ზოდიაქოს ეფექტი (სრულად)

-იუმორმაც მიგატოვა ყველა შეყვარებულთან ერთად? -დეიდა მაიკოს მფარველი ანგელოზები გაბრაზდნენ._ისევ გაეცინა. -სხვათა შორის, რასაც შენ აკეთებ, მაგას პესიმიზმი ჰქვია. -რას ჰქვია პესიმიზმი, მიშა ცაგარელის ინტერვიუები რომ არ ვიცი ზეპირად? -ნერვებს მიშლი!

ჩემზე უნდა დაგელაპარაკო... (თავი3)

"ზედმეტად შორს ვიყავით ერთმანეთისგან. ის მთის მწვერვალი იყო, მე კი მის კენწეროზე, თოვლში ჩაფლულ პატარა ქოხში გამომწყვდეული პრინცესა, რომელმაც არ იცის თავი როგორ გაართვას დათოვლილ მთებს, არ იცის როგორ გადაურჩეს ზვავს და ამიტომ, არასოდეს გამოდიოდა იმ

"სიყვარული ვერტიკალურია და თან ბრუნვადი"

-მაგი კი არა, სადაა ის ტიალი ბაღანა? -სა იქნება... -კიდო წევს? -აპა რავა გინდა. -სოსოიე-გაჰკივლა მარიამ-გამოი ბებია ჩვენსა. დამწნილდი მაქანა.

ფული,სიყვარულის სანაცვლოდ (ნაწილი16)

დანიშნულ ადგილზე მივედი, ოღონდ მარტო ვერ გავბედე და ნიკა გამომყვა... ჩვენ პირველები მივედით, იქ არავინ იყო. -მოგვატყუა აშკარად, ემი... -იქნებ ახლოსაა და შენი დანახვის შემდეგ დაიმალა?

გერგეთისკენ მიმავალნი 2 (პროლოგი)

ჩაფიქრებული კაცი გზას განაგრძობდა. მხარზე გადაკიდებული ავტომატიც ნელი რხევით მიჰყვებოდა . სამხედრო ბანაკს მიუახლოვდა. თითქოს ალუბლის სურნელთან შეზავებული სისხლის მომწარო სუნი ეცა. რეტდასხმული მიეყრდნო ცივ კედელს.

ჩემზე უნდა დაგელაპარაკო... (თავი2)

"მე და ლეო, თითქმის ტყუპები ვართ. ორივენი, ერთსა და იმავე წელს, 5 აგვისტოს დავიბადეთ. ის უფრო გვიან, მე უფრო ადრე. მე მთვარის ქვეშ დავიბადე - ღამით. ის მზის ქვეშ -შუადღეს, როცა მზე პირდაპირ შუაში დგას. შენ ახლა გაბრაზდები, ვიცი. ირონიული სიცილი

ისევ შენ?! (VII)

-ქალბატონს რა ჰქვია? -ჰკითხა გურამმა გიორგის. -ირინა. -ძალიან კარგი, ირინა, მითხარით, სისხლის გეშინიათ? -მკითხა სანდომიანი ღიმილით. -არა. -მაშინ, თუ არ შეწუხდებით, თქვენი დახმარება დამჭირდება.

შეჯახება ზევსთან. (თავი 8)

სამი დღის მანძილზე ითმინა ნინიმ, წამით არ ასვენებდა გონებას ბიჭზე ფიქრები რომ არ შემოპარვოდა, თუ ეს მოხდებოდა მაშინვე საავადმყოფოს დიალოგს იხსენებდა და ბოლომდე ცდილობდა ცრემლების გარეშე გაეძლო. პირველად მოეწონა ასე ვინმე, პირველად მისცა

მემკვიდრეობითი ცოდვა (თავი 1)

ზღვაში დაკარგულ ჰორიზონტს გავყურებდი და ვწუხდი, რომ ცხოვრების ახალი ეტაპის დაწყება ამ საოცარი ფერების გარეშე მომიწევდა. უსასრულობიდან მოქროლილმა ნიავმა სექტემბრის სიგრილე მომიტანა და თვალები უნებურად დავხუჭე. არასდროს მიგრძვნია იმდენი სიცოცხლე,

საქანელა (თავი 4)

დილის 5 საათი ხდებოდა, ნიკოლოზმა მანქანა სახლის ეზოში, რომ შეიყვანა, გვერდზე მჯდომი მარიამი თვალებს ძლივსღა ახელდა, ერთი სული ჰქონდა საწოლში როდის დაწვებოდა და დაიძინებდა