გრძელი, წითელი ძაფები (თავი 1)

"თბილისში აცივდა... სწორედ ისე შემოაწვა ქვეყანას სუსხი, როგორც შინაგან გრძნობებს. მათი ყოველთვის ოცნებების ნაპრალებში იყო ჩამალული, სადაც თავს არიდებდა სამყაროში არსებულ სიტუაციას და უღრმავდებოდა ღრმა, სულიერ ფენებს. ბათუმსაც თოვლის საფარი ჰქონია

სიმართლე სიცრუეში (თავი 2)

-არა... საბანაოდ შევალ- წამოვდექი ბარბაცით.იქნებ ოთარი მართალი იყო? ნუთუ სიმართლე სიზმრებზე მეტად დამტანჯავდა? ეს ყველაფერი მოგონებები იყო თუ უბრალო კოშმარები? შიშველ სხეულს ყურადღებით დავაკვირდი.ვეძებდი რაიმე კვალს, რამეს რაც მიმახვედრებდა რა იყო

სადღაც გამქრალი.

ბედნიერებაა, როცა დილით თვალებს ახელ და შეგიძლია შეიგრძნო არა მხოლოდ შეხებით, ყნოსვით ან სმენით, არამედ ყურებითაც. ბედნიერებაა, როცა დილით გაღვიძებულს შეგიძლია შეხედო სამყაროს და გულში გაიფიქრო, მე გხედავ შენ იმ ფერებით, რომელთა დანახვაც სხვას არ

როცა გიყვარს, ცა სულ სხვა ფერია ( ნაწილი 6)

როდესაც ომს გიცხადებენ და ამისთვის მზად არ ხარ, ამ დროს ჯობია ბრძოლის ველიდან უკან დაიხიო, რომ მტერს ეგონოს დანებდი და ნაადრევად იზეიმოს, შენ კი ძალები უნდა მოიკრიბო და ერთი დარტყმით მტერი საბოლოოდ გაანადგურო. ეს ცხოვრება ბრძოლაა, ყველა ურთიერთობა

მექალთანეს სათამაშო 1,2,3,4,5,6,7თავი

-სანდრო დამსვი რასაკეთებ არ გესმის შენ არ მომეკარო თქო. დამსვი, გამიშვი ხელი ჩემი ფეხით წამოვალ. გაღიზიანებულმა უთხრა, სანდროც დასთანხმდა მის სურვილი ელენე ძირს ჩამოსვა მაგრამ ხელი მაინხ არ გაუშვა, ხელჩაკიდებულები მიყვებიდნენ ეზოში გაუკვალავ ბილიკს,

მინდვრის ყვავილები (ნაწილი V)

დილით მარიამს გარედან ხმაური შემოესმა. როგორც სჩანს დაბრუნდა ვაჟბატონი, გაიფიქრა და გვერდით გადაბრუნდა. როგორ უნდა შეხვედროდნენ ერთმანეთს რა უნდა ეთქვათ ან როგორ უნდა გაეგრძელებინათ ერთ სახლში ცხოვრება,

სიმართლე სიცრუეში

არ შემეძლო გავკარებოდი, თუნდაც შემეხედა ადამიანისთვის რომელიც არ მიყვარდა. არ მიყვარდა ისიც, ვინც წლობით მიყვარდა. რეალობას წამებში შევეჯახე და გვერდით მჯდომ ადამიანს ქურდულად შევავლე თვალი.

ჯანდაბა! ჩემი უფროსი შემიყვარდა. (თავი XIV)

„ მისკენ ვიხრები,გაყინულ ხელს პერანგის ქვეშ ვუცურებ და პრესზე ვეხები. ვგრძნობ მის გახურებულ და დაჭიმულ სხეულს. ტუჩებს ნაზად ვახებ ყელზე,თან გულში ვფიქრობ,რა მაძლევს ამხელა გამბედაობას.

სასრულეთი (თავი 19)

-„ვიპოვე ლეა, ჩემო ლეა, და შენამდე მოსასვლელ გზასაც ვიპოვი“.გულის ფანცქალით დავაჭირე გაგზავნის ღილაკს და მოუთმენლად მოვყევი ოთახში ბოლთის ცემას. არ გასულა დიდი ხანი და ტელეფონზე ზარი გაისმა, საქართველოს

უკანასკნელი კოცნა (1 თავი)

ტელეფონი რეკავს დაუსრულებლად, დამძიმებულ ქუთუთოებს წვალებით ვახელ შუადღის ძილისგან გაბრუებული და სანამ აზრზე მოვალ ითიშება, მეც მომენტალურად თვალებს ვხუჭავ