ქრონიკულად ჩემში (ნაწილი პირველი)

კოსტამ მხოლოდ ჩაიცინა, პერანგი მანქანაზე გაშალა და შავი მარკერი მოიმარჯვა, რაღაც მიაწერა და ისევ უკან დამიბრუნა. ისე გამოვართვი არც დამიხედავს, მინდოდა ეფიქრა რომ სულაც არ მაინტერესებდა. შემდეგ მომიახლოვდა თან აშკარად ჩემს საქციელზე ეცინებოდა,

აბლაბუდა (მეთორმეტე თავი)

ჩემი პალაპატაში შესვლა დიდად არც ახლედიანს შეუმჩნევია. თვალებგაშტერებული თეთრად შეღებილ კედლებს ისე უმზერდა, წამწამების ხამხამიც კი დავიწყნოდა. მისი სისუსტის მიმანიშნებელი, ლოყაზე ჩამოგორებული ობოლი ცრემლი, ქალმა უხეში მოძრაობით მაშინვე მოიწმინდა.

ქრისტეფორეს სამფლობელოში {9 თავი} 18+

უნდა გაესწორებინა მზერა. სურვილი უნდა ამოეკითხა. ისე არაფერს გააკეთებდა. საერთოდ არაფერს.

მომავლის კედელი (სრულად)

-აწმყო არ არსებობს, თუ წარსული არ იარსებებს...-ელენე ნიკალაის აღარ უყურებდა. თავის საქართველოს უყურებდა. თავგანწირულ ხალხს და მომაკვდავ გმირებს... -არსებობს, თუ ჩვენ ვიარსებებთ.

ალისფერი ფიქრები /სრულად/

ნენეს მოხვია ხელი და ტუჩები დაუკოცნა -ნეტავ კაცებსაც ალისფერი ფიქრები გაქვთ? -არ ვიცი, დაველოდოთ და გავიგებთ

გამიზნული შხამი #19 (+18)

რაც მეტი დრო გადიოდა, მეტად ვხვდებოდი რომ მთელი ჩემი აზროვნება და მას მოყოლილი ქმედებები ეგოისტური იყო. ვხვდებოდი, რომ დამიანე უფრო ნიავურად სუფთა იყო, ვიდრე ჩემი ფიქრები ან სურვილები, რის გამოც ვერ ვბედავდი მის ნივთებთან მიახლოებას თუ შეხებას. ეგ

როგორ მოვარჯულოთ ტირანი (თავი 4)

მისაღებ ოთახში მაღალ ქუსლებზე მდგარი ქალბატონი შემოდის,წაბლისფერი წელამდე თმითა და წაგრძელებული წვრილი ყელით,მკაცრი სახით მიაბიჯებს უზარმაზარი ხის მაგიდისკენ და მაღალ ფეხებზე მდგარ სკამზე ჯდება,ფეხს ფეხზე იდებს,წელში გამართული მოხდენილად ისწორებს

ქრისტეფორეს სამფლობელოში {8 თავი}

დილით ადრე ადგა და მოწესრიგება დაიწყო,მნიშნველოვანი დღე იყო მისთვის,საკუთარი ნახატები სხვებისთვის უნდა გაეცნო,რომელთა თვალთახედვაში განსხვავებული ჟანრის ნამუშევარი იქნებოდა წარმოდგენილი.

შემდეგ...(4)

დამუნჯებულმა გავხსენი კარი და მარიამს შიგნით შესასვლელად ვუბიძგე...ანუ გამოდის რომ...იქ ერთიდაიგივე ადამიანმა გაგვიშვა... -თეკლა მართლა არ მინდოდა...მიბრაზდები?

ნამდვილი სიყვარული (სრულად)

გათეთრებული სახით მჯდომი ელენე, ვერ ინძრეოდა, უყურებდა ვაჩეს გათეთრებულ, არაფრისმთქმელ, მაგრამ მაინც ლამაზ, მშვიდ და უბრალოდ საყვარელ სახეს.. იჯდა და იხსენებდა თითოეულ წელს.. თვეს.. დღეს.. საათს, წუთსა თუ წამს..