ფშაური კაფია [თავი 7]

მზიანი თენდებოდა აღდგომის დილა; გამოუთქმელ სიხარულს გრძნობდა თადიაურის გული, სამყაროსხელა სიყვარულს იტევდა. უყვარდა, უკიდეგანოდ უყვარდა ეს ფშავის ახასხასებული მთები, ეს ალალი, მუდამ მშრომელი ხალხი, უყვარდა მუდამ ჩაგრული და მაინც ამაყად ფეხზე მდგომი

ჩამომყვები ჯოჯოხეთში? (3)

მეგონა რომ თუ ცოტას გავივლიდი და იმ საშინელ ოთხ კედელს მოვცილდებოდი,ფიქრსაც შევწყვეტდი,მაგრამ გავედი თუ არა მალევე ვინანე,რადგან სულ ოთხი ნაბიჯი მქონდა გადადგმული  ვიღაცეების ჩხუბის და ყვირილის ხმა რომ გავიგე ! მინდოდა მივტრიალებულიყავი და ოთახიდან

უბრალოდ ,,ცა''

ყველაფერს შეიძლება ახსნა მოუძებნოს ადამიანმა, იქნება ეს კარგი, თუ ცუდი. სიმართლე რაც არ უნდა მწარე იყოს მოსასმენად, ის მაინც საჭიროებს ახსნასა და განმარტებას. ყველაფრის გამართლება შეიძლება, გარდა ერთი რამისა, ვერავინ ახსნის რატომ გვტოვებენ

შემიყვარებ! 18 თავი

მარიამი და ტყუპები რესტორანში გაშლილ სუფრასთან, უემოციო სახეებით ისხდნენ სოფოს და გეგას ყალბ სახიან მეგობრებთან ერათად რომლებიც

...და მზე ამოვიდა (მეექვსე თავი)

- დღეს უკვე მეორედ ხარ ჩემს მკლავებში.- გამიღიმა მან. ის ჩემთან ძალიან ახლოს იყო. მე მის სუნთქვას ვგრძობდი. ღიმილი ტუჩის ბოლოებში ეპარებოდა და მის თვალებში მზე ირეკლებოდა, რომელიც უკვე ჩადიოდა. მე ღრმად ამოვისუნთქე და ჩავეხუტე, აი, რომ იტყვიან

თანახმა ხარ?(10)

-ნინი მთელ ვაკეზე გაყვირის, მე კი არა გვერდით ნაზი დეიდა გისმენდათ. სხვათაშორის თავის შვილიშვილს ეუბნებოდა, აი შეხედე რა თაობა მოდისო.

სიძულვილის ექსტრაქტით (სრულად)

თვალები დავხუჭე და სახეზე ხელები ავიფარე. -არ გძულვარ? -ძალიან ნელა ჩავიჩურჩულე კითხვა -მიყვარხარ. -ძალიან ნელა ჩაიჩურჩულა პასუხი.

შემიყვარებ! 17 თავი

მარიამს თვალწინ მხოლოდ ლაშას სახე ედგა და იმის მიუხედავად, რომ საკუთარი თვალით ნახა, რაც მან გააკეთა, მაინც ვერ იჯერებდა რომ ლაშა თავისი სურვილით ჩაბარდა

მემკვიდრეობითი ცოდვა (თავი 11)

ყველგან ეძება, მაგრამ ვერსად იპოვა. ბოლოს, სანაპიროსკენ გაიხედა და დაინახა, რომ ზღვა ლაჟვარდისფრად შეღებილიყო. იმ დღის შემდეგ მზე ყოველ დღე ზღვაში იხრჩობს თავს, თავის მარადიულ სიყვარულს უერთდება. ყოველ დღე ცოცხლდება და ეძებს, ეძებს... ვერ პოულობს და

სიყვარული.. (სრულად)

ცუდად ვარ, სულ რაღაც ერთი კვირის წინ დავამთავრე ყველაფერი არ ვიცი რა დავარქვა ამ გრძნობას, სულ მასზე ვფიქრობ, ყველგან ის მელანდება, ვერავის ვეუბნები იმას რასაც განვიცდი. ვიცი მხოლოდ იმას მეტყვიან არ იყო შენი ღირსიო ეგეთ ადამიანს თავი არუნდა