მარილისი |11|

ბალიშს შემოხვეულმა ერთმანეთს მუახლოვა სველი წამწამები და რამდენიმე წუთით დახუჭა თვალები. სადღაც, გულის სიღრმეში, სასწაულის იმედად დარჩენილი, კლდის ქიმიდან გადაკიდებული ფესვებმოთხრილი ხესავით, უიმედოდ ელოდა საშველს.

უკანასკნელი კოცნა (დასასრული)

უზომოდ უსაზღᲕროდ ბედნიერი ვიყავი როდესაც ანამ თვალები პირველად გაახილა და შემომხედა, ამ მწვანე სფეროებში დავინახე მე ახლი სამყარო რომლის წყალობითაც მე დედა გავხდი

ფული,სიყვარულის სანაცვლოდ (ნაწილი7)

მასთან ერთად გატარებული ყოველი წამის დაჭერას ვცდილობდი. სამყარო უსასრულობისკენ, აუხდენელი ოცნებებისკენ მიბიძგებდა სვლას. მე კი... მე კი ოცნება არ შემეძლო. არ შემეძლო, რადგან ბრძოლა არ მინდოდა არც დედასთან და არც ანანოსთან.

შიში პატივისცემა და სიყვარული {ნაწილი 2/11}

ნაძალადევი უდარდელობით ჩაილაპარაკა და პატარასკენ მიმართული ყურადღება ნიცასკენ გადაიტანა. -თომა მომეცი, დავაწვე და მოვალ. ბავშვი გაიყვანა აბაშიძემ.

საქანელა (თავი 1)

ლურჯი განათებით გაბრწყინებულ შენობაში, რომელსაც საკმაოდ დიდი ტერიტორია ეკავა, მუსიკას აყოლილ ხალხთა სხეულებს შორის თეთრი მოკლე კაბიანი გოგონაც შეერია, 

... რომ არ უნდა გიყვარდეს (19 თავი)

– თაკო, თავლები გყიდიან ! ჩუმად ჩამჩურჩულა, როდესაც ჩემი სახე მასთან ახლოს დაიგულა. სპირტიანი ტამპონი ტუჩთან ძლიერად დავაჭირე. სიმწრით თვალები დახუჭა. იქ ღმა ჭრილობა არ ქონდა ვიცოდი ისე ძალიან არ ეტკინებოდა, რომ მეც მტკენოდა. მოვრჩი და კვალვ

დაქირავებული სიყვარული

პატარა ვიყავი როდესაც მშობლები ავტოკატასრტოფაში დამეღუპნენ, დავრჩი მხოლოდ მე. 18 წლამდე ბიძამ და ბებიამ მიმიყვანეს, შემდეგ ბებიაც დავკარგე და დავრჩით მხოლოდ მე და ბიძა,ბიძაჩემი ანუ გიორგი ახალგაზრდაა, ჩემზე რამდენიმე წლით უფროსი, ყველას ჩემი ძმა ან

ფული,სიყვარულის სანაცვლოდ (ნაწილი6)

წავიდა. ოთახში შევედი ძალიან განვიცადე ანანოს ყველა სიტყვა, ჩემი ბრალია მართალია ალბათ. ვტიროდი რადგან სული წამართვა ანანომ და წაიღო, ყველაზე ცუდი კი ის იყო რომ ჩემი სული უფსკრულში ისე გადაჩეხა არც შევბრალებივარ. ამ ფიქრებში ვიყავი რომ კარზე კაკუნი

უკარება ლამაზმანი {სრულად}

4-5 წლის ვიყავი როდესაც თავს ძალიან ცუდი ისტორია დამეცა და სიყვარულისადმი ჩემი რწმენაც გაქრა 14 წელი 14 ტანჯვული წელი გავიდა იმ დღის შემდეგ როდესაც ჩემი მშობლები დავკარგე დედა და მამა დავრჩით მხოლოდ მე და ჩემი პატარა დაიკო ნინი ჩემი მშობლები

კიარა (სრულად)

- ასეთ ფერებს, გათენებისას რომ ვხედავთ, ფეთქებად ფერებს ვეძახი. ხალხის ფიქრებს აფეთქებენ, ანადგურებენ. მათი სხივებით ივსებ მარტოობას, თუნდაც ერთადერთი ადამიანი იყო უსიცოცხლო ნაპირზე, კიარა. ახლა დააკვირდი, როგორ მშვიდად აზვირთდა ტალღა, თითქოს