საზღვრები პირობითია – მე შენთან ვარ (ნაწილი I)

მაგიისა და ჯადოქრობის სკოლას გადამყურე ცა, კაშკაშა ვარსკვლავებით მიმობნეულიყო, რაც იმის შესახებ ამცნობდა, რომ უკვე გვიანი იყო. ჰოგვორტსის მოსწავლეები ჯერ კიდევ დიდი ხნის წინ მიმოფანტულიყვნენ თავიანთ საძინებლებში.

მორჩილი მტერი

-მომისმინე პირუტყვო, მე არასდროს ვიქნები შენი! -ხოდა შეგიძლია თავლაში დაიძინო, რომ ჩემი გოგონების კვნესამ არ დაგიფრთხოს ძილი - ბიჭმა ავისმომასწავლებლად ჩაიცინა და გვერდით მდგომ გოგოებს ხელი საჯდომზე დაარტყა.

ის რაც უნდა მეთქვა

-მე უბრალოდ მინდა გითხრა, რომ რაც წარსულში მოხდა- ირონიული მზერით ნიკაპზე გადაისვა თითები- წარსულში დარჩეს. ლექციაზე დაივიწყე და ნუ იბნევი, არ მინდა შენი წარუმატებლობის მიზეზი ვიყო.

ფული,სიყვარულის სანაცვლოდ (ნაწილი5)

შენი მანქანით წავიდეთ, მე არ მყავს. -მე მართვის მოწმობა არ მაქვს. -კარგი მაშინ მე დავჯდები. - გაქვს მართვის მოწმობა ? -კი, სამი წლის წინ ავიღე.

გაბედე "გაბედვა" !

ერთმანეთის თვალიერებაში გართულებს, გარესამყაროს არსებობა სულ გადაავიწყდათ. თითქოს მათ ირგვლივ, სამყარო გაირინდა.  მათი ბაგეებიდან არ გაჟღერებულა არცერთი ბგერა,  თითოეულის სათქმელს    სულის სარკედ ქცეული, ორი წყვილი თვალი ამბობდა.   ყოვლისმომცველი

სიყვარული და ღალატი ( თავი 2 )

როცა ბავშვობიდან ერთი ბიჭი გიყვარს და მასთან ერთად იზრდები, რთულია მისგან ღალტის ატანა, არ აქვს მნიშვნელობა ეს ნებით გააკეთა თუ უნებლიეთ ღალატი მაინც ღალატად რჩება და რთულია ასე მარტივად აპატიო.

40 საშობაო ანგელოზი (თავი 6)

ხშირად ცოდნაა ცოდვის საფუძველი, ხშირად კი არ ცოდნა აღვიძებს ცოდვის ჩადენის სურვილს ადამიანში. მთელ გულს სწვდება, ბოლომდე ხრავს და ერთ ციცქნა სიკეთის მარცვალსაც არ ტოვებს მასში. რა არის საერთოდ ცოდნა? რისამე ცოდნა რას გვარგებს?

დღიური

ლამპიონი უცბად ჩაირთო და იქ პატარა გოგონა იდგა სათამაშო დათვით ხელში, მისი გრძელი თმები მიწას ეხებოდა და სახეს ნაწილობრივ უფარავდა, თეთრი კაბა ეცვა , რომელიც დასვრილი იყო წითელი ლაქებით. უცებ გამახსენდა რომ ჩემს მეგობარს და ყავს , ამიტომ უცბად

სასრულეთი (თავი 30)

ეროვნება და წარმომავლობა არაფერ შუაშია. მთავარია აი აქ, რა გაქვს. - გულზე ხელი მივადე. - აი აქ რას ფიქრობ.- მერე თავზე გადავუსვი ხელი. - აი აქ რას გამოხატავ. - თვალებზე მივეფერე. და ბოლოს აი ამით რას ამბობ. - ტუჩებზე ხელი დავუსვი, საიდანაც ცხელი

ცხოვრების გზაჯვარედინი (ნაწილი 8)

იზოლაცია. ფანჯრებიდან დანახული პატარა სივრცე. დღეები მსგავსი და უფერო. წარსულ დღეებზე ფიქრები, ნუთუ ოდესმე დაბრუნდება ის რაც იყო თუ მომავალი, ახალ უკეთეს ცხოვრებას გვპირდება? აწყმო შიშითაა მოცული, თითქოს ხვალის იმედიც არ გაქვს, რადგან არ იცი თუნდაც