წარსულის ირონია (თავი 2)

მომხდარის შემდეგ, ჩემი მშობლები ზედმეტად ცივად მექცეოდნენ, ფიქრობდნენ, რომ მათი ღირსება შევლახე, არადა წარმოდგენაც კი არ ჰქონდათ რა მოხდა სინამდვილეში და მეც ახსნას აღარ ვაპირებდი...

მთაწმინდის მთვარე {17}

სხეულს უკოცნიდა და უფრო მეტად აბრუებდა. - გავჩერდე? - ყელში აკოცა, მერე ყბის ძვალზე გადავიდა და კბილები ქვედა ტუჩზე მოუჭირა.

ცრემლების პრინცესა (მეთექვსმეტე თავი)

- ნუ ბრაზობ. შენ ჩემი სიცოცხლე ხარ... ჩემი სუნთქვა. ჩემი ბედნიერება. გგონია რამე შეიცვალა? გგონია გრძნობა განელდა? ახლა ათასჯერ მეტად მიყვარხარ... ჯანდაბა.... ნეტა მაშინ მეთქვა... ნეტა მაშინ მეთქვა როცა საჭირო იყო...

კრიმინალის სიყვარული. სრულად

-მიყვარხარ ლევან აბრამიშვილო. ძალიან,ძალიან მიყვარხარ. -მე უფრო მიყვარხარ.გაუღიმა ბიჭმა და გაფითრებულ ტუჩებში აკოცა.ნუცას შერცხვა და გაწითლდა. -ჩემი მორცხვი გოგო.-გააბრაზა კიდევ ერთხელ ბიჭმა,მერე ძლიერად ჩაიხუტა

სიყვარულამდე ათი ნაბიჯია I

საღუალო სიმაღლის,შავგრემანი ქალი, ამაყი ნაბიჯებით გამოდის სადარბაზოდან და არე-მარეს თვალს ავლებს,თითქოს და ყველაფერი,რაც მის ტვინსა და გულში ყოველდღე მეორდება სადღაც გამქრალიყოს. ჰაერს ღრმად სუნთქავს,

სამი დღე (7 თავი)

იმდენად სწრაფად მართავდა მანქანას, რომ რამდენიმე წუთში უკვე ცაროს ჭიშკართან იდგა. მკვეთრად დაამუხრუჭა და ისე, რომ ძრავა არ გამოურთავს ეზოში შევარდა. სწრაფად მიუახლოვდა სახლს. დაუკაკუნებლად შეხსნა კარი,

ჩემი სასჯელი ხარ (5თავი)

თორნიკე ძალიან დაინტერესდა იმით თუ რატომ არ გამოჩნდა ამდენი ხნის განმავლობაში ანა და ისევ მიაკითხა ქეთის, რომელიც აშკარად უარესად იყო ვიდრე წინა შეხვედრისას

ცრემლების პრინცესა (მეთხუთმეტე თავი)

- იციი, უამრავჯერ წარმომედგინა როგორი იქნებოდა ჩვენი შეხვედრა. არაერთხელ დავატრიალე გონებაში წარმოსახვით ის კადრები. დღეს რომ იყო, ისეთს ვერ წარმოვდგენდი, თათი.

მთაწმინდის მთვარე {16}

-ამის დედაც… რა ლამაზი ხარ. - ზევიდან დაჰყურებდა გათიშულ ქალს და ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან. ისევ გაუჩერებლად ეფერებოდა, კოცნიდა და

ცრემლების პრინცესა (მეთოთხმეტე თავი)

- წავიდა.... ის წავიდა... დამტოვა. ყველა მიგვატოვა. როგორ ვიცხოვრო ახლა მე. როგორ ვისუნთქო უიმისოდ. როგორ უნდა ვიარსებო. მე ხომ მისი მბრწყინავი თვალების დანახვა მახალისებდა, მე ხომ მისი სუნთქვა მამშვიდებდა. მე ხომ მისით ვცოცხლობდი. ეხლა რა უნდა