მზესუმზირები (1)

მაქსიმე!- არ დააცადა მარიამმა ლაპარაკი - ჩემთავს ვერ ვპატიობ, ჩემს თავზე ვარ გაბრაზებული და საშინლად გაღიზიანებული. ანუკიმ იმსაღამოს დამირეკა. არ უნდა გამეშვა ან მეც უნდა გავყოლოდი. მე რომ გავყოლოდიი...მე რომ იქ ვყოფილიყავი არაფერიც არ

ნუ ჩამითრევ ჯოჯოხეთში (თავი მეორე)

სარკესთან დავდექი და რამდენიმე ს*ქსუალური ფოტო გადავიღე ნუ მთლიანად არ გამიხდია და დედიშობილა ფოტოები არ გამიგზავნია, საღამურის მაისური ოდნავ ჩამოვიწიე ისე, რომ მკერდი გემრიელად გამოიყურებოდა თან წითელი აბრეშუმის საღამური მეცვა

რაე (თავი 3)

"მთელი ღამე სტრიპტიზ კლუბში გაატარა, რაღაცნაირად თითქოს გამოვიდა არისტოკრატის კონდიციიდან და საკუთარ ეშმაკებს დაუგდო ყური. რაღაც ეჭვს უღრღნიდა. მამამისის გამო მოვიდა ამ კლუბში და უცბად, არსაიდან გაჩნდა დრედებიანი, მისი სიტყვები ანკესზე წამოცმულ ჭიას

დაკარგული თაობა 1

თბილისში გადმოსვლისას ყველაფერი უკუღმა შემომიბრუნდა. ხელშეუხებელი დაიკოდან პლეხანოველი ნაშა გავხდი. ოდნავი ბინდის დროსაც კი მეშინოდა გარეთ გასვლა. მოხუცი ბებიისა და ობოლი გოგოს კვალობაზე საკმაოდ დაუცველი ვიყავი.მერე დაწყო დაჭერები.

ძმები (თავი 7)

-მამუკა, რა ხდებოდა ეს დღეები? _მალევე წამოადგა თავზე მისი დანახვით დაბნეულ კაცს. -მაღლაფერიძე გაქრა_მხრები აიჩეჩა კაცმა და ისევ ეკრანს მიუბრუნდა. -წითური ქალბატონი მაინტერესებს. -იოანე, ხომ იცი გაბრიელმა თვალთვალი არ დააწესა, მე კი ჩემი სურვილი

მთებშია თავისუფლება! (8) პირობა

საღამო იყო თვალი,რომ გავახილე სინათლე მკრთალად ანათებდა ოთახს,თავი მისკდებოდა მეგონა,რომ გუშინდელი ღამე დამესიზმრა..მეორე მხარეს გადმოვტრიალდი და ჩემი ცხვირი ნერსეს ყელთან,რომ აღმოვაჩინე მხოლოდ მაშინ შევნიშნე,რომ ჩემს ოთახში არ ვიწექი.

პატარა საქართველოს დიდი თბილისი თავი2-3

ძმის უცნაურ სახეზე გაიცინა - შენობაში მოწევა არ შეიძლება ლექსო! - კაცმა მთელი სერიოზულობით წარმოთქვა სიტყვები, რაზეც ბიჭს სიცილი აუტყდა - შენობა ჩვენია და რასაც გვინდა იმას ვიზამთ - თუმცა იოანეს სახე არ შეცვლია და ბიჭიც მაშინვე დაწყნარდა

გულისცემა (სრულად)

ჩვენი კავშირი ყოველგვარ წესებს რომ არღვევდა,ჩვენც ვიცოდით.. რომ გავგრძელდით და ხალხში ერთად გამოვჩნდით,ჯვარს გვაცვეს ლამის.

თუ გაზაფხული მოვა...(თავი 6-7-8)

სახლში რომ მივიდა ჯერ კიდევ იმაზე ფიქრობდა, რაც მაშინ იგრძნო. ჯერ დევდარიანების სახლიდან გამოსვლისას, მერე კი საავადმყოფოს დატოვებისას. გრძნობდა, რომ ვიღაც უყურებდა. ვიღაც ნაცნობი... და ეს მონატრებული მზერა კიდევ დიდხანს უწვავდა კესოს

ჩიხი #2

ქალის მწვანე თვალები სულ ოდნავ გაფართოვდა მოულოდნელობისგან მერე კი ისტერიულად მოედო მის სახეს ბედნიერება-ახლა სადმე მშვიდ კაფეში მინდა ბატონო კაკი, რომელსაც სავარაუდოდ თქვენ არ კადრულობთ. კუთხეში ჯდომა და იქიდან