვდეულ მართკუთხა საწოლზე სახეარეული,ძონძით მოსილი,უსულოდ ვდევარ და, კანზე ამოცოცებულ მარტოობას მკლავებს ვხვევ.