ის, რაზეც არავინ საუბრობს(თავი 3,4)

"მე და ჩემმა სამმა მეგობარმა გადავწყვიტეთ ორგანიზაცია შეგვექმნა, სადაც მსგავს ხალხს ვამხილებდით. მე პროგრამისტის როლს ვითავსებ, ასევე ხშირად დავდივართ მათთან შესახვედრად მე და ანი, ხოლო ბიჭები ალექსანდრე და გიორგი ორგანიზებასა და სხვა საქმეებს

სხვისი ცოლი (14 თავი)

ბიჭების წასვლის შემდეგ, გოგონებმა ძალიან მოიწყინეს, განსაკუთრებით ნათია განიცდოდა ლაშასთან დაშორებას, მისთვის ლაშა იყო ის ადამიანი ვინც ძალას მატებდა

ამის დედაც! ვინ არის ის?

ამის დედაც! ვინ არის ის? ფუ დედას შევე*ი ვინარის ეს დედა ნატ**ები ტიპი იმენა კუდშიმაზის ნერვიარმაქ ოციწუთის საქმეს ნახევარი საათი ვუნდები

ოჯახის მსგავსი

მოთხრობა ძალადობის მსხვერპლ ობოლ გოგოზე, რომელიც ახალი ცხოვრებისთვის მოულოდნელ ნაბიჯებს იდუმალი ბიჭის დახმარებით დგავს.

ის, რაზეც არავინ საუბრობს

-შევძლებ? -ჩემ თავთან უნდა გამერკვია. -რაც არ უნდა იყოს მგონია შეძლებ - ავიხედე და გაკრეჭილი ირაკლი მედგა მაგიდის მეორე მხარეს, ყავით ხელში. ჩემ რეაქციას აკვირდებოდა, თუმცა არც ვიცოდი ახლა ჩემ სახეზე რა იკითხებოდა დაბნეულობა, გაკვირვება თუ სიხარული.

ის ჩემია (ვარდის ტატუ)თავი 8

- დიდიხანი ვიჯექით ჩემი სიტყვების შემდეგ ჩუმათ მდუმარებაში და თავ ჩაღუნული ცრემლი ნელნელა ღაპაღუპით მცვიოდა და თითქოს ვაჩეს სიტყვას განაჩენივით ველოდი და აი როგორციქნა გავიგე ის რასაც არ მოველოდი - ....

ყოველთვის ვერ გაექცევი გრძნობებს(თავი 8)

გაყინულ ტუჩებზე, შავი სიკვდილი, ვნებით მკოცნიდა. მიხუტებდა ისე, თითქოს ჩემი სატრფო ყოფილიყო. თვალებიდან, უკანასკნელ სხივებს მართმევდა. ვებრძოდი, არ ვთმობდი სიცოცხლეს, რომელიც ასე ძალიან მწყუროდა, მაგრამ ის ჩემზე ძლიერი აღმოჩნდა. დავმარცხდი.

უარყოფილი (თავი 3) +18

სიტყვას ვეღარ ვაწევ, ისე სწრაფად გადის ბანკიდან და გაკვირვებულს მტოვებს. ღრმად ვისუნთავ დაბინძურებულ ჰაერს და ვცდილობ წარსული არ გავიხსენო. რა ლამაზია ზოგჯერ წარსული, ტკივილის გარდა რაღაც ხომ იყო. ბედნიერების ზღვარს გადასული მოკლე დღე, ჩუმი და

ანუკი. გარგძელება (თავი მეათე)

-მიღალატა. ალბათ გაგიხარდა -რატო უნდა გამხარებოდა რო ცოლი გაგშორდა. -ღალატი ვიგულისხმე ანა. -ანას ნუ მეძახი. -შენ ხო ალექსანდრეს მეძახი. -

თავისუფლების კონტრაქტი (თავი III)

თავისუფლებას ყველა დროში სხვადასხვა ფასი და გემო ჰქონდა. ამას ჩემ წინ მდგარმა ღვინის სავსე ჭიქამ კი არა, უბრალოდ ჩემი ფანჯრის ხედმა მიმახვედრა. ღამეა. იმ შეგნებით, რომლითაც მე აღმზარდეს, წესით, ამ დროს გარეთ არავინ უნდა დადიოდეს. სამყარო ხომ არაა ის