ურეკის მზის ქვეშ ( თავი V)

- მეძინება. - თვალებს ხუჭავს -აუ თმებზე მომეფერე რააა... - ისეთი დაღლილი ჩანს მეცოდება, თმებში თითებს ვუცურებ და იქეთ-აქეთ დავაბოდიალებ. სახე უმშვიდდება,აშკარად ამშვიდებს ეს. მეღიმება. ათ წუთში ვამჩნევ,როგორ უნელდება გულისცემა,უკვე მშვიდად ფშვინავს

გიჟი გოგონები (7)

ვაჩე !! ჩემი პირიდან მისი სახელი თქმა და კარების შემომტვრევა ერთია ზევით ვიხედები მაგრამ დაღლილობისგან მხოლოდ ორ სილუეტს ვამჩნევ ბოლოს კი პისტოლეტის დამაყრუებელი ხმა და მაშინვე ვითიშები მორფეოსის სამყაროდან ვიღაცის ჩუმ ლაპარაკს გამოვყავარ

მეზიზღები არაბულო (6 თავი) +18

ცხოვრებაში ყველაფერი ისე არ ხდება, როგორხ გვსურს. დიახხ... არის რაღაცეები რასაც ჩვენ ვერ განვსაზღვრავთ. ზოგადად ეს სამყარო არის ასეთი, რომ მის გაგრძელებას ან დასასრულს ან მის არსებობას ვერ განსაზღვრავ. აქედან გამომდნიარეა მისი შინაარსიც. არვიცით რა

სიმამაცის ოცი წამი (სრულად)

ერთ თვეზე მეტია დიეტაზე ვარ თან ვარჯიშობ . დასაწყისში რაღაც გამოგაპარეთ ... ერთი მიზეზი კიდევ ის არის ,რომ მამაკაცი მომწონს,რომელსაც ზუსტად ვიცი ჩემსავით გაფუებული გოგონები არ მოსწონს. კაკი ორი თვის წინ გავიცანი დაბადების დღეზე. ჩემი საუკეთესო

გზა ეშმაკის გულამდე ( თავი 1 )

გეყოფა ნათია , ტყუილად მიშლი ნერვებს ! აი, რა შუაშია ჩემთან გაბუნია და მისი ლიკვიდაციის მცდელობა? - ვცდილობ ჩემი ნებისყოფის უკანასკნელი მისხალიც კი გამოვიყენო , რათა დედაჩემს ავუხსნა , რომ გროზნოში , ჩემი მეგობრის ქორწილში წასვლა კადიროვს მტრად არ

არაფერი

ბევრი ფიქრისგან და ჩხუბისგან გადაღლილი, ფეხზე ვდგები, ჩემს ნივთებს ვიღებ და შავ NASA-ს ჩანთაში ერთიანად ვტენი. არ მეგონა ასეთი რთული თუ იქნებოდა, ამ გადაწყვეტილების მიღება. ჩემს სკეიტს ზურგჩანთაზე ვაბამ და სახლიდან ისე გავდივარ, რომ უკანაც კი არ

სიგიჟის ზღვარზე (13 თავი)

მია სრულიად ურეაქციოთ იჯდა და თვალს ისე ადევნებდა ამ ყველაფერს თითქოს მას არ ეხებოდა ესყველაფერი, ისეთი გრძნობა ქონდა თითქოს შორიდან უყურებდა საკუთარ თავს, ფაქტიურად არაფერი ესმოდა და ვერაფერს აღიქვამდა, გაორებული იყო, თან აქ იყო თან არ იყო,

მათანელ /თავი 3/

"- მე არასოდეს არ ჩავქვრები. შენ ამის გწამდეს!- თქვა მათანელმა და კვლავ ზეცას შეხედა, რომელიც პატარ-პატარა ვარსკვლავებით იყო მოჭედილი.- ჩვენს გრძნობას იცი რა ჰქვია, დეპრესიულო ყვავილო?- მკითხა მან და მეც გაკვირვებული სახე მივიღე.- ჩვენს გრძნობას

ურეკის მზის ქვეშ (თავი IV)

-ჩემი ჭქვიანი პრინცესა. - თავზე კოცნის ლევანი. (მოიცა რაო? პრინცესაო? მომესმა ხომ?! ახლა გააჩერეთ მანქანა ეს ორი უნდა დავანაწევრო..! რას მიმალავთ ხალხნო?) მკვლელ მზერას ვჩუქნი გაწითლებულ ნუცას, რომელიც

მეთექვსმეტე მზე [სრულად]

ვგრძნობ, რომ მთელი ცხოვრება ვისაც ველოდი, თვალწინ მიკვდებოდა და ხელის განძრევა ვერ მოვახერხე. შემზიზღდა ადამიანები, რომლებიც ჩემს მზეს, მეთექვსმეტეს ასე თავგანწირვით უყვარდა. საკუთარი დაკარგა და მათ მიუძღვა. მე კი?