ტკივილი!

„- ეს ფსიქოლოგი არარის კარგი, არმშველის“ „ - სხვას ვიპოვით პატარავ“ - შუბლზე ჰკოცნიდა და შენობიდან გაჰყავდა. თბილისში თითქმის აღარ დარჩნენ ფსიქოლოგები რომლებმაც ნიაზე არიციან, მაგრამ ნია მაინც ჯიუტად იძახის რომ არაფერი გამოვა .

პაზლების ქურდი II

ეგრევე მოვტრიალდი და კიბეებზე დავეშვი. მთელი ტანი მიკანკალებდა. სადარბაზოდან აქოშინებული გამოვვარდი და გაუცნობიერებლად გავუყევი ქუჩას. გონებაში საკუთარ თავს ვწყევლიდი მისი მანქანა როგორ ვერ შევამჩნიე-თქო. უკან აღარ მიმიხედავს, გზა გადავკვეთე და

ცოდვილი {2}

შავად შეღებილ კედლებში დაკარგული, მარტოობის სენს შეეპყრო და უემოციო სახით უყურებდა მის წინ დაკიდებულ, უცხო ქალის პორტრეტს. ხელში, მრგვალ ჭიქას ატრიალებდა და მასში მოთავსებული სითხეც, შეუჩერებლად მოძრაობდა. საათი თორმეტის ნახევარს აჩვენებდა მაგრამ

ცხოვრება მოულოდნელობებით (ნაწილი 1)

ქუჩას ჩაფიქრებული მიუყვებოდა, უცებ ბავშვის ხმამ გამოაფხიზლა რომელიც დედას ხელზე ჩამოკიდებოდა და გამწარებული ბოლო ხმაზე ღნაოდა. პატრონს რეაქცია არ ქონდა და ასე ხმაურით და წივილ-კივილით მიუყვებოდა გზას.

ერთი ნახვით შეყვარების გჯერა?(თავი 8)

ალბათ გიჟი გეგონებით და იტყვით საყვარელი ადამიანი რამის სხვას ჩაუგორდა საწოლში და შენ უკვე დაივიწყეო? მაგრამ ასეა, ის ისე ძიერად მიყვარს, ისე მჭირდება რომ შეიძლება ამოვწყდე ადგილზე თუ არ მივალ და არ ჩავეხუტები და იმ მწვანე თვალებს არ დავუკოცნი

უბრალოდ მინდა დავიცალო...

ყველაფერი უბრალო , უწყინარი ფოტოთი დაიწყო. მეგონა ამქვეყნად ყველაზე ბედნიერი გოგო ვიყავი, რომელიც უყვარდათ, მაგრამ აი ზუსტად აქ შევცდი...

სიკვდილი გრძნობებს ვერ აქრობს...

„სიკვდილი ადამიანის უპირობო თანამგზავრია.“- ვუთხარი ერთხელ. მას კი ჩაიღიმა. - აღარ მინდა სიცოცხლე, წამიყვანე რა.- ვთხვოვე მას მთვარიან ღამით, როდესაც მეთიუ ჩემს ოთახში... ლოგინის გვერდით იდგა."

ფრთხილად შეარჩიე ოცნება, რადგან შეიძლება ახდეს (თავი 8)

და უცნაური ღიმილის მერე იყო ჩვეულებრივი სიტყვები. ჩვეულებრივი სხვისთვის, მაგრამ არა ნოასთვის. ნოასთვის ელენეზე ნათქვამი ყოველი სიტყვა ან ელენს მიერ ნათქვამი თუნდაც ერთი ასოც მნიშვნელოვანი და ძვირფასი იყო.

ცოდვილი {თავი1}

ქალის სხეულს მთელი ძალით ჩაფრენილი, მაქსიმალურად ცდილობდა უარყოფითი ენერგიისგან დაცლას. არაფრად აგდებდა ქალის განწირულ კივილს, შიგადაშიგ სიამუვნებისგან, ტუჩებს რომ იჭამდა. კულმინაციას ერთად მიაღწიეს და დაცვარული სხეული მალევე მოაშორა ქალს.

თეოდოსია (თავი 3)

"- როგორც ვხვდები გულგატეხილი ხარ. გტკივა იარები? - სულის იარები... ეს ერთადერთია რაც რეალურად გამაჩნია. ერთადერთია, რომელიც თავს ჯერ კიდევ ცოცხლად მაგრძნობინებს. - ალბათ, როგორი საშინელი შეგრძენაა არა? - არც ისე. თავიდან გტკივა, მაგრამ მას