ბიჭი ყვავილების თაიგულით 2 (ეძღვნება 20 ივნისის ღამეს)

ახლა დროა მთელ ქალაქს გაექცე. ქალაქს, სადაც მთავარი გამზირი სიკვდილის გამზირად იქცა, სადაც 1989 წლის 9 აპრილიდან დღემდე 2019 წლამდე დამოუკიდებლობისთვის იბრძვიან თანამედროვენი.

- მიყვარხართ ქალბატონო ლექტორო! ( ნაწილი 1 სრულად)

უნდა დავსხდეთ მე და შენ, ჩემო თავო და ვაღიაროთ:ჩვენ ერთმანეთის ატანა აღარ შეგვიძლია. მე დაწოლა მინდა, შენ დგები, მე კაცი მიყვარდება - შენ მისგან გარბიხარ.უნდა ვაღიაროთ წერაც აღარ გამოგვდის.

მთებშია თავისუფლება! (12) სინათლის სიბნელეში.

თვალი ნელა გავახილე,სხეული საშინლად მქონდა დამძიმებული,წამოჯდომას ვცდილობდი,მაგრამ არ შემეძლო..ხმასაც ვერ ვიღებდი..ნერსე დავინახე ჩემგან ზურგით იდგა,წინ ზურა ედგა მარჯვნივ ბათუ და რაღაცას განიხილავდნენ..თავს ძალა დავატანე,რომ

"ციყვი" (სრულად)

-გაბრაზებული გადმოვიდა მანქანიდან, ასვალტზე გაწოლილს დამხედა და წამსვე გაშეშდა. -ჯანდაბა ციყვი! რას აკეთებ ტო? კარგად ხარ? -მაშინვე მწვდა მხრებში, წამომაყენა და სხეულზე ამიკრა. მაშინ ისევ ვიგრძენი მონატრებული სურნელი,

ქრისტეფორეს სამფლობელოში {15 თავი} დასასრული

-ბავშვს ნუ მინერვიულებ ბიძია დავით-ტუჩის კუუთხე ჩატეხა ქრისტეფორემ და თავი გოგოსკენ მიატრიალა. -ვაიმე,ეს წყვილები არ შემიძლიხართ რაა-ხელი აიქნია ანასტასიამ და დივანზე მოკალათდა.

ჩამჭიდე ხელი (სრულად)

-ნუ გაიტლიკე ენა შენ-დაბღვერილმა გავხედე პატარა მაიმუნს და პიჟამოს ზედა გადავაცვი -რატო გავიტლიკე? აბა ეს 9 საათზე დაძინება აღარ მინდა, დიდი ვარ უკვე-გამომიცხადა პატარა დამ და ხელები გულზე გადაიჯვარედინა -ადრე უნდა ავდგეთ, მეც ვიძინებ, რატომ ხარ

აკრძალული სიყვარული(თავი მესამე)

კარადა გამოღო შავი მხრებზე გადადებული ზედა და ყავისფერი მაალწელიანი კაბა გამოიღო და მომაწოდა მე უხერხულად ვუყურებდი.დაიბნა -რა? -რა რა? გადი-თვალები გადავატრიალე და კარისკენ ვანიშნე

შეშლილი მერი "პირველი თავი"

მერი დუმბაძე არის გოგო რომელიც იბრძვის თავი დაიმკვიდროს დიდ ქალაქში.აბარებს ერთიან ეროვნულ გამოცდებს და შემდეგ იწყებს მუშაობას ერთ-ერთი სწრაფი კვების ობიექტში.

შენ ჩემი ხარ (3)

ძილში ვიგრძენი რომ ვიღაცა მაჭანჭყარებდა. თვალები გავახილე. ელენე საწოლზე იყო ჩამომჯდარი და დიდი,ლურჯი თვალებით მომშტერებოდა. ვერ ვიტანდი როცა მაღვიძებდნენ, მაგრა ასე როცა მიყურებდა , უბრალოდ ვერ ვუბრაზდებოდი.

აკვანი (სრულად)

შტორმი იყო... ზღვის ტალღები ერთმანეთს მთელი ძალით ეხეთქებოდნენ, ამას დართული ხის ტოტების მტვრევის ხმა იმდენად საზარლად ჟღერდა... ზომიერი სარტყელისთვის დამახასიათებელი ამინდის გამწვავება, ქარი ისეთი ძალით და ტემპით ქროდა