შეუმჩნეველი [4]

-ჯანმრთელობა,კარგად დაიფარე,აკი გითხარი გავცივდებით მეთქი! ჯიუტო,იჯექი ახლა კატროფილის ტომარაში გახვეულივით და აცემინე. -ერთ დაცემინებას გადამაყოლე ახლა,მიდი ჩაი მოადუღე და მერე დამიჯექი აქ და მიკითხე ლექციები,რომ ხროხინებ ბებერი ძაღლივით.

ყველა'ფერი(თავი 8)

-პატარა ბავშვივით რომ ყოფ მაგ ენას არ გრცხვენია?-კითხა დემეტრემ სიცილით,ისე რომ არც შემობრუნებულა.-წამო წამო.კარგად ერთობოდნენ:იგუნდავეს,პატარა ბავშვებს ეთამაშნენ.ანა ხალისობდა იმაზე თუ როგორ აგიჟებდა დემეტრე ბებიამისს.მერე თინამ დემეტრეს პატარაობის

ტანჯვისთვის დაბადებული (მეოთხე თავი)

სააბაზანოში შევედი,კბილები გამოვიხეხე,ხელ-პირი დავიბანე და შენდეგ გამოვიცვალე.გამოვედი თუარა,დედა შემეფეთა კინაღამ შევეჯახე. -ოჰ საყვარელო,როგორ გეძინა?მკითხა დედამ.კიდევ გამახსენდა გუშინდელი ამბავი,დამბურძგლა.დედას კი თვალები უნათებდა,თითქოს რაღაც

ტკივილი...(თავი 4)

-გავიგე სტაჟირების პირველი დღე გქონია და მაინტერესებდა როგორ ჩაიარა-თქვა სერიოზული ხმით დემეტრემ -გაჩუმდი შენი ხმა ნუ მესმის! სუ...-თქვა და ტელევიზორი ჩართო. არხებზე დაიწყო თამაში და მანამ არ გაჩერდა, სანამ საყვარელ ფილს არ

დემონი შენ ხარ.! #2

მშვიდი სახით მართავდა მანქანას. მე უცებ რაღაც შევამჩნიე! მის მზერაში გაკრთა უცებ.! დიახ დიახ აქ რაღაცამ გაიელვა.. მშვენივრად ვიცნობ ამ კაცს და ვერაფერს გამომაპარებს.! არც ის გამომრჩენია ახალ ბორტგამყოლს როგორ უყურებდა! კოჭებიდან რომ დაიწყო და ლამის

ერთადერთი? ( IV თავი )

ვერ გაუძლო ცდუნებას. სავარძლებს შორის მალულად გაიხედა. თავი სავარძელზე ჰქონდა მიყრდნობილი გასვიანს, თვალები დაეხუჭა და ისე ყვებოდა მელოდიას. უცბათ გაჩერდა თავი წამოსწია და ანნას შეხედა თვალებში. ნახევრად ჩაბნელებულ სალონშიც

შეშლილი ფსიქოლოგი (9)

თვალები რომ გავახილე ისევ აუტანელი ტკივილი ვიგრძენი, უფროსწორად წვა. საშინლად მტკიოდა ჭრილობები, სისხლი მდიოდა და საშინელი ჟანგის სუნი იდგა, ის ქერა არ შემოსულა, ტკივილის მიუხედავად წამოწევა ვცადე, მაგრამ მაშინვე ბეჭების

ჭკუას მაკარგვინებს თავი 2

-მართალ გავოცდიი, და თვისს მომნუსხველი ღიმლით დამიქნიაა დაა დავიწყეე ყევლაფერიი მოუყევი დღევანდელიც კი და გაიცინაა და თქვაა -კარგია წინასწარ შეჩვევიოო.. რაა კითხვისნიშნიის თავლები მივაპყარი მხოლოდ

90-იანების ბავშვები (6 თავი)

-თავხედიი!-ჩუმად გამოსცრა მარიამმა და უკან აედევნა მამაკაცას-მე უფლება არ მომიცია,რომ შენობით მესაუბრო!-გაკაპასებული შესცქეროდა და ცოტა აკლდა,რომ რამე არ ესროლა მისთვის.-მე კიდევ არც მითხოვია ამის უფლება!

მიყვარხარ!.....(თავი 6)

ზემოთ ავედი ჩავალაგე და თან ზაზაზე ვფიქრობდი, მის თვალებში ძალიან დიდი ტკივილი და ამავედროს სიყვარული დავინახე მაგრამ იმ წყენას ვერაფერს ვუხერხებ რომელსაც ვგრძნობ, ადამიანმა რომელიც ყველაზე მეტად მიყვარდა ზურგი მაქცია