ფშაური კაფია [თავი 1]

25 იანვარი იყო - მიხა ხელაშვილი დაბადების დღე. მაღაროსკარს უკვე საკმაოდ დიდი თოვლი დაუხვდათ. დაახლოებით პირველი საათი იქნებოდა ბიჭები ჩარგალში რომ ავიდნენ. სოფლის სასაფლაოზე უმრავ ადამიანს მოეყარა თავი. მანქანა მოშორებით გააჩერეს. თადიაურმა

თინეიჯერის დღიური (დღე4 )

ზოგჯერ ჩვენს ცხოვრებაში ხდება მოულოდნელობები. სწორედ იმიტომ ჰქვია ეს სახელი, რომ არავინ იცის როდის და როგორი იქნება ეს მოულოდნელობა - კარგი თუ ცუდი. სიურპრიზები არასდროს მიყვარდა, რადგან არ ვიცი რას უნდა ველოდო მათგან. დღევანდელმა მოულოდნელობამ ჩემ

ბედისწერა - 13

ირაკლი ჩემი ბედნიერების წყარო გახდა. ვერც წარმომედგინა აქამდე ადამიანს ამხელა სიყვარული თუ შეეძლო. ასე მეგონა სულ სხვა ადამიანად ვიქეცი. ყველაფერი ლამაზი მეჩვენებოდა.

შეჯახება ზევსთან (თავი 16)

-ეგ თქვენზე იყოს_მოუთმენლად შესძახა ბიჭმა საპასუხოდ და გამოაღო კიდევაც კარები. იმხელა იმედგაცრუება დაეტაკა ამაღლებულ განწყობაზე მყოფს თვალებში სიბნელე ვეღარ აღიქვა, თავბრუსხვევას ვეღარ გაუძლო და იქვე ჩამოჯდა ასვალტზე.

შენთან ერთად I ნაწილის დასასრული

“ძილის წინ ყოველთვის არის გარდამავალი წამი, როცა საკუთარი თავი ყველამ ვიცით” – გურამ დოჩანაშვილი

ვნების სურნელი #4

რაჭიდან ჩამოსულებს რამდენკმე საათი სუნთქვა საშინლად უჭირდათ. თუმცა მშობლიური კერა მაინც გირჩევნია რაცარუნდა ცუდი ჰავა იყოს. თბილსს კი განსაკუთრებული ტალანტი ჰქონდა, საიდანაც არ უნდა ჩამოსულიყავი წასვლა გიჭირდა. ადაპტაციას ადვილად გადიხარ და მაშინვე

აივნის ბიჭი და მე(სრულად)

მშობლებთან ერთად სოფელში გავიზარდე, მაგრამ 18წლის გავხდი თუ არა თბილისში სწავლის გასაგრძებლებლად წამოვედი.

ახალი სიცოცხლე III-თავი

ბავშვები,ყოველ დილას შემოირბედნენ ჩემს პალატაში თავიანთი სათნო ღიმილით, პოზიტიურ განწყობას მიზიარებდნენ და ტრადიციისამებრ ბუფეტში ხელიხელ ჩაკიდებულნი ცოცხალი ჯაჭვით ჩაბმული მივდიოდით .

დაკარგული ფერები 1

ნაცრისფერ სპორტულს იცმევს ყურსასმენებს იკეთებს და ჯერ ისევ ჩაბნელებულ ქუჩებში დასეირნობს, ტირილს ვერ იკავებს ღამით მითუმეტეს. უცებ მანქანის მოხრჭიალების ხმა ისმის, ცოტაც დაა ევას ააკაპოტებდა, ძლივს ძლივობით გვერდს უვლის გოგოს და მანქანას ჩერებს,

შემიყვარებ! 4 თავი

მარიამი კაბინეტში შევიდა მოღუშული სახით და აკაკის მიაჩერდა, რომელიც ტელეფონში თავჩარგული დივანზე არხეინად იჯდა და ვიღაცას წერდა