საუკეთესო ჩემში (ნაწილი მეცხრე)

-გიორგი იცი რა მინდა? -რა გინდა ქალბატონო? -ქვიშაში ვითამაშოთ... -რაა? გადაირიე? -სულაც არა! ვითამაშოთ ქვიშაში...აუ გთხოოვ რაა.. -როგორ? -ნუთუ ბავშობაში არასდროს გითამაშია..ქვიშის სახლები არ გაგიკეთებია? -ძალიან ადრე..ახლა მაგისთვის მგონი დიდები

მომაშორეთ ეს ბავშვი (პირველი ნაწილი)

საინტერესო ისტორია ურჩი აღსაზრდელისა და აღმზრდელის შესახებ. დანარჩენი დღის განმავლობაში არაფერი გაუფუჭებია საბას. უბრალოდ, საღამოს 9 საათზე მამამისის საწოლ ოთახში შევიდა და ათს რომ ოცი წუთი დააკლდა მაშინ გამოვიდა. თათიამ ამ ფაქტს ყურადღება არ

ჩემი რეალობა (დასასრული)

ვფიქრობდი იქნებ ჩემს ცხოვრებაში გამოჩენილიყო ვინმე სხვა, ვისთანაც შეცდომებს აღარ დავუშვებდი და მის გვერდით მშვიდად ვიცხოვრებდი,მაგრამ ახალი ადამიანის პოვნაც ილუზიაა.რადგან ამ ახალ ადამიანშიც ძველს ეძებ,ეძებ დიდხანს და  ერთ წამსაც კი ვერ დაიჭერ რაღაც

ღმერთი სიყვარული არს ( V ნაწილი)

-აი რატომ არ მინდოდა ქორწილი... -ჩამჩურჩულა ერთ-ერთი ცეკვისას და გამიღიმა -ასე ცუდად ვცეკვავ?-ირონიულად შევხედე პასუხად ლოყაზე მაკოცა და ძალიან ხმადაბლა ჩამჩურჩულა-წამო,გავიქცეთ. -რა?-ვიცინოდი,მეგონა მომესმა

დაცემული ანგელოზი /სრულად/

შემდეგ გოგონა ფანჯრის რაფაზე აცოცდა, თითქოს შეამჩნია მისი მფარველი ანგელოზიო, გაიღიმა და უფრთოდ, უღმერთოდ გადმოეშვა. მან სასუფეველი ვერ დაიმკვიდრა, ის ცოდვის მორევში კვლავ ჩაიძირა. და მაშინ მიხვდა მფარველი ანგელოზი, რომ დაკარგა ის ყველაზე

საუკეთესო ჩემში (ნაწილი მერვე)

_თათას წინაშე უძლური იყო...საშინლად უნდოდათ ერთმანეთი..ყოველი შეხებისას კანი ეხორკლებოდათ და სურვილი უფრო უმძაფრდებოდათ...ნელი მოძრაობით დაიწყო თათამ ნიკას გაგიჟება...ფრთხილად ცდილობდა მოეშორებია მაიკა ნიკასთვის ის კი ამ სიფრთხილეს სულ ჭკუიდან

იყალთოელი ბიჭები ,,მოულოდნელი აღმოჩენა'' (ნაწილი 25) დასასრული

მოულოდნელი აღმოჩენა ძალიანაც არ ეხალისებოდა სნაიპერს ფიჩხზე წასვლა, მაგრამ პალტოზე მაინც შემოირტყა ქამარი და შიგ წალდი გაიყარა. მოწყენილი მიუყვებოდა ორღობეს. საშველად ვისი გაყოლებაც შეეძლო, ყველა სკოლაში იყო წასული. ბიჭებიც რაღაც დამნაშავეებივით

ჩემი რეალობა (5 თავი)

საქართველოში რომ დავბრუნდი,ჩემი თავიც შეცვლილი მომეჩვენა.ლევანიმ იცოდა უკვე სანდროსთან ურთიერთობა რომ ნელ ნელა დავალაგე.. ქუჩაში მიმავალს მანქანა გამიჩერა და ყველანაირი ემოციის გარეშე მითხრა რომ სახლში გამიყვანდა.

ევანგელინა /დასასრული/

- მიყვარხარ - ჩამჩურჩულა - და ვგრძნობ, ყოველთვის მეყვარები. - მიყვარხარ - გავიმეორე მისი სიტყვები. - მზად ხარ გიჟური დღეებისთვის? - გამიღიმა, ხელები მომხვია და დამატრიალა. - მგონი, მზად ვარ - თვალი ჩავუკარი და ხელით სახეზე მოვეფერე. - ევანგელინა

წერეთლის ხუჭუჭა გოგო...

ფურცლებში თავჩარგულს მეღვიძება... თავს ვწევ და სკამის საზურგეს ვეყრდნობი, აღარც მიკვირს ეს სიტუაცია რადგან ამ ბოლო პერიოდში ყოველ ღამე ვხატავ და ისე მეძინება ვერც კი ვიგებ...