ლილე (ნაწილი 4)

ესმოდა როგორ მოუახლოვდა ერეკლე, მხარზე დიდ ხანს მიაწება ტუჩები, შემდეგ კი სახლი დატოვა. ძალიან კარგად აანალიზებდა ლილე, რომ ერეკლე აღარ დაბრუნდებოდა. მისთვის წარმოუდგნელიც კი იყო მის გარეშე ყოფნა უკვე, მაგრამ ამას აღარანაირი მნიშვნელობა არ ჰქონდა.

გოგონა მთვარისფერი თვალებით

ესეიგი მოვენატრე? არაუშავს ერთ დროს მეც მენატრებოდა.. ვიდექი და ვუყურებდი... საათების, დღეების, წლების განმავლობაში უბრალოდ ვიდექი და მისი თმის სურნელით

მე რომ გელი იცოდე ასე არსად გელიან

-ტორტი მოგიტანე მაგრამ წვიმისგან დასველდა - ახლაღა შევამჩნიე ხელში ტორტი - სანთელს აგინთებდი მაგრამ აზრი არ აქვს სველია, გილოცავ დაბადების დღეს ჩემო დედოფალო - დაიხარა და რევერანსი გააკეთა, ზუსტად ისე როგორც ბაღში... - წვიმს... სველდები... - ხმის

შენზე შეყვარებული მე. (თავი I)

დაიწყო რთული წელი. აბიტურიენტი მე, მასწავლებლები, მეცადინეობა და ა.შ. არადა წესით I კურსზე უნდა ვიყო, მაგრამ მათემატიკის გამოცდაში ჩავიჭერი და 1 წელი დავკარგე. ჩემი ტკივილია მათემატიკა. გადავწყვიტე საერთაშორისო ურთიერთობებზე ჩავაბარო. შეყვარებული არ

ჩვენ (ნაწილი 2)

*მეორე დღე* დილით ადრე ავდექი და სმიტების ოჯახთან შესახვედრად მოვემზადე, როგორ მეზარება და არ მინდა ჯოშუას ნახვა. ცუდი შეგრძნება მაქვს. მამამ დამიძახა კაბა ჩავიცვი და მაშინვე ქვევით ჩავედი.

ყოველთვის ვერ გაექცევი გრძნობებს(თავი 3)

ორივე რაღაც უხილავ კავშირს გრძნობდა. სანდრო ამას არ გაურბოდა, პირიქით, ცდილობდა გაეღვივებინა ეს პატარა ნაპერწკალიც კი, მაგრამ დაბრკოლებას უქმნიდა ევას ასეთი სიცივე. უნდოდა, ძალიან უნდოდა სანდროს, რომ ევას ისეთივე თვალებით შეეხედა, როგორც თვითონ

არასდროს თქვა არასდროს თავი პირველი

მოცემით დავასრულებ? არც მახსოვს რა მოხდა. არც იმაში ვარ დარწმუნებული, რომ რაღაც იყო და საერთოდ მანიაკს გავხარ. -იმ მომენტში ასე არიკბინებოდი , უფროსწორედ იკბინებოდი, მაგრამ... -აღარ გააგრძელო! კარი გამიღე...

ოცნება უფასოა ( თავი 18)

- კიიიი. - წამოიყვირა ლიკა. - მერე აქამდე რატო არ მითხარი? - თავზე წამოარტყა გაბრაზებულმა ნიტამ. - გადაღლილი იყავი და. არა ერთი რას მირტყამ შენი გაზრდილი ვარ? - უკანაც წამოარტყა ლიკამ.

ლილე (ნაწილი 3)

ძალიან ცდილობდა ჩვეულებრივი ყოფილიყო, ყოველშემთხვევაში, მგონი დაფარა თუ რამხელა ბედნიერებას განიცდიდა ახლა. უბრალოდ, ეშინოდა ზედმეტ მცდელობას საპირისპირო შედეგები არ გამოეღო. მთელი მათი საუბრის განმავლობაში ცალ თვალს თავისი საძინებლისკენ აპარებდა,

ჩვენ

-არა, მორჩა, ხვალ გადავდივარ და ეს საბოლოაა. კეიტი:მამაშენი რას იტყვის? -მხოლოდ იმაზე დარდობ ის რასიტყვის?