განსხვავებულნი (14)

-არ მჯერა,რა სალომე? -სიცილს ვერ ვიჩერებდი-ანანო არც მე არ ვიცოდი,ვიცი რომ ძალიან რთული იქნება ეს შენთვის,მაგრამ დამიჯერე რომ არაფერი არ მოხდება ჩვენს შორის,ეხ ხო დიდი სისულელეა? ახსნაც არ უნდა დამჭირდეს -ჩემი სახე ხელებში მოიქცია

განქორწინებულის დღიური (თავი 6)

-მინდიხარ ! - ჩემკენ იწევს, მოკლე კაბის ქვეშ ხელებს მიცურებს, ვგრძნობ, როგორ მშორდება საცვალი, უცნობის ხელები კი თეძოებზე მეხება.. ეს ყველაზე ჩემი ცხოვრების ყველზე უგრძნობი შეხებაა. არ ვიცი, რამ დამამახსოვრა ეს დეტალები.

ცხოვრების გზები (5-6-7-8 თავი)

- რას ქვია გაიტაცეს ნიკოლას, ვინ გაიტაცა? შენ სად იყავი? გეძინა? ჩემი საწყალი გოგო, - კარებთან ბავშვივით ატუზულ ნიკოლასს თავი დაბლა დაეხარა და ახსნას ვერ უძებნიდა მომხდარს, უფროსმა ერთბაშად იმდენი კითხვა მიაყარა დაიბნა, რომლისთვის

კომა. თავი 3.

სადღაც ორ სამყაროს შორის...როიალზე ბოლო ბგერა გაჟღერდა. თვალები გავახილე.ბგერა ექოსავით გავრცელდა მკვდარ ქუჩაში.სად ვარ? რა შენობაა? ვინ უკრავდა? ქუჩა თითქოს უსასრულოდ იწელებოდა. აივანს მივაშტერდი. თითქოს უცნობი, მაგრამ

შეუძლებელი (ნაწილი 3)

გაზაფხულის საშინელი დღეები იყო. წვიმები ისე მიეწყო ერთმანეთს თითქოს გადაღებას აღარ აპირებსო. სამსახურისკენ ტაქსით გადაწყვიტა წასვლა ელენამ. ციხის შენობასთან ჩამოსვლას აპირებდა ლამაზად ჩაცმულმა ქალმა რომ მიიქცია მისი ყურადღება. ქალი ამაყად მიდიოდა

შენ ჩემში ხარ-10

ყველა სირთულესთან და ტკივილთან ერთად ახლა მოუწევდა კვლავ თავიდან განეცადა ის უდიდესი ტკივილი და სიყვარული,რომელიც ერთმანეთს ერწყმოდა....დამიანეს გამოჩენამ კვლავ უდიდესი კვალი დატოვა მის ცხოვრებაში...ძლივს დაწყობილი საქმე კვლავ აიხლართა,დაოკებულმა

თმენის ვალდებულება

ვამჩნევ რომ მატყუებენ, მაგრამ არ ვიმჩნევ, თითებს უაზროდ, უხმოდ ვაკაკუნებ მაგიდაზე და თვალებში ურცხვად ვუყურებ. -ბევრს ითხოვენ ფართში, მაგრამ ისეთი ადგილია, რომ ღირს. -თუ კარგი იქნება რესტორანი ვფიქრობ რომ ადგილს მნიშვნელობა არ აქვს,- საუბარში

ანა-მარია (2)

გაგა ანა-მარიაზე ერთი წლით მაღალ კლასში სწავლობდა. გამორჩეული, მაღალი, წაბლისფერთმიანი, სიმპატიური და ძალიან პოპულარული იყო სკოლაში, თუმცა თავს არ იკლავდა სწავლა-განათლებით. ძირითადად დროს მეგობრებთან ატარებდა და კალათბურთს თამაშობდა ხოლმე. საკმაოდ

ამილახვარი (თავი 12)

-უკაცრავად, მაგრამ ვინ ბრძანდებით? - იკითხა ერეკლემ და ისევ დაიძაბა. -მე? ნუთუ ალისას არ ვუხსენებივარ? - ისევ ღიმილით იკითხა მამაკაცმა და ქალს წელზე მოავლო ხელი, - მე მისი საქმრო გახლავართ. აქ მის წასაყვანად ჩამოვედი. უკან უნდა დავაბრუნო, რადგან

ცხოვრების გზები (3-4 თავი)

ფეხზე წამოდგა და ხელები წინ გასწია, ხელბორკილის სიცივემ მთელს ტანში დაუარა. აღარ იცოდა რა ექნა, ადგილიდან ვერ იძვროდა, იდგა ასე ქანდაკივით გაფითრებული და გაშეშებული. ჯერ კიდევ ვერ აცნობიერებდა რა ხდებოდა, ვერც ის გაეგო ბორკილები რატომ ედო ხელებზე,