გზა სინათლისკენ

ბავშვობის ტრამვა დღითი დღე იჩენდა თავს ყველაფერი ხო წარმავალია ბედნიერება დაუბედურებაც კი წარმავალად იქცა დღევანდელ სამყაროში თუმცა არის გზა სინათლისკენ რომელსაც საბოლოდ მივყავართ იმ დარტყმებსიდა მიუხედავდ მოვა დრო როცა ვპოვებთ

always and forever (ნაწილი 2)

ვიყიდე ყველაფერი რაც საჭირო იყო და დედას მივუტანე. მალევე ჩაიძინა, მე კი ფანჯრის რაფაზე შემოვსკუპდი და წიგნის კითხვა დავიწყე, ვკითხულობდი მაგრამ ფიქრებით სულ სხვა რამეზე ვფიქრობდი სწორი იქნება თუ ვიტყვი რამეზე კიარა ვინმეზე. ნოაზე

ჯერალდინა (1)

- მამა, კარგად თუ ვისწავლი ველოსიპედს ხომ მიყიდი?- აუცილებლად შვილო - თრევისმა იცოდა რომ არ შეეძლო ველოსიპედის ყიდვა, მაგრამ შვილის ბედნიერი თვალები სიმართლის თქმის საშუალებას არ აძლევდა - აუცილებლად გიყიდი, რომელიც შენ

შემდეგ...(10)

იმით დამშვიდებულმა რომ მონსტრები აქ არ მოვიდოდნენ მშვიდად დავხუჭე თვალები, სულ ბოლოს დემნას სიტყვებიღა გავიგე. -არადა ჯობდა აქ მართლა ზღაპრის სანაცვლოს დამეძინებინე.

სიზმრების მცველი(5)

დიახ თავად ალექსანდრე ნაკანს ეშინოდა რომ თუ წესებს შეცვლიდა არაფერი გამოუვიდოდა და გულგატეხილი დარჩებოდა.ნუთუ ასეთი მარტივი იქნებოდა გამკლავებოდა გრძნობას გონება.იცოდა,იცოდა არ უნდა ებრძოლა უნდა დაეთმო მაგრამ არც ეს იყო ადვილი ...მის ძალებს

always and forever (ნაწილი 1)

დედა ყოველთვის მეუბნებოდა რომ ცხოვრება რთული და უსამართლოა. პრობლემები ჩნდება და ყველაფერი რთულდება. პრობლემების მოგვარებაში გადის დრო და ბოლოს როცა აცნობიერებ, რომ ყველაფერი მორჩა და შეგიძლია ამოისუნთქო, სარკეში ჩაიხედავ და აღმოაჩენ რომ სახე

ორი შანსი [თავი 2]

რა ვიცი ისეთი სახით იყურები თითქოს არ გიხარია ჩვენი ქორწილი -შენ ხომ რასამბობ თვალები გაქვს გაბრწყინებული -კიდევ კარგად ვარ შენ რომ მიზიხარ გვერდით -არც მე ვარ კარგ მდგომარეობაში, მაგრამ ჩემზე უკეთესი მეტი ვერავინ დაგიჯდება -ეგრეც ნუ იფიქრებ _

მთებშია თავისუფლება! (6) გაქცევა

როგორ გაბედეს!-მთავარმა მუშტი მაგიდაზე დაარტყა და ყვიროდა-ახლავე აქ მომგვარეთ ის ლაწირაკი ჯიშკარიანი,ჩემი უფლებით თავს მოვკვეთ მთელი ქალაქის წინაშე. -დამშვიდდით მთავარო,ნერსე ჯიშკარიანის მოკვლა არავითარშემთხვვაში არ შეიძლება.-მრჩეველი ახლოს ეჯდა და

ქრონიკულად ჩემში (ნაწილი მესამე)

ან მე რაღა უნდა მეთქვა? სათქმელი მქონდა, თუმცა მაშინ არაფერს აღარ ჰქონდა მნიშვნელობა. არც თავის მართლებას და არც ჩხუბს. მე ვერაფერს ვეღარ ვიტყოდი ისეთს, რაც კოსტას ნათქვამს გაუთანაბრდებოდა ან გადაუსწრებდა. ერთადერთი სურვილი რაც შიგნიდან მჭამდა, მისი

ჩემთვის გაჩენილი (სრულად)

-სამყაროში ყველაზე გულწრფელი,დაუვიწყარი,შეგრძნებადი სიყვარულია. ქალაქგარეთ,პატარა,უმყუდროვესი სახლის ეზოში ვიდექი გასვიანთან ერთად და ვეწეოდით