-კავილო.

ჩემი ყვავილი. - უჩურჩულა ყურში ვნებიენად. თვალებში ჩააჩერდა. ორივეს სუნთქვა გაუხშირდა, გული აუჩქარდა, ვნებით აინთნენ. ერთმანეთს სახიფათოდ ახლოს მიუახლოვდნენ. როცა ოთახში, დამაზანზარებელი, მბრძანებლური ყოვლის მპყრობელი ბავშვის ტირილის სხმა გაისმა.

90's. 90- იანელი (7)

ცალი ხელით კარების კიდეს ებღაუჭებოდა ... წელში მოხრილი  თითქოს ხელით რაღაცას იჭერდა... ჩემს წინ მუხლებზე დაეცა  , აღარაფერს ამბობდა მისი წყლიანი თვალები , უმოწყალოდ იდგა მუხლებზე ... სისხლიანი  ხელი გადმოაბრუნა  ...

ნანო #დასასრული

- არ მინდოდა ადამიანების სახეები დამენახა. კომპანიაშიც ძალდატანებით დავბრუნდი. ყველას თავს ვარიდებდი. მეზიზღებოდა, რომ დედაჩემის სხეული მიწის ქვეშ იყინებოდა და ამ დროს ადამიანები დედამიწის ზედაპირზე დააბიჯებდნენ.

თანახმა ხარ?(15)

-ახლა არ არის ამის დრო-დაჩი კარისკენ წავიდა, მაგრამ დიმიტრი მთელი სისწრაფით მივიდა მასთან, საყელოში ჩაავლო ხელი და მაგიდასთან მიათრია.

სასჯელი. თავი 2.

რა არის იმ ადამიანის სიცოცხლე რომელსაც მეგობარი არ ყავს. თქვენ რატომ მიყურებთ დაჭყეტილი თვალებით, რა გგონიათ მთვრალი ვარ? არა, მაგრამ სათქმელი მინდა ბოლომდე ვთქვა და ხო რას ვამბობდი? დიახ, თქვენ ჩემი მეგობრები არ ხართ, ჩემი დები ხართ და თქვენ  ჩემში

სასრულეთი (თავი 33) +18

და თუ აფროდიტე იშვა ოკეანის ქაფისგან, მე ჩემს თვალწინ ვხედავდი, როგორ იბადებოდა კიდევ ერთი ქალღმერთი ქაფისგან და ეს შენ იყავი ლეა, ქალი, რომელმაც სამუდამოდ დაიკავა იმავე წამს ჩემს გულში მთავარი ადგილი.

შემიყვარებ! (დასასრული)

ელექსანდრე თვალებში ჩააცქერდა სუნთქვა არეულს ცოლს, რომელიც მღელვარებისგან და დაძაბულობისგან ერტადგილზე მიყინულივით იდგა

ფშაური კაფია [თავი 9]

უსაშველოდ გაიწელა გზა მათურადან მაღაროსკარისკენ. ბრაზისგან კანკალებდა ლექსო, გული უდუღდა. -ლექსო, დამშვიდდი, გთხოვ. ნერვიულობით ვერაფერს იზამ. -არ შემიძლია, გიო დამშვიდება. როგორ დავმშვიდდე, როცა ვიცი ნინო ახლა რა დღეშიც იქნება. -ნინო ძლიერი

ვერის უბანი

ვერა არის ადგილი სადაც დავიბადე, გადავდგი პირველი ნაბიჯები, გავიზარდე დავიწყე ფიქრი იმაზე თუ რამდენად შავ-ბნელი იყო რეალურად ეს სამყარო და მივხვდი რომ დრო იყო მომეხსნა ვარდისფერი სათვალეები.

სასჯელი. თავი 1

შეეცადა, შეეცადა ყველაფერი დაევიწყებინა და დიდი იყო სურვილი სიკვდილის სპეტაკ ბილიკს ვახოსთან ერთად გაჰყოლოდა აქაც ხელი-ხელ ჩაკიდებული, მაგრამ ეს ყველაფრი შორეულ წარსულში დარჩა და თავად კი საყვარელი ადამიანის დაკარგვით ტკივილმა უჯრედ-უჯრედ დაშლილი და