ესპანელი მაფიოზები◇◆7◇◆

ჟრუანტელმა დამიარა,ხელის კვრით მოვაშორებინე თითები ჩემი თმებიდან და უკან დავიხიე.ჩემს რეაქციაზე ცალყბად გაეღიმა და ჯინაზე ისევ მომიახლოვდა და ისევ იგივე გააკეთა ოღონდ ამჯერად მეორე ხელი კეფაზე მომკიდა და მიმიზიდა _თავი დამანებე!_ავფართხალდი და

ჩემი გულის მეპატრონე

მკითხველო სანამ ჩემი ისტორიის მოყოლას დავიწყებ პირველ რიგში მინდა გაგეცნოთ .მე მარიამ მესხი ვარ. ერთი ჩვეულებრივი გოგო 17 წლის. მყავს დედა -მაგული, მამა -დათო და უმცროსი ძმა ლუკა. ასევე მყავს ჩემი გიჟი დაქალი ციცი რომელიც ჩემი ტოლია .

სიყვარულამდე ათი ნაბიჯია III

თუ ცხოვრება ჩემთვის ახალ მახეს აგებს,თუ ყველაფერი ისევ შენთან დამაკავშირებს,მაშინ მეშინია.

ალისებრი გრძნობა /4/

-კარგით რაა უკვე ცხრა საათია ამდენ ხანს რა გაძინებთ?-ყვავივით დასჩხაოდა თავზე ორივეს. ალექსანდრემ ბალიში ჩაარტყა, ისიც გაბრაზდა და ოთახიდან გავიდა. უკვე იცოდა ალექსანდრემ რომ ტასო ამ ამბავს ასე არ დატოვებდა.

მთაწმინდის მთვარე {დასასრული}

ტუჩები ყურთან მიუტანა სუნთქვაშეკრულ ქალს და იქვე ჩუმად ჩაილაპარაკა. -მეც მიყვარხარ. - ყურის ბიბილოზე მიაკრო ტუჩები, მერე კი თავი ასწია და თვალებ გაბრწყინებულ

ნინა (სრულად)

პატარა იყო როდესაც დედა დაკარგა, მამინაცვალმა მასზე იძალადა და რულიად მარტო დარჩა ამ ცხოვრების პირისპირ. უამრავი ტკივილი გადაიტანა, ბევრჯელ დაეცა მაგრამ მაინც არ დანებდა და ცხოვრებას ახალი ფურცლიდან აგრძელებდა თავის დასამკვიდრებლად.

იმედი

გავიღვიძე და ფანჯარას გავხედე. წვიმდა. ამინდი რომელიც ყველაზე მეტად მიყვარს. წვიმაში ხეტიალს და ცეკვას რა სჯობს არა? ჰმ... ნეტავ შემეძლოს ახლა ავდგე, სააბაზანოში შევიდე და თავი მოვიწესრიგო, შემდეგ ტანსაცმელი ავარჩიო, გავისეირნო ან იქნებ ჩემს კაფეში

ჩემი სასჯელი ხარ (8 თავი)

ანა ხედავდა ვეკოს თვალებში უასაზღვრო ტკივილს და ზიზღს, ამიტომ მისი ყველა სიტყვა დაიჯერა, რადგან თავადაც ზუსტად ამას განიცდიდა , ამ ზიზღს და ტკივილს...

საზღვრებს გარეთ სიყვარული

-ამდენი პიცა გაგასუქებს-მომესმა ნაცნობი ხმა,ისევ იმავე ნაცნობ ადგილას. -არაუშავს ბევრი თაყვანისმცემლით არ გამოვირჩევი ამიტომ გასუქება არ შემიშლის ხელს-გავიღიმე -მე მაინც მომეწონები-თვალი თვალში გამიყარა ანდრეამ.

მდევარი

ერთდროულად, ძალიან ბევრი ფიქრი ერთად შემომიტევდა ხოლმე და დაუკითხავად იპყრობდა ჩემს გონებას. რაღაც მტკიოდა, მაგრამ არც მისი დამალვა შემეძლო და არც გამოხატვა, იმათ მსგავსად, ვისაც არ ახსოვს, რომ ცოცხალია, მაგრამ გრძნობს როგორ საშინლად კვდება