შენ აგირჩიე! (ნაწილი 7)

-სიმართლე გითხრა?-თავი დამიქნია-საკუთარი თავი მეცოდება, თანაც მაგრად, ახლა რომ ვიდექი აქ, ვფიქრობდი, რომ აი მიადგა ამ კაცმა ფეხები არაო და ვსო, უფლებაც აქვს ეგ რომ ქნას, მისი შეხედულებები აქვს, რასიზამ, მოტაცება თქო

წარსულიდან მომავლამდე (ნაწილი მეშვიდე +18)

ქეთას ტელეფონმა დაიზუზუნა. გახსნა მიმოწერა და ფერი დაკარგა. მანჩომ ტელეფონი გამოსტაცა. მერე დაუბრუნა. მერე ისევ გამოსტაცა

შენ აგირჩიე! (ნაწილი 6)

-მინდა საუბარი დავიწყო, მაგრამ იმდენად ლამაზი ხარ, იმდენად სასწაული ხარ, აზრი რომელიც თავში მომდის, ვერც ვიჭერ ისე გარბის სადღაც. -თუ გინდა დაგელოდები და დატკბი ჩემით-გავიცინე და მაცდურად მოვჭუტე თვალები. -ეგრე აღარ ქნა. -ძალიან უჟმური ხარ.

მომკიდე ხელი - თავი მერვე

მეორე დილა მუცლის გვრემითა და აუტანელი ტკივილით გათენდა. ტკივილი მოქმედებისას ყველა სხვა საფიქრალსა და სადარდელს გვავიწყებს და მხოლოდ მისკენ გვაპყრობინებს ყურადღებას, თითქოს სხვა ყველაფერი მასთან

წარსულიდან მომავლამდე (ნაწილი მეექვსე)

დილის მზის სხივებმა დაუფრთხეს ძილი ქეთას. დაუკითხავად შემოიპარნენ ოთახში და ანცი კოცნები დაუტოვეს მთელს სახეზე. უკმაყოფილომ გაახილა თვალი. გარემო ეუცხოვა. უცებ ვერ აღიდგინა, სად იყო. საწოლიდან წამოიწია. ეს რა აცვია? ხელი იტაცა. საშინლად სტკიოდა

ბიზნეს გარიგება : W (თავი 2)

მეხსიერების ღრმად ჩამალულ კუთხეებში ჯერ კიდევ ტრიალებდა გრძნობა, რომელსაც ვივიენის სიყვარული ერქვა, გრძნოობა, რომელიც სიტყვით არასოდეს გამოუთქვამს. და ინანა, რომ ეს ქალი დათმო

შენ აგირჩიე! (5 ნაწილი)

-გაჩერება სჯობს-დარწმუნებული ვიყავი, რომ მიმიხვდა რაც ვიგულისხმე. -ცოლად რომ მოგიყვან და გოგონა გვეყოლება პირველი, აი მაშინ შეიძლება, მანამდე არავის მივცემ უფლებას, რომ ხელებიდან გამომგლიჯოს შენი თავი, ვინც არ უნდა იყოს-დამაბნია მისმა მონაწერმა.

შენ აგირჩიე! (ნაწილი 4)

-გისმენ, რა არის მთავარი რაც უნდა გეთქვა? -მთელი ბათუმის და არამარტო ბათუმის გადაკიდვა რომ მომიწიოს, არ დაგთმობ და იცოდე! ვუყურებდი ჩემს წინ მჯდარ მამაკაცს და ვხედავდი, რომ წამითაც კი არ ხუმრობდა.

ცხოვრება აჭარაში - თავი 1-ლი

ჩვენთან ცხოვრება დილის 6 საათზე იწყება, თუ საქონელი გყავს, რა თქმა უნდა, დილით ვდგებით.

წარსულიდან მომავლამდე (მეხუთე ნაწილი +18)

ადამიანები ვერ ვაფასებთ დროს. იმ დროს, რომელიც თვალის დახამხამებაში გადის. ისე ვიქცევით, თითქოს განუსაზღვრელი დროით გვაქვს ცხოვრება ბოძებული. მხოლოდ მაშინ შეგვიძლია დაფასება, როცა მძიმე სენს ვებრძვით და ვიცით ცოტა დრო დაგვრჩა, ან რაღაც სასწაული