მანიკა (სრულად)

გაგანია ახალი წელია თბილისში. საღამოს ცას შავი ფერი გადაეფინა. ახმაურდა ქალაქი. ყველა ცდილობს სახლში მისვლას, რათა წუთი წუთზე მომავალ წელს შინაურულ გარემოში, ოჯახთან ერთად შეხვდეს. დედაჩემი საცივს აკეთებს, მამა ტელევიზორს უყურებს, თან ცდილობს ღვინო

პიქსელები(თავი 1)

ყოველი დღე ერთმანეთს დაუსრულებლად მისდევს ცრემლსა და სისხლში. შენ კი პიქსელებად იშლები და მხოლოდ მოგონებებიღა გრჩება სხეულში, რომელიც ბაჩოს გახსენებს...ბიჭს ბნელი ქუჩებიდან.

გააჩერეთ დედამიწა, ჩავდივარ! (სრულად)

გოგონას არ ეძინებოდა, ამიტომ ვერანდაზე გადაწყვიტა გასულიყო. წითელი ღვინის ბოთლით და ბოკალით ხელში მოხდენილად ჩაეშვა ჰამაკში, ცაში აიხედა და ვარსკვლავების თვლა დაიწყო. წითელი ღვინის სითხეს ნაზად სვავდა და თვლას იქამდე აგრძელებდა, სანამ ღვინომ თავბრუ

Sous-chef de cuisine (სრულად)

-ყველაფერი აქედან დაიწყო ნატალი!-მის ძლიერ მკლავებში მომიმწყვდია და ტუჩებზე ალერსიანი,ცხელი,ვნებით სავსე ამბორი დამიტოვა.-სულ მალე,ნატალი ლიჩელის ფაფუკ,საოცრად ჰაეროვან, მაღალსა და თვალწარმტაც დესერტს "ჩიზქეიქში" მოვამზადებთ!

შენზე (დასაწყისი)

ეცადო დაივიწყო ის , ვინც ძალიან გიყვარს ჰგავს მცდელობას გაიხსენო ადამიანი, რომელსაც არასდროს შეხვედრიხარ. მცდელობის პროცესი კი - დაბურულ ხეივანში გზის გაკვლევას, მიმართულებების გარეშე, თუმცა თუ შენ ამას მთელი ძალით ცდი, თუ ყველა რესურსს გამოიყენებ

ცხოვრების გზაჯვარედინი (დასასრული)

და მართლაც, როგორი უცნაური და რთულიც არ უნდა იყოს ჩვენი ცხოვრების გზები, გზაჯვარედინები, ჩიხები თუ შუკები, ისინი ჩვენი გასავლელია! მთავარია ამ გზაჯვარედინებში ის არის, რომ ჩვენი გზა იმ ადამიანის გზის კვეთას დაემთხვეს, რომელიც ხელს მყარად ჩაგჭიდებს

მარილისი |11|

ბალიშს შემოხვეულმა ერთმანეთს მუახლოვა სველი წამწამები და რამდენიმე წუთით დახუჭა თვალები. სადღაც, გულის სიღრმეში, სასწაულის იმედად დარჩენილი, კლდის ქიმიდან გადაკიდებული ფესვებმოთხრილი ხესავით, უიმედოდ ელოდა საშველს.

უკანასკნელი კოცნა (დასასრული)

უზომოდ უსაზღᲕროდ ბედნიერი ვიყავი როდესაც ანამ თვალები პირველად გაახილა და შემომხედა, ამ მწვანე სფეროებში დავინახე მე ახლი სამყარო რომლის წყალობითაც მე დედა გავხდი

ფული,სიყვარულის სანაცვლოდ (ნაწილი7)

მასთან ერთად გატარებული ყოველი წამის დაჭერას ვცდილობდი. სამყარო უსასრულობისკენ, აუხდენელი ოცნებებისკენ მიბიძგებდა სვლას. მე კი... მე კი ოცნება არ შემეძლო. არ შემეძლო, რადგან ბრძოლა არ მინდოდა არც დედასთან და არც ანანოსთან.

შიში პატივისცემა და სიყვარული {ნაწილი 2/11}

ნაძალადევი უდარდელობით ჩაილაპარაკა და პატარასკენ მიმართული ყურადღება ნიცასკენ გადაიტანა. -თომა მომეცი, დავაწვე და მოვალ. ბავშვი გაიყვანა აბაშიძემ.