მემკვიდრეობითი ცოდვა (თავი 5)

- მინდა, რომ ყველაფერი ისე მოგაწოდო, როგორც ეს კვამლი. სიტყვებად კი არა, ფიქრების სახით. დავიგუბო და ერთიანად მოგცე. იმიტომ, რომ როცა სათქმელს სიტყვებად ვაყალიბებ, მიღებული აზრები საშინლად მაფრთხობს.

ბროლის ჭაღი (1)

ხალხით სავსე ოთახი ისე გაიარა, ადამიანებისთვის არ შეუხედავს, მხოლოდ ბროლის ჭაღს მისჩერებოდა, რომელიც შვიდი წლის წინაც იქ ეკიდა. მაშინ ზამთარი იყო, სითბოს შეგრძნებით სავსე ნათებას გამოსცემდა ეს ჭაღი. „_მინდა ასეთი ფერის ნათება იყოს ჩვენს სახლში

შეჯახება ზევსთან (თავი 15)

-არა, ხალხმრავალ ადგილას არ გაჩერდებოდნენ. _დაფიქრებულმა გადააქნია თავი გაბრიელმა. -განყოფილებაში დავბრუნდეთ იდეა მაქვს, მაგრამ შენ სასჯელის გარეშე ვერ გამოძვრები_მაინც გამოხედა ბოლოს ვაჩეს.

ისევ შენ?! IX

-რატომ ვერ ისვენებ, რა გინდა?-მკითხა გამომცდელად და გრძელი თითები, ოდნავ შემიცურა მაისურის ქვეშ წელზე. როცა მისი გრილი თითების შეხება ვიგრძენი, ერთიანად დამბურძგლა.

შემიყვარებ! 3 თავი

მარიანა ძალიან დაძაბული და აღელვებული იყო ალექსანდრეს ასეთი სიახლოვით, ცდილობდა, რომ მაქსიმალურად შეენარჩუნებინა სიმშვიდე, მაგრამ თავს ვერაᲤერს უხერხებდა

ჩემზე უნდა დაგელაპარაკო... (თავი4)

"თომას შეყვარებული ჰყავს. რამოდენიმე დღეა, რაც ვიცი. თავად მითხრა და თან ყოველ წამს იმას მეკითხება, ვიეჭვიანე თუ არა? საშინლად მაღიზიანებს. მგონი, შეყვარებულიც იმიტომ გაიჩინა რომ მე ვიეჭვიანო?! რა ეგოისტი ვარ, თავი ვინ მგონია? მაგრამ ასეა, ის უფრო

შენთან ერთად I ნაწილის გარგძელება

"თუ ადამიანი გიყვარს, გიყვარს ისეთი როგორიც არის და არა ისეთი,როგორიც გინდა რომ იყოს" ლევ ტოლსტოი

ნაცრისფერი {14}

საავადმყოფოს დერეფანში იატაკზე მჯდომს სახე ხელებში ჩაერგო, კედელს წელით ეყრდნობოდა და ირგვლივ მყოფების საუბარი ბუნდოვნად ესმოდა. გული იმაზე ნელა უცემდა ვიდრე შესაძლებელი იყო, კადრები გონებაში გაუჩერებლად ტრიალებდა, თავი სტკიოდა ყურებში წუილის

ახალი სიცოცხლე II-თავი

გაიარა ემოციურად გატარებულმა ერთმა დღე და ღამემ ცივ შენობაში.არ ვიცოდი, კიდევ რამდენს ხანს გასტანდა ჩემი იქ ყოფნა. წუთებს, წამებს და საათებს ვითვლიდი.

შეჯახება ზევსთან (თავი 14)

-ჯანდაბა ჯერ ადრეა_თვალები მოიფშვნიტა ნინიმ და კარების ძიება დაიწყო.-გოგოებო ასე ნუ ზიხართ, რაღაც მოვიფიქროთ, იქნებ გავაღწიოთ, იმედია სადმე მოსახლეობა იქნება და ვინმე მიაღწევს ფეხით.